جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

به طور کلی طبق قرآن کریم و روایات انسان دارای روابط چهارگانه؛ ارتباط با خداوند، ارتباط با خود، ارتباط با دیگران و ارتباط با طبیعت است. پژوهش حاضر بر آن است دو نوع از این ارتباطات یعنی ارتباط با خداوند و ارتباط با دیگران در اجتماع و همچنین تاثیر ارتباط با خداوند بر ارتباطات اجتماعی انسان را بررسی نماید. سوال اصلی مطرح شده در پژوهش حاضر این است که رابطه انسان با خدا و نقش آن در روابط اجتماعی او از دیدگاه قرآن و احادیث با تاکید بر حکمت 89 نهج البلاغه چگونه ارزیابی می شود؟ هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه انسان با خدا و نقش آن در روابط اجتماعی او از دیدگاه قرآن و احادیث با تاکید بر حکمت 89 نهج البلاغه با روش توصیفی-تحلیلی می باشد. یافته های این پژوهش نشان می دهد؛ اصول ارتباط با خداوند شامل: خدا محوری، تعبّدمداری، معرفت به خداوند، درک عظمت خداوند و... است. وجوه ارتباط‌ انسان با خداوند نیز شامل: وجه ایمان ، پرستش خداوند، قدردانی نعمت‌ها، تـوکل و پوزش‌ و بازگشت است. ارتباط انسان با خداوند به رابطه غیر زبانی، رابطه زبانی (شفاهی)، وحی (گونه شفاهی) و رابطه اخلاقی قابل تقسیم است. و معیارهای رابطه صالحه انسان با خداوند: تسلیم و رضا، توکل، تفویض و حُسن ظن می باشد. معیارهای رابطه صالحه با دیگرا نیز عبارتند از: شناخت، برادری، معاشرت با نیکان، اثر گذاری، تعاون بر خوبی ها، رعایت حقوق طرفین، پوشاندن عیوب، مصابره و مرابطه، پرهیز از جدل و نزاع و... است. طبق حکمت 89 نهج‌البلاغه و دیگر دلالیل قرآنی و روایی حُسن ارتباط فرد با خداوند متعال ارتباط مستقیم با حُسن ارتباطات اجتماعی او دارد.