جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫عبادت و پرستش خداوند يکتا، و اجتناب از پرستش هر موجود ديگري غير از او، يکي از اصول اساسي تعليمات پيامبران الهي است. تعليمات هيچ پيامبري بدون عبادت نبوده است، و آيين مسيحيت و اسلام نيز هر يک نظام عبادي خاصي را ارايه کرده‌اند. در اين راستا، اين تحقيق به بررسي مفهوم عبادت در اسلام و مسيحيت پرداخته است. ميان اين دو نظام، بيشترين نقاط اشتراک و کمترين نقاط اختلاف در زمينه‌هاي مختلف به چشم مي‌آيد؛ وجود خدا، صفات خدا، رستاخيز انسان، روز داوري و حسابرسي از نقاط مشترک در هر دو دين مورد نظر مي‌باشد. در دين اسلام، عبادت سرلوحه همه تعليمات ديني است، و به‌گونه‌اي است که عبادت با فلسفه زندگي توأم گرديده، و در متن زندگي انسان واقع شده است. از نظر اسلام هر کار خير و مفيدي که با نيت پاک و خدايي توأم باشد، عبادت تلقي مي‌گردد. اما الهيات موجود در آيين مسيحيت بر آن است که انسان قبل از هبوط و سقوط، رابطه‌اي خاص با خدا داشت، و انسان در واقع فرزند خدا بود. با گناه آدم، انسان از مقام فرزندي سقوط کرده، به عبد و بنده بدل گشت، و با فاسد شدن سرشت انسان، اختيار او از ميان رفته است. بر اين اساس، تنها فيض الهي است که باعث مي‌شود او به مسيح ايمان آورد؛ و اين ايمان باعث نجات او مي‌گردد. بنا بر اين، طرح نجات که در مسيحيت مطرح است، رابطه‌اي مستقيم با انسان‌شناسي آن دارد. از نظر آموزه‌هاي مسيحي، انسان براي ايمان آوردن به مسيح بايد او را بشناسد و در باب شناخت مسيح مسأله حجيت مطرح مي‌گردد. در مجموع، دو نظام مسيحيت و اسلام جز درباره دو مسأله مبدأ و معاد، که اختلاف چنداني در آن‌ها ندارند، در بقيه مسايل کمابيش اختلافاتي دارند که ريشه تمام اين اختلافات، به تفاوت ديدگاه آن‌ها درباره انسان بازمي‌گردد.

---