جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مسائل بحث‌برانگیز در قرآن کریم، موضوع «علم غیب» است که در آیه ۱۷۹ سوره آل‌عمران و آیات ۲۶-۲۷ سوره جن، برای پیامبران برگزیده و پسندیده بیان شده است. ضرورت بررسی این موضوع در تبیین حدود و ثغور مغیبات و تحلیل آراء گوناگون مفسران فریقین در این زمینه است. هدف مقاله حاضر، ارائه دریافتی روشن و صحیح از علم غیب رسولان مجتبی و مرتضی است. این پژوهش با روش تحلیلی ـ توصیفی، به تبیین، تطبیق و تحلیل دیدگاه مفسران مشهور فریقین در این دو دسته از آیات می‌پردازد. یافته‌های پژوهش حاکی از این است که مفسران نظرات «احوالات شخصی مردم»، «قیامت»، «رسالت»، «مسائل اقتضائی به حکمت خداوند» و «همه مغیبات» را در این آیات ذکر کرده‌اند. نتایج برجسته تحقیق نشان می‌دهد که گرچه هر یک از این موارد مصداقی از غیب محسوب می‌شوند؛ اما در آیه ۱۷۹ سوره آل‌عمران، بحث بر روی «طریق دست‌یابی به غیب» یعنی «ارسال رسولان» با قلمرو «وحی رسالی» است و در آیات ۲۶-۲۷ سوره جن، بحث بر روی تعیین «قلمرو علم غیب» یعنی «آشکارسازی همه مغیبات (بجز مغیبات مخصوص به خداوند)» است.