جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بدون شک بستر تاریخ پر از وقایعی است که شناخت آن برای آیندگان از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. جامعه ای که از تاریخ گذشته و سوابق فرهنگ خود درس می گیرد. می تواند به راحتی راه پیشرفت و کمال را در میان پیچیدگی های گوناگون طی نماید. اصولاً شناخت دشمن و شیوة برخورد با آن از محوری ترین مسائل دفاعی و امنیتی هر ملتی به شمار می آید و با توجه به این که بعد از پیامبر اکرم(ص) رهبری سیاسی جامعه اسلامی به جز مدت کوتاهی در زندگی امیرالمؤمنین(ع) و امام حسن مجتبی(ع) تحقق نیافت، نحوة برخورد حضرت علی(ع) با دشمنان خویش می تواند الگویی مطمئن برای همة بشریت به خصوص شیعیان باشد. رسالة حاضر بر آن است تا اصول و شیوه های عملی امام(ع) را که در برخورد با مخالفان و دشمنان خویش اعمال کرده اند، بررسی نموده و همچنین به شناسایی انواع ترفندها و تاکتیک های دشمن بپردازد.

شناخت زوایای زندگی درس آموز و حیات عبرت انگیز انبیاء و اولیای الهی از مهم ترین وظایف دانش پژوهان دین باور است. از دل هر گفتار و کردار این چهره های درخشان چشمه ای جوشان از معرفت و ایمان جاری است و هر قطره از این دریا زاینده بسی معرفت ها و ایمان ها است. قرآن کریم به مثابه کتاب هدایت بشر و کامل ترین مرام نامه دعوت و تبلیغ، چونان ذره بینی ژرف نگر به کاوش در این زندگی های سراسر درس و عبرت پرداخته و با اشاره یا تشریح جنبه هایی از جیات شخصیت های برجسته تاریخ دین و ایمان نکته ها درس های ارزشمندی به ابنای بشر گفته و دُرهای گرانبهایی برای انسان های کمال جو و جمال طلب آماده کرده. قرآن با این کاوش ژرف و وسیع، هم به معلمان بشر درس هایی کارساز و هم به مربیانش رهنمودهای روشنگر ارایه کرده است؛ هم به مصلحان انسانیت راهکاهای رفع تباهی را ارزانی داشته و هم به مبلغان هدایت گستر شیوه های دعوت و ترویج دین را آموخته است و بدین ترتیب، شیوه های هدایتی این واپسین کتاب آسمانی و آخرین سند شرایع و حیانی، همه دست اندرکاران تعلیم و تربیت، ارشاد، دعوت، اصلاح و تبلیغ را به کار می آید. از آن جا که یکی از شیوه های برجسته تبلیغی قرآن، چهره پردازی و معرفی اسوه ها حسنه ای است که به سان چشمه های نور، کام عطشناک هدایت جویان را سیراب نمایند. در این تحقیق بیش از هر چیز به معرفی یکی از اسوه های قرآن پرداخته که از دو بخش تشکیل یافته است. چون تحقیق در رابطه با شیوه تبلیغی حضرت ابراهیم ( ع) می باشد، به روش شناسی تبلیغ در سیره حضرت ابراهیم ( ع) و در بخش دوم به بررسی و تحلیل زندگی حضرت ابراهیم ( ع) از نظر قرآن و حوادیثی که در دوران ایشان اتفاق افتاده و محورهای دعوت و شیوه های تبلیغ پرداخته است تلاش گردیده علاوه بر بیان سرگذشت و تحلیل زندگی خصوصی به بازکاوی روش هدایتی حضرت ابراهیم ( ع) پرداخته شود. هدف از بیان شیوه های تبلیغی برگرفته از قرآن، مقایسه آن با شیوه های رایج در جهان امروز می باشد و بیان این که شیوه هایی که از قرآن استخراج می شود و عاملین آن پیامبران هستند حتما پایدارتر از شیو ه های امروزی خواهند بود. بررسی و نقد مصادیقی که در قرآن به عنوان الگو و اسوه کامل مطرح شده از جمله کارهایی است ک در حوزه قرآن کمتر انجام شده و کنکاش و بازکاوی این وقایع و اسوه ها و داروهای جانبخش در عرصه های مهم علمی و زندگی، که در این تحقیق بدان پرداخته شده است. منابع استفاده شده بیشتر آیات و روایات برگرفته از قرآن کریم می باشد و کتاب های تاریخی و قصص قران که تا حدودی سرگذشت و زندگی خصوصی، اجتماعی و اقتصادی حضرت ابراهیم ( ع) را بیان نموده است. نتابج به دست آمده از این تحقیق: 1-به روز کردن روش ها 2- توجه به روش های سمعی و بصری واژه های کلیدی که در تحقیق تعریف شده است: 1-اسوه 2- شیوه 3- دعوت 4- تبلیغ می باشد. سؤالات مطرح شده ای که در طول تحقیق به آن پاسخ داده شده : 1- مخاطبین حضرت چه کسانی بودند؟ 2- لزوم استفاده ایشان از روش های گوناگون در مقابل دشمن به چه خاطر بوده است؟ 3- شیوه ها، آثار و محورهای دعوت چه بوده است؟

تفسیر»اضواءالبیان فی ایضاح القرآن بالقرآن« ،از تفاسیری است که به روش قرآن به قرآن در سدە اخیر نگاشته شده است.پدید آورندە این تفسیر،تا سوره حشر، »محمد امین شنقیطی«بوده و ادامه تفسیر،ازسوی شاگرد وی،»عطیه محمد سالم« با توجه به درس های استاد تکمیل شده است.اگرچه روش اصلی این تفسیر،»قرآن به قرآن«می باشد،اما مفسر درکنار این روش،از روش تفسیر روایی نیز بهره برده است.گفتنی است که وی،از روش تفسیر عقلی،باطنی،علمی،هیچ استفاده ای نکرده است. در زمینه گرایش باید گفت که گرایش فقهی،کلامی و ادبی،مهم ترین گرایش هایی است که در این تفسیربدان پرداخته شده و نسبت به گرایش های اجتماعی و فلسفی بی اعتنا بوده است.

قیام امام حسین (ع) یکی از مهمترین قیام های حق طلبانه تاریخ بشریت است که حامل درس ها و معارفی سترگ است. امام حسین (ع) از ابتدای قیام تا لحظه شهادت مناظرات و احتجاج هایی با افراد مختلف داشته اند که بر این مناظرات از لحاظ ساختار ، محتوا و اصول اخلاقی، منطقی خاص حاکم بوده است. این نوشتار با روش توصیفی-تحلیلی با تکیه بر مناظرات امام حسین(ع) در جریان قیام عاشورا جهت دستیابی به منطق حاکم بر مناظرات ایشان سامان یافته که حاصل آن چنین شد: در مناظرات از حیث ساختار حضرت از فنون پیش بردن بحث به صورت منظم، اقرار گرفتن از خصم با سؤالات حساب شده، نقد دقیق سخن، مقابله و مقایسه، تسجیل ،قرار گرفتن در جایگاه پرسش گر، بیدار نمودن فطرت و به کارگیری زبان انگیزشی استفاده کرده است. از لحاظ محتوایی آن حضرت در این مناظرات به کتاب و سنت نبوی و مقبولات طرف مقابل استناد کرده اند و درباب اصول اخلاقی به مواردی همچون مهربانی، داشتن صبر و تحمل ، خیرخواهی نسبت به طرف مقابل ، حسن نیت داشتن، پرهیز از کینه توزی ،دوری از مغالطه،تواضع در قول،احترام به طرف مقابل،عذرپذیری ،ترک تعصب و آزادمنشی توجه کرده اند.