جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مساله اشتغال و به طور کلی نیروی انسانی در مسایل اقتصادی جایگاه ویژه ای دارد. در اقتصاد ایران، اشتغال از دغدغه های اصلی سیاست گذاران اقتصادی است. تجزیه و تحلیل روند اشتغال و ساختار آن در سطح کشور و مناطق مختلف آن مستلزم شناخت دقیق استعدادها و توان بالقوه بخش ها و ترکیب آن در مناطق است تا بتوان برنامه ریزی و اشتغال زایی متوازن و متعادلی را در هر یک از بخش ها و مناطق محقق ساخت. هدف از این مطالعه تعیین وضعیت اشتغال بخش ها و گروه های عمده فعالیت در مناطق شهری کشور در طی دوره زمانی 1382-1372 می باشد که بدین منظور با استفاده از روش تغییر سهم به تشخیص بخش هایی که مزیت نسبی دارند و از قدرت رقابتی برخوردار هستند پرداخته شده است. بدین منظور با به کارگیری شاخص LQ بخش های پایه که صادرکننده نیروی شاغل خود بوده اند مشخص گردیده اند. نتایج حاکی از آن است که بخش های معدن، ساختمان، آب و برق و گاز، عمده فروشی، حمل و نقل و خدمات مالی از میان ده بخش عمده فعالیت شهرهای کشور دارای اثر رقابتی مثبت می باشند و در این فعالیت ها اثر ترکیب بخشی نیز مثبت است. بنابراین انتظار بر آن است که در آینده این بخش ها نقش بسیار مهمی در اشتغال شهرها خواهند داشت. در سال 72 به غیر از بخش کشاورزی و معدن، سایر بخش ها در گروه فعالیت های پایه قرار داشتند. در حالی که در سال 82 بخش کشاورزی و خدمات نامشخص در گروه فعالیت های غیر پایه جای گرفتند.

شناخت تخصص تجاری (مزیت مطلق) و تخصص تولیدی (مزیت نسبی)، برای سیاست گذاری صحیح در هدایت منابع کمیاب اقتصادی به بخش های کارا و تشویق صادرات، برای دستیابی به توسعه اقتصادی لازم و ضروری است و اساس برنامه ریزی های رشد را تشکیل می دهد. بدین منظور شناخت مزیت های رقابتی و تجاری برای هدایت منابع کمیاب سرمایه کشور جز الزامات است. داشتن تصویری واقعی از وضعیت موجود اقتصاد بخش صنعت کشور با استفاده از شاخص های کمی و علمی، به تنها سرمایه گذاری امکانات کشوری را بهینه می کند، بلکه اثربخشی کوتاه مدت و بلندمدت آن ها را تضمین خواهد کرد.مقاله حاضر به کمک شاخص های اولویت بندی و تاکید بر شاخص مزیت نسبی آشکار شده (RCA) با استفاده از کدهای سه رقمی ISIC شاخص های صنایع را محاسبه، و سپس از روش تاکسونومی صنایع مذکور را رتبه بندی کرده است. نتیجه تحقیق نشان می دهد که سه گروه صنایع در کشور وجود دارد که اولویت بندی کلی آن ها عبارتند از: گروه اول دارای مزیت تولیدی و مزیت تجاری، گروه دوم دارای مزیت تولیدی بدون مزیت تجاری، گروه سوم دارای مزیت تجاری و بدون مزیت تولیدی هستند.