جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : نیچه و فلسفه یونانی کلاسیک: زیبا و بیمار دوگانگی فردریش نیچه نسبت به سقراط، افلاطون و ارسطو را توضیح می دهد. Daw-Nay N. R. Evans Jr. استدلال می‌کند که رابطه نیچه با پیشینیان کلاسیک یونانی‌اش ظریف‌تر و سیستماتیک‌تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد. او مدعی است که حملات به ظاهر شخصی نیچه به رقبای فلسفی اش، مناقشات پیچیده فلسفی را پنهان می کند که شایسته توجه بیشتر است. ایوانز نشان می دهد که چگونه رویارویی نیچه با سقراط، افلاطون و ارسطو تأثیر فلسفی آنها را بر اندیشه نیچه و مشکلات فلسفی ای که او می کوشید از طریق آن برخوردها به آنها بپردازد را آشکار می کند. ایوانز پس از تشریح دوگانگی نیچه، سقراط، افلاطون و ارسطو، از تحسین نیچه برای هراکلیتوس به عنوان نقطه مقابل افلاطون استفاده می کند تا نشان دهد که فیلسوفان کلاسیک یونان به همان اندازه برای اندیشه نیچه مهم هستند که پیشینیان پیش از سقراطی آنها. این...

ترجمه ماشینی : سیاست جدیدی برای فلسفه: دیدگاه‌هایی درباره افلاطون، نیچه و اشتراوس، خوانش‌های دقیقی از آثار کلیدی فلسفی شخصیت‌های برجسته از سنت‌های فکری کلاسیک و مدرن ارائه می‌کند: پروتاگوراس، آیسخولوس، گزنفون، افلاطون، نیچه و لئو اشتراوس. این گروه بین المللی از محققین با الهام از دانش لارنس لمپرت، به بررسی مسائل مربوط به ماهیت یا هویت فیلسوف می پردازند. فصل‌ها به موضوعاتی از کارمیدهای افلاطون، سه‌گانه پرومته آیسخولوس، هیرو یا تیرانیکوس گزنفون، زرتشت چنین گفت نیچه و اکسه همو، افلاطون نیچه، اینکه آیا نیچه خود را به عنوان یک علم مدرن می‌پندارد، آیا نیچه خود را یک علم مدرن می‌پندارد، چه نیچه خود را یک علم مدرن می‌پندارد، «هیرو یا تیرانیکوس» گزنفون می‌پردازد. از تصویر نیمروز در مرکز قسمت چهارم زرتشت نیچه، ارزیابی مجدد وقفه نیچه جوان از طلسم شوپنهاور، تاریخ دراماتیک گفتگو ارائه شده در جمهوری افلاطون، روایت لئو اشتراوس از گسست مدرن از سیاست کلاسیک فلسفه و محیط زیست نیچه این کتاب همچنین شامل مصاحبه ای با لارنس لمپرت است.

ترجمه ماشینی : این متن که به سبکی روشن و جذاب نوشته شده است، اهمیت نیچه را به عنوان یک فیلسوف و به عنوان یک نظریه پرداز سیاسی با برجسته کردن نقد لیبرالیسم (در هر دو شکل فلسفی و سیاسی آن) و با تشریح شکل درک اخلاقی و سیاسی نشان می دهد. فلسفه فاش می کند در تشریح تشخیص نیچه از وضعیت مدرن، این کتاب جنبه های اصلی اندیشه او از جمله اراده به قدرت، فرامن و عشق را توضیح می دهد. دیوید اوون ارتباط فلسفه نیچه را با بحث های جاری در نظریه سیاسی دنبال می کند و با چهره های کلیدی مانند مک اینتایر، تیلور، رورتی و رالز درگیر می شود. اوون استدلال می کند که لیبرالیسم دو مورد اخیر را می توان الف مشاهده کرد

ترجمه ماشینی : رابطه عاشقانه نیچه با تئاتر یکی از عمیق ترین و طولانی ترین درگیری های فکری زندگی او بود، اما نقش دگرگون کننده او در تاریخ صحنه مدرن هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است. در این روایت راهگشا، دیوید کورنهبر به وضوح نشان می دهد که چگونه نیچه رویداد تئاتر را به عنوان مکانی از اختراعات فلسفی که در آن واحد جد، مخالف و کنیز خود رشته فلسفه است، دوباره تصور کرد. آگوست استریندبرگ، جورج برنارد شاو، و یوجین اونیل - شخصیت‌های مهم در تکامل درام مدرن و نیچه‌ها همگی از رویارویی‌شان با نوشته‌های نیچه با اعتقادی پرشور به پتانسیل فلسفی رویداد زنده تئاتر، همراه با ارزیابی مجدد قدرت نمایشنامه نویس در شکل دادن به آن رویداد با همکاری بازیگر. در واکنش های این نمایشنامه نویسان و اقتباس از بازاندیشی رادیکال نیچه از صحنه، آغاز یک جهت جدید در تئاتر مدرن و ادبیات نمایشی است.

ترجمه ماشینی : نقش زبان را در اندیشه نیچه بررسی می کند، از جمله رابطه بین سبک و ذهنیت، زیربنای نشانه شناختی نظریه تراژدی او، طبیعت گرایی او و نظریه زبان و بلاغت او.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی نقش شوخ طبعی در زندگی خوب می پردازد، به ویژه آن گونه که سه روشنفکر برجسته فرانسوی که تحت تأثیر اندیشه نیچه قرار گرفته اند: ژرژ باتای، ژیل دلوز و کلمان روزه مورد بحث قرار گرفته است. لیدیا امیر با بحث در مورد استقبال نیچه در فرانسه شروع می کند و توضیح می دهد که چرا و چگونه او در آکادمی فرانسه به عنوان "فیلسوف خنده" شناخته شد. هر یک از سه فصل بعدی بر اهمیت شوخ طبعی و خنده در زندگی خوب که توسط باتای، دلوز و روزت حمایت می شود، تمرکز دارد. این فصل ها همچنین به بررسی رابطه پیچیده بین کمیک و تراژیک و طنز و خنده تا کنایه، طنز و تمسخر می پردازند. میراث فلسفه خنده نیچه سهم ارزشمندی در کار تفسیری اخیر انجام شده در مورد باتای و دلوز دارد و مقدمه بیشتری را با روست نسبتاً ناشناخته ارائه می دهد. این کتاب فلسفه های این سه متفکر، ارتباط آنها با نیچه، و در مجموع، نقش مهمی را که طنز در فلسفه ایفا می کند، روشن می کند.