جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب «وحدة المطلقة عند ابن سبعين» نوشته محمد یاسر شرف است. ابن سبعین فیلسوف متصوف اندلسی (613-669 هـ.ق) است و دلیل شهرت او پاسخ دادن به سوالات فلسفی فردریک دوم، فرمانروای نورمان سیسیل (صقلیه) است که بعدها امپراتور مقدس روم شد. وی به «وحدت وجود» بسیار اعتقاد داشت. این کتاب نیز درباره همین موضوع است. ابن سعبین قائل به وحدت اطلاقی وجود بود لذا بر این اساس فقه و علم کلام را تفسیر می‌ کرد. ابن سبعین بر این باور است که هویت موجودات متعدد با ماهیت های مختلف واحد است و آن هویت واحد را وجود م طلق الله می داند. در این کتاب آمده است که ابن سبعین مانند بسیاری از فلاسفه اسلامی، عقل را نخستین موجود در عالم ابداع می شناسد و می گوید عقل در همه اشیا مادون خود به انحا مختلف حضور دارد. همچنین طبق نظریه فیض ابن سبعین، مبدأ متعال را به احد و واحد نامگذاری شده و وی آن احد و واحد را علت العلل موجودات می داند. وی عمل فیض الهی را، در بیانی پیچیده با دو اصطلاح قصد اول و قصد دوم توضیح می دهد: در قصد اول از علت العلل، بر همه اشیاء افاضه فیض می شود و در این مرحله میان خالق و مخلوق یا علت و معلول هیچ انفصالی نیست و قصد اول قصد حقیقی و علت سرمدی است. اما منظور از قصد دوم، رابطه علی بین ممکنات است یعنی آنچه از مخلوقات صادر می گردد. کتاب فوق ابتدا به زندگی و حیات ابن سبعین پرداخته است و آثار و آراء وی را برشمرده و بررسی کرده است. در ادامه ابن سبعین را به عنوان یک فقیه، یک متکلم و یک صوفی هر کدام جداگانه تحلیل کرده و در انتها نیز فلسفه وحدت وجودی مطلق را از نظر وی بیان نموده است. این کتاب در سه باب نگارش یافته است: باب اول- ابن سبعین و عصره؛ شامل: من حرکه الحیاه، مولفات و آراء. باب دوم- الاطر الفکریه؛ شامل: الفقیه، المتکلم، الصوفی. باب سوم- فلسفه الوحده المطلقه؛ شامل: الاساس التکوینیه، نظریه المعرفه، العلم الاصغر، العلم الاکبر، میتافیزیقا الاخلاق.

در نظر کانت، معرفت مشتمل بر ماده‌ای و صورتی است. ماده‌ی آن از طریق حس به دست می آید و صورت را، ما در دو مرحله ادراک حسی و فهم بدان می‌بخشیم: درمرحله ادراک حسی، مکان و زمان را، و در مرحله فهم دوازده مقوله را. و آنچه از این رهگذر می شناسیم، پدیدار است نه شیء فی نفسه. اما عقل ما به اقتضای طبیعت خود، پا را از حوزه‌ی پدیدار بیرون می‌نهد و تصوراتی را می سازد که در واقع توهّمند. یکی از این تصورات، تصور نفس است. عقل می‌خواهد با چهار استدلال مغالطی، چهار مطلب را در خصوص نفس اثبات کند: جوهریت، بساطت، شخصیت و تمایزش از ماده (نفس وجودی یقینی دارد و ماده وجودی مشکوک). ریشه‌ی همه این مغالطات این است که «من می اندیشم» یا «من» که در نظر کانت یک شرط پیشینی و صوری شناخت است، یکی شیء عینی و یک متعلق معرفت شناخته می‌شود. در ضمن کانت در مغالطه‌ی چهارم با طرح نظریه ایده آلیسم استعلایی به مخالفت با ایده‌آلیسم به معنی متعارف آن می‌پردازد و تصورات موجود در ذهن را به معنی خاصی بیرونی می‌داند.