جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسأله نفس و بدن از مسائل قدیم فلسفیِ مطرح درباره انسان است و با تحلیل های متنوعی از سوی فیلسوفان مورد بررسی قرار گرفته و تا کنون درباره آن نظریات متعددی ارائه گردیده است. از این میان صدرا و سرل نیز، هر یک بنابر نگرشِ هستی شناسانه ی خویش، تلاش نموده اند تا راه حلی به زعم خود، به واقع نزدیک تر، منطقی تر و بی اشکال تر را نسبت به آراء پیشین، ارائه نموده تا با تبیین آن بر معضلات مسأله فوق فائق آیند. صدرا با دیدگاهی «وحدت گرایانه، در عین حال غیر تحویل گرایانه» که بنابر آن انسان را در یک کلیت واحد و یک پارچه تعریف می کند؛ بدین صورت که اگر مادی است یا مجرد است، تنها یک حقیقت ذو مراتب است نه ترکیبی از دو وجود مجرد و مادی. سرل نیز با دیدگاهی که بر سرشت زیست شناختیِ حالات ذهنی تأکید دارد و خود آن را «طبیعی باوریِ زیست شناختی» نامیده است؛ به نحوی که نه موافق با انکار مدعیات مسلم از سوی مـادی باوران است و نه می پذیرد که ذهن، در عین این که جوهری مجـزاست، با بقیه عـالمی که می شناسیم در تلائم باشد. با این شباهت که هر دو متفکر را نه می توان از دوگانه انگاران جوهری قلمداد کرد و نه در زمره یگانه انگاران یا فیزیکالیست های رایج و مادی باور محسوب نمود و هر یک به نحوی راه حل پیشنهادی خود را موفق تر از دیگر آراء مطرح شده در این زمینه بر می شمرد و برای تبیین مدل پیشنهادی خود، به سراغ نگرشِ هستی شناسانه ی موجود زمانِ خود می رود و به اصلاحاتی بنیادین در آن ها می پردازد و با این تفاوت که هر یک، بر اساس مبانیِ هستی شناسانه ی مورد باور خویش، رویکردی را در حل مسأله در پیش گرفته است که به اختلافاتی اساسی، مانند تفاوت مبنایی در تبیین حقیقتِ ویژگیِ پدیده هایی ذهنی چون کیفی بودن و علیت، انجامیده است. به طوری که با وجود تمامی تشریح و تفصیلاتی که هر دو فیلسوف در حل مسأله نفس و بدن ارائه می دهند؛ آرای هر کدام از ایشان خالی از ابهامات نیست. ابهاماتی جدی که همچنان مسأله نفس و بدن را در استدلالی که هر دو بر مدعای خویش آورده اند، ناتمام باقی نهاده است.

چکیده: یکی از مهمترین ساحت هایی که بشر در آن زندگی می کند عرص? فرهنگی است. فرهنگ یک جامعه در واقع نمودی است از ارزش ها، رویکردها، دغدغه ها و تأملات نظری، که بشر در طول حیات خود، در اقلیم های متفاوت به وجود آورده است؛ یکی از بارز ترین نمود های فرهنگی، ساحت دینی جوامع در طول تاریخ بوده است. بیان رویکرد ارنست کاسیرر و علامه جعفری در نسبت میان دین و فرهنگ و همچنین مقایس? میان این دو نحوه تفکر، به همراه ارائه مکاتب بارز فرهنگی، به منظور معرفی و همچنین تبیین دو منظر پر اهمیت و ضروری برای نقد مسئله فرهنگ جامعه امروزی مان، آن چیزی است که در این پایان نامه بدان پرداخته شده است. مکاتب فرهنگی هریک به منزله منظری از مناظر فرهنگی می باشند. در هر مکتب فرهنگی یکی از ویژگی های پنهان در عرصه فرهنگ بازنمایی و بررسی می شود. کارکرد گرایان با رویگرداندن از منشأ مفروض و معمولا فکری نهاد ها و سنت ها، بر نقشی که رسوم یا عادات در یک جامع? گسترده تر ایفا می کنند و خود جزیی از آن هستند متمرکز می شوند. ساختار گرایان در پی یافتن اصول مشترک برای معرفی قوانین اصلی هر فرهنگ می باشند. نسبی گرایی فرهنگی، رویکردی است نظری که بنابر آن مفاهیم فرهنگ بنا بر هر جامعه ای به صورتی متفاوت و با توجه به موقعیت و روابط اجتماعی همان جامعه تبیین می شوند و این امر شامل مفاهیم اخلاقی و شناختی نیز می شود. معرفت شناسی پست مدرن معتقد است این ساختارهای فرهنگی نیستند که دست به قضاوت می زنند بلکه انسانهایی هستند که بر اساس ذهنیت خود و جهان بینی خود دست به تفسیر هر فرهنگ می زنند. بنابر این فرهنگ شناسی بر مبنای تفسیر افراد از طریق ادراک خودشان است و نه تبیینی بر اساس ساختار های فرهنگی. اما اگر به موضوع فرهنگ توجه کنیم انسان را بازیگر اصلی آن خواهیم یافت. انسان نزد کاسیرر موجودی با تفکر سمبولیک است. از این رو انسان جهان خود را به واسط? سمبول ها می سازد، و آنگاه که به دنبال طبقه بندی یافته های بشر برمی آییم می توانیم از هریک از مجموعه های سمبولیک با نام هایی همچون دین، زبان، تاریخ، هنر و اسطوره استفاده کنیم. از نظر ارنست کاسیرر فرهنگ مجموعه همین طبقه ها می باشد. اما چنانچه نقش دین را در عرصه فرهنگ پر رنگ تر بدانیم همانند علامه محمدتقی جعفری دین را یگانه روش سعادتمندی خواهیم دانست و طبق نظر او برای اصلاح فرهنگ ها می بایست به درک عمیق تری از ماهیت مفاهیم دینی دست بیابیم. در نظر علامه هر اندازه که یک فرهنگ مطابق با دین باشد اصیل( پیشرو ) است و هر اندازه از آن دور شود، غیر اصیل است. در نهایت عرصه فرهنگ را عرصه ای مزدحم خواهیم یافت که در آن سیلان آراء میان مکاتب فکری و همچنین تقکر سمبولیک و نگاهی ارزشی و دین مدارانه هریک به سخنرانی و نظریه پردازی مشغول اند. واژگان کلیدی: فرهنگ – دین – ارنست کاسیرر – علامه جعفری – مکاتب فرهنگی

چکیده نینیان اسمارت از جمله متفکرانی است که با رویکردی پدیدارشناختی به مطالعه دین پرداخت و نقش مهمی در گسترش مطالعات دینی ایفا نمود. او پدیدارشناسی دین خود را به پدیدارشناسی جهان¬بینی¬ها گسترش داد و درصدد توصیف و تحلیل ادیان سنتی و جهان¬بینی¬های غیردینی بو. در این رساله برآنیم تا ضمن بیان طرحی کلی از نظریه دین او، مهم¬ترین عنصر این نظریه، یعنی ابعاد دین را، با تکیه بر کتاب ابعاد امرمقدس اوتوصیف کنیم.اسمارت الگویی هفت¬بعدی ترسیم می¬کند که شامل بعد آموزه¬ای، عبادی، اسطوره¬ای، تجربی، اخلاقی، اجتماعی و مادی است. اینالگوی هفت¬بعدی ما را یاری خواهد کرد تا اولاً درک بهتری از نظریه اسمارت به دست آورده و ثانیاً به مفهومی واقع¬بینانه¬تر از دین، نقش و مناسبات خاص آن در جهان امروز نزدیک شویم. در ادامه نیز برای درک هرچه بهتر دین¬شناسی اسمارت، به بررسی ارتباط دو بعد تجربی و عقیدتی، که در مطالعات دینی همواره محور توجه بوده-اند،خواهیم پرداخت. در این زمینه،رابطه وجودی این دو بعد را در پرتو نزاع دو جریان مهم در تحلیل فلسفی تجربه دینی، یعنی ذات¬گرایی و ساخت¬گرایی، و رابطه تجربه و تفسیر دنبالخواهیم کرد. اسمارت به عنوان یک ساخت¬گرا، باورها، یعنی بعد عقیدتی را، مقدم می¬داند، اما ساخت¬گرایی او تفسیری حداقلی از ساخت¬گرایی است و بدین لحاظ با ساخت¬گرایی امثال کتس و هیک متفاوت است.با وجود این¬که اسمارت تبیین در خور اهمیتی از دین ارائه می¬کند، اما بدین لحاظ که تعریفی مشخص از دین ارائه نمی¬کند و از سوی دیگر عناصری چون تجربه آگاهی محض را نیز تصدیق می¬کند، در معرض نقد قرار می گیرد.

چکیده رابرت آدامز کوشش می‌کند تا با الهام از نظریۀ رویه‌های باورساز آلستون دیدگاه خود را در معرفت‌شناسی اخلاق سامان دهد. وی با وضع اصطلاح رویه‌های باورساز ناظر به ارزش، ورودی‌های ایجادِ باورهای اخلاقی از این رویه‌ها را علاوه بر سنت تاریخی و فرهنگی شامل احساسات، عواطف، تمایلات و امیال ما نیز می‌داند. مجموعۀ این ورودی‌ها به همراه تفکر در باب آنها، باورهای اخلاقی را به عنوان خروجی رویه‌های باورساز ناظر به ارزش به ارمغان می‌آورد. از نظر آدامز، ایمان اخلاقی تأمین‌کنندۀ اعتماد به باورهای اخلاقی‌ای است که از طریق رویه‌های باورساز ناظر به ارزش ایجاد شده است و علی‌رغم اینکه ادله‌ای بر خلاف آنها وجود ندارد اما به سبب آنکه نمی‌توانند فراتر از هر نوع شک معقول باشند پس به ایمان اخلاقی نیازمندند.

این پایان نامه مشتمل بر هجده فصل با این عنوان هاست: فصل اول، عظمت قرآن؛ فصل دوم، تفسیر قرآن؛ فصل سوم، وحی؛ فصل چهارم، لغات قرآن؛ فصل پنجم، اسباب نزول: داستانی درباره ی ولید بن مغیره، داستان افک؛ فصل ششم، عدم تحریف قرآن: تحریف در لغت، تحریف در اصطلاح، واژه ی تحریف در قرآن؛ فصل هفتم، تأویل؛ فصل هشتم، نسخ؛ فصل نهم، محکم و متشابه؛ فصل دهم، حروف مقطعه؛ فصل یازدهم، مطلق و مقید؛ فصل دوازدهم، عام و خاص؛ فصل سیزدهم، اعجاز قرآن؛ فصل چهاردهم، ترجمه ی قرآن؛ فصل پانزدهم، اسرائیلیات؛ فصل شانزدهم، تلاوت قرآن؛ فصل هفدهم، علم قرائت؛ فصل هجدهم، واژه نامه ی علوم قرآنی

ذکر در اندیشه عارفان و صوفیان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است بطوریکه با مطالعه در فرق مختلف تصوف می‌توان آراء و نظرات بسیاری در خصوص ذکر به عنوان یکی از لوازم سلوک عارف یافت. در واقع ذکر به عنوان یکی از اصلی‌ترین منازل عرفان عملی سالک را کمک می‌کند تا از هر آنچه غیرخداست جداگشته و به مقصود و هدف نهایی خویش که فنا است دست یابد. از جمله صوفیانی که به انجام ذکر با آداب و شرایط خاص تأکید بسیار دارند ، صوفیان نقشبندیه‌اند. سالکانی که تحت تعالیم عرفانی این فرقه قرار می‌گیرند، بوسیله اذکار سلوکی و با رعایت شرایط خاصی همچون تمرکز و ضبط خیال و توجه به عدد ذکر و... سعی در تهی شدن از ماسوی الله و اتحاد با محبوب حقیقی دارند.اهمیت ذکر در نزد این گروه تا حدی است که بیش از نیمی از اصول یازده‌گانه این سلسله به ذکر و ذاکر و مذکور اختصاص دارد. یکی از مشایخ و بزرگان این فرقه – که در میان فرق تصوف به پایبندی به شریعت و سنت مشهور است- جلال الدین احمد کاسانی معروف به "خواجگی" و "مخدوم اعظم" می‌باشد که آثار بسیاری از وی به زبان فارسی به جا مانده است. از جمله مباحثی که خواجگی احمد کاسانی در آثار و رسائلش بدان توجه بسیار نموده است ذکر و اهمیت آن در طریق سلوک است بطوریکه در دو رساله از مجموعه رسائلش به طور کامل به ذکر پرداخته و در سایر رسائلش نیز کم و بیش آداب و شرایطی از ذکر را بیان می‌کند.از آنجا که رسائل کاسانی هنوز تصحیح و منتشر نشده‌اند برای تحقیق در اندیشه‌های او باید به تصحیح نسخ خطی به جا مانده از وی پرداخت. در این پژوهش سعی بر آن است تا با تصحیح رساله " در بیان ذکر" کاسانی و بیان جایگاه "ذکر" در نزد او (با توجه به تمام رسائلش) و همچنین بررسی جایگاه ذکر نزد عارف و اندیشمند معاصر – امام خمینی(ره)- این دو دیدگاه را مقایسه نموده و به تفاوت‌ها و شباهت‌های آن دست یابیم.

فرگه با تشبیه گزاره‌های وجودی به گزاره‌های عددی به این نتیجه می‌رسد که وجود محمولی درجة دوم و صرفاً قابل حمل بر مفاهیم است، نه اشیاء. استدلال وی، با ابتنای بر ثبوت شیء لشیء بودن گزاره‌های وجودی، این است که اگر وجود بر اشخاص به‌منزلة یک محمول و ویژگی درجة اول حمل شود، گزاره‌های وجودی موجبه، همان‌گو و سالبة آن‌ها خودشکن خواهد شد. بر این اساس، وی گزاره‌هایی همچون «سقراط وجود دارد» را درست ـ ساخت نمی‌داند و در تلاش برای ارائة شکل صحیح آن، به صورت نمادین، وجود را به جایگاه سور منتقل می‌کند. با معیار قرار دادن دیدگاه ملاصدرا روشن می‌شود که برخلاف گمان فرگه، اولاً اصل در گزاره‌های وجودی، شخصیه بودن است و ثانیاً مفاد گزاره‌های وجودی، ثبوت الشیء است نه ثبوت شیء لشیء و ثالثاً، اینکه از پیش‌فرض‌های قول به این‌همان بودن این گزاره‌ها اصالت وجود است که فرگه منکر آن است.

حكمت در عرفان اسلامي به خصوص تا قرن چهارم باتوجه به سابقۀ آن در قرآن وحديث مثبت ودرسده هاي بعدي عمدتا با توجه به اشتراك معنايي‌ آن با فلسفه ‌منفي ارزيابي شده است. دربارۀ حكمت تعريف جامع و واحد ميان عرفا و صوفيان وجود نداشته و بيشترتعاريف آنان ناظر به غايات، اسباب ‌و يا فضيلت‌ حكمت بوده یا به ويژگي‌هاي‌ حكيم پرداخته است.در رسالۀ حاضر ابتدا مفهوم حكمت و ويژگي‌هاي حكيم درعرفان اسلامي، با توجه به نسبت آن با دين و فلسفه ايران و با مطالعۀ اقوال و احوال حكماي ايراني (تا سده چهارم) بيان شده است. آنگاه ترمذي به عنوان چهره شاخص حكيم ; درعرفان اسلامي و نمايندۀ حكمت قديم اسلامي وايراني در ماوراء النهر معرفي و درپايان افكار امام خميني(ره) به عنوان يكي از چهره هاي معاصر عرفان شيعي معرفي وبا انديشه هاي ترمذي مقايسه شده است. بعلاوه در اين پژوهش نشان داده مي شود كه برخي از كساني كه به عنوان صوفي شناخته شده اند، درواقع بهتر است كه درسنت حكمي ايراني- اسلامي قرارداده شوند.

ذکر در اندیشه عارفان و صوفیان از جایگاه ویژه ای برخوردار است به طوری که با مطالعه در فرق مختلف تصوف می توان آرا و نظرات بسیاری درباره ذکر به عنوان یکی از لوازم سلوک عارف یافت.از جمله صوفیانی که به انجام ذکر با آداب و شرایط خاص تاکید بسیار دارند، صوفیان نقشبندیه اند. خواجگی احمد کاسانی یکی از مشایخ و بزرگان نقشبندیه در رسائل فارسی خویش از ذکر و نقش سلوکی آن برای عارف بسیار سخن گفته است، به طوری که یکی از رساله های خود را با عنوان در بیان ذکر به طور خاص به این موضوع اختصاص داده است. این مقاله به معرفی شخصیت این عارف بزرگ و تصحیح این رساله اختصاص دارد.