جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

صحیح بخاری و مسلم در ترازوی نقد، آیت الله سید علی حسینی میلانی، انتشارات الحقایق، چاپ سوم، 1390، قم. دو کتاب صحیح نوشتۀ حافظ ابوعبدالله محمد بن اسماعیل بخاری (۱۹۴-۲۵۶ هجری) و مسلم بن حجاج نیشابوری (م 261ق) معتبرترین کتاب حدیثی اهل سنت به شمار می رود. اهل سنت، محتوای این دو کتاب را از آغاز تا پايان صحيح دانسته و مبانی اعتقادی خود را بر اساس آن دو بنا نهاده اند. این در حالی است که در این دو کتاب، احادیث ساختگی بسیاری نقل شده است. مقالات و کتابهای بسیاری در نقد و بررسی احادیث این دو کتاب، نگاشته شده و احادیث ساختگی را در آن دو نشان داده اند؛ اما تعصب یا منزلت فراوان ذهنی در میان برخی از پژوهشگران اهل سنت موجب شده است که از قبول این مطلب خودداری کنند. کتاب «صحیح بخاری و مسلم در ترازوی نقد»، نوشتۀ آیت الله سید علی حسینی میلانی یکی از ده ها کتابی است که در این موضوع نوشته شده است. ایشان کتاب خود را در دو بخش (بخش نخست؛ بررسی و نقد صحیح بخاری؛ و بخش دوم بررسی و نقد صحیح مسلم) به سامان رسانده اند: کتاب با معرفی شخصیت بخاری در نقل حدیث آغاز شده و دیدگاه بزرگان اهل سنت به شخصیت وی یاد شده است از جمله اینکه برخی از علمای اهل سنت همچون ابوزرعه و ابوحاتم رازی احادیث بخاری را ترک گفته و مانع از نقل آن شده اند؛ دیگر اینکه ذهبی نام بخاری را در کتاب الضعفاء والمتروکین ثبت کرده است. در ادامه به شرح حال و جایگاه ابو زرعه وابوحاتم رازی در میان علمای اهل سنت پرداخته شده است. نویسنده سپس به بیان دیدگاه ذهلی استاد بخاری دربارۀ شاگردش پرداخته که وی را به بدعت گذاری در دین متهم کرده؛ آنگاه شرح حال ذهلی را آورده است. سپس به ابن دحیه اشاره کرده که بخاری را گمراه می دانسته و نمونه ای از انحراف بخاری را در نقل حدیث در کتابش المستوفی فی اسماء المصطفی نشان داده است. شرح حال ابن دحیه در ادامه آمده است. آیت الله میلانی در ادامه به موارد عینی انحراف بخاری در نقل حدیث اشاره کرده؛ که موضع بخاری در حدیث غدیر و تردید او در پاره ای از احادیث امام صادق علیه السلام از این موارد است. در ادامه ادّعای مهرورزی به اهل بیت علیهم السلام توسط عالمان اهل سنّت آمده و با ذکر نمونه هایی این ادعا به چالش کشیده شده است. قسمت پایانی این بخش ذکر برخی از روایات بی اساس در کتاب صحیح بخاری است از جمله: حدیث خواستگاری رسول خدا صلی الله علیه وآله از عایشه، حدیث «شفاعت آزر توسط ابراهیم»، حدیث «اقامه نماز بر جنازۀ ابن ابوسلول»، حدیثِ «دروغ های سه گانه حضرت ابراهیم»، حدیثِ «آتش زدن لانه مورچه ها توسط یکی از پیامبران»، حدیثِ «امر به خوردن گوشت حرام»، حدیثِ «انبیا چیزی به ارث نمی گذارند»، حدیثِ «مجادله حضرت علی با پیامبر بر سر نماز شب»، حدیثِ «خواستگاری امیر المؤمنین علیه السلام از دختر ابوجهل»، حدیثِ جعلی شأن نزول آیه ای از قرآن کریم دربارۀ عبد الله بن ابی، روایت «برتری نداشتن حضرت علی علیه السلام بر اصحاب بعد از خلفا»، حدیثِ «مزدخواهی در برابر کتاب خدا»، حدیثِ اَسباط «درباره طلب باران»، حدیثِ «زناکار دارای ایمان، در واقع زنا نمی کند»، حدیثِ «سه نفر پیامبر را به معراج بردند»، حدیثِ «سنگسار کردن میمون به خاطر ارتکاب زنا»، حدیث «تحریم ازدواج موقّت در سال خیبر»، و ... . نویسنده ضمن نقل این احادیثِ ساختگی، به بیان اهداف جعل و دیدگاه دیگر علمای اهل سنت می پردازد و باطل بودن این احادیث را با استناد به کتب دیگر علمای اهل سنت نشان می دهد. بخش دوم به بررسی و نقد صحیح مسلم اختصاص دارد. نویسنده در این بخش ابتدا با ذکر دیدگاه مسلم دربارۀ ابراهیم بن عبدالله سعدی یکی از رجال ثقه اهل سنت، عدالت مسلم را به نوشتۀ کتابهای اهل سنت به چالش می کشد و در ادامه دیدگاه ابوزرعه رازی را دربارۀ صحیح مسلم نقل می کند که وی تألیف چنان کتابهایی را برای تجارت برشمرده اند. آنگاه به نقل چندین روایت ساختگی در صحیح مسلم و بررسی آنها می پردازد از جمله: «حدیث ساختگی درباره حضرت ابوطالب علیه السلام»، «حدیثی که نشان از انتصاب ابوبکر به خلافت دارد!!»، حدیثِ «عمر نخستین کسی بود که دستور اذان را صادر کرد»، حدیثِ «نخستین آیه ای که نازل شد»، و حدیثی «در فضایل ابوسفیان». کتاب دارای کتاب نامه است.

قرآن کریم، معجزه پیامبر اسلام است که پس از 1400 و اندی سال همچنان سرچشمه جوشان علم و معرفت است. وظیفه ما مسلمانان شناخت، تفکر و تعمق در آیات نورانی قرآن کریم است. اما از آنجا که اولا قرآن دارای آیات و سوره­های فراوانی است؛ ثانیا به زبان عربی نازل شده و برای فارسی­زبانان درک آن مشکل است؛ ثالثا آیات قرآن دارای لایه­ها و ابعاد گوناگون و متفاوتی است و رابعا در طول سالیان تفاسیر متفاوتی از سوی افراد مختلف نگاشته شده و شبهاتی بر آن وارد آمده است؛ نیاز است اهل تدبر و متخصصان در این زمینه تحقیق و بررسی کنند و حاصل پژوهش­های خود را در اختیار عموم مردم قرار دهند. در اثر حاضر پژوهشی در تفسیر و شان نزول آیه مباهله صورت گرفته است. آیات بسیاری از قرآن کریم بیان­گر ولایت و امامت پس از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) است، یکی از این آیات، آیه مبارکه مباهله (آیه 61 سوره آل عمران) است. این آیه کریمه در شان اهل بیت (علیهم السلام) نازل شده است. در شان نزول این آیه آمده است: پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) به همراه علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السلام) به نزد مسیحیان رفت تا با آن­ها مباهله کند. خداوند متعال، در روز مباهله، حقانیت نبوت پیامبر خود را برای مسیحیان آشکار کرد و جهانیان را با مقام و منزلت حضرت علی و اهل بیت (علیهم السلام) آشنا نمود. از همین رو این روز، از بزرگ­ترین اعیاد اسلامی و سرورانگیزترین روزهای مومنان به شمار می­رود و بر هر مسلمان واجب است تا آن جا که می­تواند شکر این نعمت را به جا آورد. به همین مناسبت در این روز (روز بیست و چهارم ذی حجه) که از روزهای شادی شیعه به شمار می­رود، اعمال و مستحباتی چون غسل، روزه، نماز، دعا و ... در کتاب­های نگاشته شده در این باره، وارد شده است. بزرگان اهل سنت، در کتاب­های معتبر خود به این امر اعتراف و اذعان نموده­اند. گرچه برخی از آنان در شبهه پراکنی پیرامون این فضیلت اهل بیت (علیهم السلام) کوشیده­اند. اما علمای شیعه با پیروی از ائمه (علیهم السلام) برای تبیین ولایت و امامت پس از پیامبر (صلی الله علیه و آله) به این آیه استدلال نموده­اند. کتاب پیش رو نگاهی به تفسیر این آیه مبارکه دارد و با تکیه بر روایات موجود در منابع اهل سنت به تبیین ولایت و امامت بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پرداخته و در لابه­لای بحث به سخنان بزرگان و محدثان اهل سنت استدلال و استناد می کند. این پژوهش در چهار بخش سامان یافته است: بخش یکم: آیه مباهله و شان نزول آن؛ بخش دوم: تلاش­های بیهوده و دروغ­های عجیب و غریب؛ بخش سوم: دلالت آیه مباهله بر امامت؛ بخش چهارم: آیه مباهله و پاسخ به شبهات مخالفان. در بخش اول: مولف پس از ذکر آیه، معنی و شان نزول آن، نام 24 راوی این حدیث از بزرگان صحابه و تابعین که در منابع غیر شیعی از آنها یاد شده است را ذکر و به نمونه­هایی از این روایات از زبان صحابه اشاره می­کند. مفسران، متکلمان، محدثان و تاریخ­نگاران بزرگ عرصه دانش­های حدیثی، تفسیری، کلامی و تاریخی در قرون مختلف در کتاب­های خود حدیث مباهله را – چه با ذکر سند و چه به دلیل مسلم انگاشتن آن بدون ذکر سند – به اتفاق روایت کرده­اند. در ادامه نام 52 نفر از مشهورترین آنان در بخشی با عنوان «روایان حدیث مباهله از بزرگان تفسیر و حدیث» پیش روی خواننده قرار می­گیرد. سپس نگاهی به متن حدیث مباهله در کتاب­های معتبر (از جمله: به روایت ابن عساکر، احمدبن حنبل در مسند، مسلم­بن حجاج در صحیح، نسائی، حاکم نیشابوری، ابن حجر عسقلانی در شرح خود به صحیح بخاری و ...) انداخته شده و تاملی در نقل­های گوناگون عالمان اهل سنت (به عنوان نمونه: از جمله: ابن شبه، حسین­بن حکم حبری، طبری، سیوطی، زمخشری، حسکانی، ابن کثیر، قاری و ...) شده است. در بخش دوم : همانطور که از عنوان آن مشخص است، تلاش­هایی که برای پنهان و سانسور کردن اصل حدیث صورت گرفته است، بررسی شده­اند. انواع سانسورها و تحریف­های که صورت گرفته عبارتند از: سانسور نام حضرت علی (علیه السلام)، تحریف روایت با افزودن نام عایشه و حفصه، حذف نام حضرت علی (علیه السلام) و افزودن نام برخی از صحابه، حذف نام حضرت فاطمه (علیها السلام) و افزودن نام ابوبکر و عمر و عثمان به همراه پسرانشان و .... در بخش سوم: استدلال­های افراد مختلف (از جمله: امام رضا (علیه السلام)، سید مرتضی، شیخ مفید، شیخ طوسی، شیخ اربلی، شیخ بیاضی، علامه حلی و ... ) بر این آیه آورده شده و در انتهای این بخش با روایات و آیات دیگر این استدلال ها تقویت و اثبات شده است. در بخش چهارم :شبهات وارد شده توسط افراد مختلف (ابن تیمیه، ابوحیان، قاضی ایجی، ابن روزبهان، دهلوی، آلوسی، شیخ محمد عبده و ...) مطرح شده و به صورت جداگانه شبهه هر یک مورد نقد و بررسی قرار گرفته و به آن پاسخ داده شده است تعداد صفحات: 192 صفحه

در برخی از کتابهای اهل سنت روایتهایی در مناقب خلفای سه گانه آمده است. نکتۀ جالب توجه در این روایات اینکه این اسامی، به ترتیب (ابوبکر، عمر و عثمان) در این روایات ذکر شده اند. آیت الله سید علی حسینی میلانی در کتاب احادیث ساختگی، با بررسی این روایات نشان داده است که بسیاری از روایات اینچنینی جعلی و ساختگی هستند. وی در کتاب خویش این روایات را بررسی کرده است: رسول خدا صلی الله علیه وآله به سه خليفه مژدۀ بهشت داده است. روایتی که بیان می کند رسول خدا صلی الله علیه وآله بعد از آمدن ابوبکر و عمر، لباس خود را برای ديدار با عثمان در خانه ش مرتب ساخت و ... روایتی که بیان می کند كوه حرا حرکت کرد و روی آن سه خلیفه بودند و ... سخنى از پيامبر در هنگام بيمارى که از میان صحابه تنها عثمان را خواسته و با او عهدی کرده است که عثمان بدان عهد صبر کرده است؛ فضایل ناشناخته ای که در حدیث معاذ بن جبل به ابوبکر و عثمان نسبت داده شده است؛ روایتی که بیان می کند در هنگام اقدام برای ساخت مسجدی پیامبر گفت ابوبکر، عمر و عثمان جانشینان من هستند. روایتی که بیان می کند رسول خدا صلی الله علیه وآله در رؤیا دیده است که ابوبکر، عمر و عثمان بدو آویخته شده اند. روایتی که بیان می کند خلفا هم سنگان امّت هستند؛ روایتی که بیان می کند خدا به رسولش فرمان داده است چهار نفر را دوست داشته باشد:ابوبکر، عمر، عثمان و علی علیه السلام. روایتی که از نوشتاری روی برگ های درخت بهشتی خبر می دهد که نام خلفا بر آن نقش بسته است. نویسنده با بررسی اسناد و طرق این حدیث ساختگی و جعلی بودن این روایات را نشان داده است. همچنین به کتابهایی از اهل سنت اشاره کرده است که ساختگی بودن برخی از این روایات را یادآور شده اند. شایان ذکر است که بسیاری از این روایات در کتابهای صحیح مسلم و بخاری نقل نشده اند اگرچه در این دو کتاب هم روایات ساختگی بسیاری وجود دارند.

در برخی از کتابهای اهل سنت روایتی است که رفتار و اعمال خلفا را توجیه می کند و یا به اعمال و رفتار مغایر با احکام اسلامی آنها را صورت شرعی می دهد. این روایت چنین است: عليكم بسنّتي وسنّة الخلفاء الراشدين؛ به سنّت من و سنّت خلفاى راشدين تمسّك جوييد! از آنجایی که از اين حديث به عنوان دستاويز برخی از اعمال مغایر با احکام اسلامی و سند توجيه كننده رفتار خلفا و امرا بهره بردارى شده، آیت الله سید علی حسینی میلانی در کتاب سنت پیامبر یا سنت خلفا به بررسی این روایت پرداخته است، تا نشان دهد که این روایت، ساختگی است و از سوی موالیان معاویه جعل و منتشر شده است. وی در سه بخش به کاوشی علمی دربارۀ این روایت دست می یازد: در بخش نخست نگارندگان حدیث و سندهای آن را بر می شمارد و روایت را به نقل ترمذى، ابوداوود، ابن ماجه، احمد بن حنبل، و حاكم نيشابورى نقل می کند. در بخش دوم اسناد حدیث را می شناساند و نكاتى دربارۀ سند و دلالت حديث بیان می کند که برخی از این نکات چنین است: اول اینکه صحابه رسول خدا رفتارهایی در مخالفت با خلفا انجام دادند و اگر سنت خلفا همان سنت رسول خدا صلی الله علیه وآله بود آنان نباید چنین اعمالی را مرتکب می شدند؛ حتی شخص عمر بن خطاب به صراحت با برخی از رفتارهای ابوبکر مخالفت کرده است. دوم اینکه این حدیث تنها از یک نفر به نام عرباض بن ساریه سلمی نقل شده است؛ عجیب نیست که سخنرانی پیامبر در حضور جمع آنهم با این کیفیت که در روایت نقل شده، تنها از این شخص نقل شود؟ سوم اینکه راویان بعد از عرباض، در حمص هستند؛ یعنی این روایت فقط در شام رواج داشته آنهم در زمان معاویه؛ آیا این نمی تواند به خاطر دشمنی با امیر المؤمنین علیه السلام باشد؟ چهارم اینکه بخاری، مسلم و نسائی از نقل این روایت خودداری کرده اند. نویسنده سپس در ادامه به بررسی شخصیت راویان روایت از جمله عرباض، يحيى بن ابى المطاع شامى، حُجر بن حجر حمصى، عبدالرحمان بن عمرو شامى، عبداللّه بن علاء دمشقى، ضمرة بن حبيب، خالد بن معدان حمصى، محمّد بن ابراهيم بن حارث تيمى دمشقى، بحير بن سعد حمصى، وليد بن مسلم دمشقى، معاوية بن صالح حمصى و ... پرداخته و به ضعف بسیاری از اینان در نقل حدیث و نگاه رجالی اشاره کرده و بطلان سندى حديث را نشان داده است. در ادامه شرح حال دو تن از بزرگان اهل سنت (حافظ ابن قطّان فاسى، ابن عربى مالكى) که این روایت را غیر صحیح دانسته اند آمده است. در بخش سوم به استناد اين حديث در علوم مختلف اشاره کرده است از جمله: استناد غزالی در علم اخلاق، ملا علی قاری در علم حديث، استناد برخی از متکلمین در علم کلام، استناد برخی از فقها در علم فقه و توجیه تحريم ازدواج موقت و متعه حج توسط عمر، نیز توجیه بدعت عثمان در افزايش تعداد اذان در روز جمعه. نویسنده در ادامه ضمن نقد این توجیهات به اختلافات درون متنی این حديث اشاره کرده و با تبیین معناى سنّت و حجّيت سنّت نبوى نشان می دهد که دلیل حجیت سنت نبوی عصمت آن حضرت است و این موضوع در خلفا جایی ندارد و هیچ یک از خلفای سه گانه معصوم نیستند. نویسنده در ادامه ضمن انطباق حديث با مبانى شيعه به دو حدیث ثقلين و حديث «دوازده خليفه» اشاره می کند و در پایان چنین می نویسد: «اين حديث به لحاظ دلالت، حديث باطلى است كه نه تنها نمى توان بدان استناد كرد، يا به عنوان قاعده مسائل علمى قلمداد نمود كه حتّى بر پايه ضوابط مورد نظر اهل سنّت نيز، پذيرفتنى نيست؛ بنابراين نمى توان از حديث مذكور براى توجيه «بدعت هاى دينى» خلفا و امرا استفاده نمود و آن را به عنوان دستاويزى براى سخنان متعدد در باب حجّيت سخنان اصحاب و اجماع خلفاى چهارگانه، مورد بهره بردارى قرار داد». وی می افزاید: «آرى، در صورت صحّت سند اين حديث، مى توان آن را به عنوان دليل صحّت اعتقاد شيعه اماميه به حجّيت سخنان ائمه اهل بيت عليهم السلام و وجوب اطاعت، فرمانبردارى و اقتدا به آنان، مورد استفاده قرار داد».

کتابچه مختصر حاضر یعنی"عدم تحریف القرآن" از آیت الله میلانی همانطور که از عنوان هم مشخص است درباره ادله عدم تحریف قرآن به عنوان معجزه ابدیت رسول الله ص بحث می کند . البته خود مصنف در مقدمه کتاب می نویسد که این بحث بسیار با ارزشی است و نیازمند صرف وقت بیشتری است برای بیان جوانب مختلف اعجاز قرآن.

کتاب «اصول العامة لمسائل الإمامة، نظریة و تطبیق» نوشته علی حسینی میلانی است. این کتاب با توجه به مباحث امامت در کتب کلامیه، اصول بحث امامت را مطرح می‌ کند که از جهاتی مهم‌ تر از بحث ادله امامت امام بشمار می‌ رود و به گونه‌ ای چهار چوب مباحث امامت می‌ باشد. مؤلف محترم، در 5 فصل مباحث را توضیح داده‌ اند: 1ـ تعریف الإمامة عند الفریقین. 2ـ وجوب نصب الإمام (في أنّه یجب نصبه علی الله أو علی الخلق؟). 3ـ الإمامة من الأصول أو الفروع؟ 4ـ شرائط الإمام. 5ـ طرق تعیین الإمام.

این کتاب بر اساس برخی آثار کلامی اهل سنت به بررسی موضوع امامت پرداخته است و همچنین دیدگاه های شیعه امامیه اثنا عشریه را بیان می دارد. الإمامة في أهم الكتب الكلامية و عقيدة الشيعة الإمامية، تأليف سيد‌‎على حسینى ميلانى، از عالمان معاصر به بررسى موضوع «امامت» از خلال برخى از مهمترين آثار كلامى اهل سنت نظير «شرح المواقف» جرجانى، «المواقف» قاضى عضدالدين الايجى، «شرح المقاصد» سعد تفتازانى و غيره پرداخته و ديدگاه شيعه اماميه اثناعشريه را در اين‌باره بيان كرده است.

کتاب مع الدکتور السالوس فی آیه التطهیر ؛ نویسنده آن آیت الله علی حسینی میلانی و ناشر آن مشعر می باشد. این کتاب در موضوع معناى آيۀ تطهير كه در واقع پاسخى است به شبهه‌افكنى دكتر احمد سالوس استاد دانشگاه قطر كه از اساتيد وهّابى مشهور معاصر مى‌باشد. سالوس در موارد متعدد ديگر نيز نسبت به تشيع و ايرانى‌ها موضع‌گيريهاى نادرست و مغرضانه‌اى ابراز نموده است كه يكى از موارد بارز آن، همين كتابى است كه در ردّ دلالت آيۀ تطهير به اهلبيت عصمت و طهارت نوشته است و كتاب حاضر عهده‌دار پاسخ و ابطال حرف‌هاى بى‌دليل و هدف‌دار ايشان است. کتاب به زبان عربی در یک جلد تنظیم شده و مشتمل بر یک مقدمه که نویسنده کتاب توضیحات مختصری را بیان کرده است. وى در اين كتاب به شيوه‌هاى عجيب و خلاف اعتقادات اهل سنت استدلال كرده است تا پايه‌هاى احاديثى را كه به وضوح بيان‌گر اين معنا هستند كه آيۀ تطهير در شأن پنج تن اصحاب كساء نازل شده است را، سست نمايد. او نخست سند روايات را به دلائلى چون شيعه بودن بعضى روات آن و سپس دلالت آنها را زير سؤال برده تا به هدف خود كه رد عصمت اهلبيت عليهم السلام مى‌باشد، نائل شود. دكتر سالوس در كتاب خود حتى تندتر و بى‌پرواتر از كسانى چون ابن تيميه عمل كرده و پا را فراتر از كسانى كه بنيان‌گذاران عقيدتى فرقۀ وهابيّت بوده‌اند، نهاده است. از جمله استدلالاتى كه اين استاد وهابّى بدان‌ها پرداخته و جناب آقاى حسينى به پاسخ‌گويى آنها اقدام نموده است، به چند نمونه‌اش اشاره مى‌كنيم. وى براى بيان دلالت آيه تطهير به رواياتى از تفسير طبرى تمسك كرده كه گزينشى هدف‌دار از ميان روايات متعدد در اين زمينه است. براى مثال روايتى كه در سند آن اسم شخصى مثل عكرمة البربرى هست را آورده، سپس شروع كرده به قدح اين شخص تا معلوم شود روايات در اين زمينه از اسناد صحيحى برخوردار نيستند. براى جواب دادن به اين شبهۀ سالوسى مؤلف رواياتى را از خود تفسير طبرى ذكر نموده است كه مطلقا در نزد اهل تسنن داراى وجاهت سندى هستند. وى در اين راستا به بررسى تك‌تك روات اين احاديث نيز پرداخته است. براى مثال روايتى كه به وضوح دلالت بر شأن نزول آيۀ تطهير در مورد اهلبيت عصمت و طهارت دارد، رواتى چون محمد بن المثنى، ابوبكر الحنفى، بكير بن مسمار، عامر بن سعد، سعد بن ابى وقاص آن را نقل كرده‌اند كه هر كدام در كتب رجالى اهل سنت داراى وثاقت‌هاى خاصى هستند، در مورد محمد بن المثنى دارد ثقة ثبت كه از بالاترين عناوين براى توثيق يك رواى است. در مورد ابوبكر الحنفى دارد من رجال الكتب الستة كه نظر مشهور آنان وثاقت رجال صحاح سته است. در مورد بكير بن مسمار دارد، صدوق من رجال مسلم و الترمذى و النسائى كه صدوق صفت مبالغه‌اى براى صدق راستگوئى يك شخص است. در مورد عامر بن سعد دار ثقة من رجال الكتب الستة. و در مورد سعد بن ابى‌وقاص هم كه از صحابۀ رسول خدا (ص) مى‌باشد و عقيدۀ آنان در مورد صحابه خيلى واضح است. از ديگر رواياتى كه سالوس آن را بيان نكرده، روايتى است از ابى الحمراء كه حديث عبور پيغمبر اكرم(ص) بر در خانۀ فاطمه(س) و گفتن جملۀ الصلاة الصلاة انما يد اللّه ليذهب عنكم الرجس اهل البيت و يطهركم تطهيرا مى‌باشد. اين روايت با سندهاى زيادى نقل شده است و از روايات قطعى و ثابت در نزد خود اهل سنت مى‌باشد. مؤلف در ادامه به سخنان بزرگان آنان اشاره مى‌كند كه معتقدند آيۀ تطهير در شأن پنج تن اصحاب كساء نازل شده است، براى مثال به كلام طماوى اشاره كرده است كه در جواب اشكالى كه شده، در دلالت آيه و چنين وانمود شده است كه سياق آيه كه از ابتداء در مورد زنان پيغمبر(ص) است، پس اين قسمت نيز دربارۀ آنها خواهد بود مى‌گويد: اين حرف باطلى است، زيرا اين قسمت آيه كه داردانما يريد اللّه ليذهب عنكم الرجس با ضمير «كم» كه جمع مذكر است، كاملا عوض شده و ديگر سخن در مورد زنان نيست كه اگر مى‌بود، حتما بايد ضمير جمع مؤنث ذكر مى‌شد نه جمع مذكر. در بخش پايانى مؤلف به استشهاد دكتر سالوس به كلمات ابن تيميه و ابن كثير و قرطبى پرداخته و آن را مورد نقد قرار مى‌دهد و به كلماتى از خود آنان اشاره مى‌كند كه به غير آنچه كه سالوس بدان‌ها استدلال كرده است، قائل شده‌اند. مؤلف با شبهه‌اى كه در دلالت شمول اين آيه به عصمت وارد شده است و جواب آن كتاب خود را پايان داده است. كلمۀ على مائدة الكتاب و السنة تنها نشانى و مشخصۀ كتاب است و به هيچ انتشارات و تاريخى در آن اشاره نشده است.