جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بسیار قابل تامل است که خداوند به کلام خود نام "ذکر" و رسول خود نام "مذکر" نهاده است و به آیه‌های بسیار برمی‌خوریم که در منطوق آنها آمده است . (ماهوالا ذکرللعالمین). وقتی خداوند پیامبر را، فقط بعنوان مذکر (یادآوری‌کننده) و کلامش را بعنوان یادآوری معرفی می‌کند، می‌توان دریافت که باید در این دو ذکر مفهوم بلند و مهمی نهفته باشد. (فذکر انما انت مذکر). چنانکه می‌دانیم تنها دانستن، یک شخص را به عمل وانمی‌دارد و کمتر کسی است که ارزش را از ضد ارزش تشخیص ندهد. اما در مرحله عمل کمتر کسی است که به ارزشها عمل کند. آنچه آدمی راموفق می‌کند، اراده و همت عالی اوست نه فقط علم او; و چیزی که اراده را نیرو و توان می‌بخشد، ذکر و یادآوری اوست . و ذکر است که ابتدا به قلب و سپس به اعضاء توان می‌دهد. اعتقاد به وجود خداوند اگر در همه نباشد، در اکثریت است ولی کسانی دارای ایمانی نیرومند هستند که، خداوند را بیشتر یاد می‌کنند و او را همیشه حاضر می‌بینند. یک جامعه نیز تابع همین قانون است . یک قوم نیاز مبرم به آگاهی از گذشته خود و کشور خود دارد البته نه فقط به صورت واژگانی در کتابهای تاریخی بلکه گذشته‌ای که برایش قابل رویت و قابل لمس باشد و گذشته آن و نکات مثبت یا منفی آن را یادآوری کند. شکستهای تجربه‌شده را، دوباره تجربه نکند و نقاط مثبت را در خود تقویت نماید و با حفظ آثار گذشتگان، مجد و عظمت آنان را مایه افتخار کند و از بدیهای آنان عبرت گیرد. این آثار نه تنها از لحاظ تاریخی و باستانی، بلکه از نظر فرهنگی و اجتماعی نیز بسیار حائز اهمیتند آثاری که خاستگاه آن تمدنهای بزرگی چون سومر، آشور، بابل و ... بوده، و تاکنون هستند. باید این آثار را ببینیم تا از تاریخ کشور خود آگاهی داشته باشیم و نظر بیافکنیم بر اقوام گذشته که چه کردند و چه شدند. "قل سیروا فی الارض فانظروا کیف کان عاقبه المجرمین" نمل، 69 ما خود را ایرانی می‌دانیم و وقتی به گذشته ان نظر می‌اندازیم از شکستها متاثر می شویم. برای مثال شخص ایرانی نیست که تاریخ ایران را بخواند و از فساد شاهان گذشته، دلش مالامال از اندوه نگردد. از فسادی که در دربار پادشاهان ساسانی بوده و تا یکی دو قرن حاضر امتداد می‌یابد. هیچ ایرانی غیرتمندی نیست که تاریخ قاجار را بخواند و بر شاهان این دوره نفرین نکند. همچنین در مقابل این اندوه، قلبمان از افتخارات گذشته آن مسرور می‌گردد و به وجود افرادی چون بوعلی‌سینا، فردوسی، مولانا و... افتخار می‌کند. لذا باید به این دوستیها افتخار کرد و از بدیهای گذشتگان عبرت گرفت . هان ای دل عبرت‌بین از دیده عبرکن هان ایوان مدائن را آئینه عبرت داناین سرور و تاثر به خاطر پیوندی است که هر قوم با گذشته خود دارد و آن را جزء خود می‌داند و از هر چندی نسبت به اعمال گذشته، به قضاوت می‌نشیند. آنچه که یک نسل را به نسل پیش از خود پیوند می‌دهد فرهنگ و تمدن است . و آن همچون میراثی از نسلی به نسل آینده منتقل می‌شود. این فرهنگ و تمدن در آثار گذشتگان جای گرفته است . چه اینها صورت کتاب و شعر یا بناها و یا وسایل دیگر باشد و در هر خطی از کتابی و یا سنگی از بنائی، اندیشه‌ای نهفته شده است که ما بی‌نیاز از آن نیستیم. بخصوص سرزمین ایران که در هر زمان کانون و مهد علم و ادب بوده است .