جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

استعاره‌های مفهومی (Conceptual Metaphor)، یکی از مهم‌ترین ابزارهای شناختی برای تبیین مفاهیم انتزاعی در متون عرفانی فارسی هستند. در کتاب مرصاد العباد نجم‌الدین رازی، مفهوم روح و سیر تربیتی آن، به‌واسطۀ مجموعه‌ای از استعاره‌های ساختاری برجسته تشریح شده است؛ بااین‌حال، این حوزه تاکنون کمتر به‌طور نظام‌مند تحلیل شده است. این پژوهش با رویکرد توصیفی‌تحلیلی، به واکاوی ساختار و نگاشت‌های مفهومی برخی از مهم‌ترین استعاره‌های مرتبط با روح (ازجمله استعاره‌های طفل، بذر و زندانی) در مرصاد العباد می‌پردازد. این استعاره‌ها نه‌تنها سازوکار تربیت و کمال روح را تبیین می‌کنند، بلکه امکان تفسیر جدیدی از ساخت مفهومی اندیشۀ عرفانی فارسی فراهم می‌کنند. برای استخراج داده‌ها، کل اثر به‌شیوۀ مطالعۀ متن‌پایه بررسی و استعاره‌ها با معیار تکرار، برجستگی و نقش در فرایند تربیت روح گزینش شد. با توجه به دستاورد پژوهش، هدف از تربیت و پرورش روح آن است تا به مرتبۀ کمال، تحلیه و به معرفت الهی برسد. به بیانی دیگر، سیر تربیت روح باید به‌گونه‌ای باشد که دوباره به مقام قرب الهی و موطن اصلی خود برگردد و به مرتبۀ فنای در حق برسد.

اسطوره روایتی نمادین از ‌هستی است که به مسائل مهم و اساسی مانند پیدایش جهان می‌پردازد و‌ از آنجا که ‌عناصر اسطوره‌ای عمدتا با جهـان فوق طبیعی پیوند دارند،‌ در روایت‌های عرفـانی رنگ و بویی متمایزتر به خود می‌گیرند. داستان آفرینش جهان وچگونگی پیدایش انسان یکی ازمهم‌ترین مسائل مطرح شده دراسطوره های تمامی ملل وادیان جهان است که برخی‌از تجلیات آن در دو اثر عرفانیِ خلاصهُ الحقایق اثر نجیب‌الدین‌‌رضا تبریزی و مرصادالعباد از نجم‌الدین‌رازی قابـل مشاهده است. نویسندگان این مقاله، به بررسی اسطورۀ آفرینش‌ در این دو ‌اثر پرداخته‌اند. نتایج ‌این پژوهش، که به شیوة توصیفی، تحلیلی انجام گرفته، نشان می‌دهد : که،هر دو نویسنده انسان کامـل را اولین آفریده می‌دانند، اما آنچه که تفاوت به نظرمی‌رسد مربوط به بخشی از داستان است که نجیب‌الدین رضا تحت تأثیرعقاید وحدت وجودی خود آفرینش جهان را توسط روح‌القدس و شروع آن را از آب دانسته است ،اما نجم‌الدین رازی خلقت‌را بی‌واسطه،توسط خداوند و از خاک بیان کرده است.تفاوت دیگر که به نظر ‌می‌رسد مربوط به مسألة جبر واختیار باشد، ماجرای سرپیچی ابلیس درسجده به آدم است که ازنظر نجیب‌الدین رضا عمدی و از منظر نجم‌الدین رازی امری جبری بوده است.

متون تعلیمیِ عرفانی که از قرن پنجم هجری به بعد، در پی رسمی‌شدن و گسترش علوم مربوط به تصوّف و عرفان رو به فزونی گرفتند و در زبان نظریه‌پردازان این حوزه با عنوان «متون نقلی» شناخته می‌شوند، به دلیل برخورداری از تجارب عارفانة نویسندگانی که خود نیز بخشی از زندگی خود را تحت تربیت شیخ متعلّق به یک مکتب عرفانی خاص گذرانده‌اند و عارفان پروردة آن مکتب به شمار می‌روند، از ظرفیت بسیار بالایی برای بررسی‌های مربوط به حوزة سبک‌شناسی عرفان به شمار می‌روند. در مقالة حاضر با تکیه بر برخی اصول زیبایی‌شناسی این شیوة سبک‌شناسی بر مبنای کتاب «زبان شعر در نثر صوفیه» نوشتة دکتر محمدرضا شفیعی‌کدکنی، دو متن مرصادالعباد نوشتة نجم‌الدین رازی و انسان‌الکامل نوشتة عزیز‌الدین نسفی که هر دو از شاگردان مکتب نجم‌الدین کبری هستند، مورد بررسی قرار گرفتند که مشخص شد هر دو متن به دلیل تفاوت کیفیّت در دو سطح مختلف زبانی، دو ساحت مختلف از مفهوم انسان‌کامل را معرفی می‌کنند. متن مرصادالعباد به‌علّت برخورداری از نثری شاعرانه که طبق ذائقة ادبی خواص نوشته شده است، تصویری ملکوتی و سلطنتی از انسان ارائه می‌کند، و در مقابل او متن انسان‌الکامل مفهوم انسان را در معنای فردی از آحاد جامعه ترسیم کرده است.

«مبارزه با نفس اماره» از دغدغه‌های مهم شریعت، اخلاق و عرفان اسلامی است و روش‌هایی نیز برای انجام این جهاد به راهروان توصیه شده‌است. نجم رازی در مرصادالعباد با رویکردی ویژه و نسبتاً منحصر به فرد، به موضوع تعامل با نفس و کیفیت آن می‌پردازد. نگارندۀ مقالۀ پیش‌رو کوشیده‌است تا با روش تحلیل و توصیف، محتوای کیفی اندیشۀ رازی دربارۀ جهاد علیه نفس اماره را تبیین نماید. یافته‌های پژوهش نمایان‌گر آن است که رازی به برخورد اعتدالی و دور از افراط و تفریط با نفس اماره باور دارد و هر گونه تندروی یا سهل‌انگاری در مواجهه با نفس اماره را به زیان سالک می‌داند. در اندیشۀ او، نفس اماره فی‌نفسه سرچشمۀ بدی‌ها نیست و صفات مذمومِ نفسانی بنا به اقتضای حکمت الهی و از برای مصلحتی به نفع بشر در نفس به ودیعه نهاده شده‌اند. او همچنین معتقد است که جوهرۀ نفس بشری از استعداد و قابلیت استحاله برخوردار است، به گونه‌ای که ادبار آن از حق، نفس را امارة بالسوء می‌کند و اقبال به حق، نفس را به مسیر اطمینان سوق می‌دهد.

شخصیت والا و سیره انسانی و نبوی پیامبر اکرم)ص( همواره از کانون­های مضمون­آفرینی و تصویرسازی شاعران و نویسندگان در ادب فارسی بوده­است. عرفای فارسی­گوی پس از اسلام تاکنون به مناسبت­های گوناگون به تکریم آن حضرت پرداخته­اند؛ به­ویژه در ابتدای سخن خود پس از حمد و ستایش خالق هستی­بخش، به بزرگداشت و مدح پیامبر، مقام نبوت و مخصوصاً خاتمیت و سرآمدی و محوریت وجود آن حضرت در کل کائنات توجه داشته­اند. در این مقاله تلاش­شده تا به شیوه توصیفی-تحلیلی سیمای حضرت رسول (ص) در دو کتاب مرصادالعباد و کشف­المحجوب که خود از امهات متون گران­سنگ ادبیات فارسی می­باشند مورد بررسی و مقایسه قرارگیرد. هدف این جستار مقایسه کیفیت تبیین سیمای پیامبر(ص) در دو اثر مذکور است. در این راستا نشان­دادن برتری­های پیامبر اکرم­، ضرورت معرفت بیشتر آن حضرت و بیان خاتم بودن و منسوخ­کردن ادیان دیگر توسط پیامبر(ص) قابل بیان می­باشد. بدین منظور مباحثی چون مقایسه پیامبر اکرم با پیامبران دیگر مانند حضرت موسی، ابراهیم و ...، شریعت پیامبر به­ویژه مقیّد بودن مؤلّف هر دو کتاب به آن و علل فرستادن شریعت پیامبر و جنبه­های دیگری از ابعاد شخصیتی و تاریخی آن حضرت همچون واسطه آفرینش بودن، معراج، سایه نداشتن پیامبر و ... از منظر نجم دایه و هجویری مطمح نظر بوده­است. نتایج پژوهش نشان از جایگاه خاص پیامبر و شریعت وی در سلوک عرفانی هر دو عارف دارد.