جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بزرگان دین و اولیاء الهی همواره برای علم و علم آموزی اهمیت فراوانی قائل بوده‌اند. امیرالمومنین «علیه السلام» نیز علم و حرکت در طریق آموزش را امری مهم و دارای ارزش و منزلت خاص دانسته و در بسیاری از سخنان گوهربار و الهی خود در کتاب شریف نهج البلاغه به این مسئله اشاره نموده و همه گان را به علم آموزی دلالت و ترغیب می‌نمایند. لکن آنچه از تحقیق در فرمایشات ایشان حاصل می-گردد، تلازم علم و عمل و ضرورت اخلاص و ایمان در مسیر علم آموزی است که می‌بایست به عنوان خط مشی در طی این مسیر نصب العین هر پوینده راه علم باشد. در همین راستا امام علی «علیه السلام» با تأکید وافری که بر تعلیم و تعلّم دارند، به شرح علوم مختلف پرداخته‌، به برخی از علوم و ضرورت کسب آن صحه گذارده و از آموزش برخی از علوم ضاله منع کرده و آن علوم را نفی نموده‌اند. امیرالمومنین «علیه السلام»، جایگاه خاصی را در جامعه برای عالمان و دانشمندان ترسیم نموده و به وظایف ونقش مهّم ایشان در قبال مردم اشاره دارند. ایشان از طریق شناساندن جهان هستی که خود در برگیرنده علوم گوناگونی است، انسان را به معرفت پروردگار رهنمون می‌شوند که چنین ارزش گذاری به این معناست که تلاش در جهت کسب علومی که ما را با جهان اطرافمان - که آیات الهی هستند - آشنا می‌نماید، مورد تأیید و تأکید آن امام همام قرار دارد.