جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

استدلال از طریق تجربۀ دینی یکی از استدلال‌هایی است که برای اثبات وجود خدا ارائه می‌شود. (که در این مقاله مراد از آن به‌طور خلاصه و کمتر دقیق، «برهان تجربۀ دینی» است) این استدلال، از تجربۀ دینی که برخی افراد از سر می‌گذرانند، به‌عنوان قرینه‌ای به سود وجود خدا استفاده می‌کند. ریچارد سوئین‌برن از جمله کسانی است که در کتاب وجود خدا چنین استدلالی را اقامه می‌کند. یکی از پایه‌های استدلال او اصلی است که نام «اصل آسان‌باوری» بر آن می‌نهد. این اصل به‌طور خلاصه می‌گوید اگر شیء الف به ادراک درآید، می‌توان نتیجه گرفت که به‌طور محتمل شیء الف وجود دارد. هدف مقالۀ حاضر، ارزیابی انتقادی امکان استفاده از این اصل در برهان تجربۀ دینی است و از مجموع نقدهای نویسنده (مقاله) و نقدهای مطرح‌شده توسط دیگران بر کاربرد این اصل در برهان تجربۀ دینی، به این نتیجه خواهیم رسید که این اصل به‌خاطر مواجه بودن با چالش‌های جدی در برهان تجربۀ دینی قابل‌استفاده نیست.

برهان تجربه دینی تلاش می‌کند با استناد به حجیت معرفت شناختی تجربه‌ها ی دینی، وجود خدا را اثبات کند. همان طور که مشاهده اشیای مادی می‌تواند دلیلی بر وجود آنها باشد، شهود خداوند نیز می‌تواند دلیلی بر وجود چنان موجودی باشد. در برابر این برهان چالش‌های مختلفی مطرح شده که چالش تجارب دینی متعارض یکی از آنها- و چه بسا دشوارترین آنها- است. این چالش به این نکته اشاره دارد که متعلق تجارب دینی گوناگون، که در بستر سنت‌های دینی مختلف شکل می‌گیرند، آن‌چنان متفاوت از یکدیگرند که امکان صدق همه آنها وجود ندارد و لذا قابل جمع با یکدیگر نیستند. هدف این مقاله بررسی و ارزیابی راه حل‌های پیشنهادی مدافعان برهان تجربه دینی برای غلبه بر این چالش می‌باشد. نتایج این بررسی نشان می‌‌دهد هیچ کدام از این راه حل‌ها قادر نیستند پاسخی کامل به چالش تجارب دینی متعارض ارائه نمایند، هرچند به نظر می‌رسد راه حل تفسیرگرایی قابل‌دفاع‌تر از دیگر راه حل‌ها باشد. همچنین از بررسی‌ها می‌توان نتیجه گرفت که تجارب دینی را نمی‌توان به مثابه براهینی بر اثبات وجود خدا دانست؛ زیرا فاقد استحکام لازم و کافی برای اثبات هستند؛ بلکه می‌توانند تأییدهایی بر وجود خدا باشند؛ بنابراین هنوز می‌توان به عنوان مؤید بر وجود خدا از آنها بهره جست. شایان ذکر است این تحقیق به شیوه کتابخانه‌ای و توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است.

مايستر اکهارت (1328-1260م) ميان وجودي که خالق مخلوقات است، يعني خدا يا «God»، و ذاتي واحد و مطلق از هر قيدي، يعني الوهيت يا «Godhead» تمايز قائل مي‌شود. هدف اين مقاله تحليل و تبيين نسبت بين خدا و ذات او با مخلوقات بر اساس وجوه اين تمايز است. نتايج اين تحليل نشان مي‏دهد که بر اساس ديدگاه اکهارت، خدا عالَم را به عنوان مخلوق، متّحد با خود آفريده است. بين او و مخلوقات سنخيت علّي و معلولي وجود دارد. امکان شناخت خدا از طريق قواي ادراکي و امکان سخن گفتن دربارة خدا وجود دارد. اما مبتني بر همين ديدگاه، الوهيت ذات هر موجود و منشأ همة کمالات وجودي است. به واسطة دو ويژگي اصلي وحدت مطلق و فاعل نبودن، شبيه به چيزي نيست و هيچ نسبت و سنخيتي با هيچ چيز ندارد. از هر قيدي، حتي قيد اطلاق، مبرّاست و نمي‏توان آن را وجود خواند. نه امکان سخن گفتن دربارة الوهيت وجود دارد و نه امکان شناخت؛ بلکه تنها به واسطة عروج مي‏توان با او يکي شد. در نتيجه، بر پاية ديدگاه اکهارت، الوهيت با ذات هر موجود، عينيت دارد و با وجود آنها داراي تباين است.

در اوایل قرن بیستم هم‌زمان با سیر تحولات جدید علم فیزیک، پارادایمی مطرح شد که از آن به عنوان فیزیک کوانتوم یاد می‌شود که یکی از اصول حاکم بر آن اصل عدم قطعیت است. اهمیت آن از این جهت است که برخی از تفاسیر آن منجر به انکار اصل فلسفی علیت خواهد شد و متعاقب آن براهین کیهان‌شناختی اثبات وجود خدا که همگی به نوعی بر اصل علیت استوار است از ناحیه علم تجربی به چالش کشیده می شود. در این نوشتار ضمن بررسی فیزیک کلاسیک و فیزیک کوانتوم، چالش‌هایی که از سوی تئوری مکانیک کوانتومی متوجه براهین کیهان‌شناختی می‌شود واکاوی خواهد شد. ادعای ما این است که می‌توان تعبیری از مکانیک کوانتومی ارائه کرد که با اصل علیت سازگار باشد. در نتیجه فیزیک کوانتوم و اصل عدم قطعیت چالشی برای براهین کبهان‌شناختی نخواهد بود. گرچه هنوز نقدهای فلسفی‌ای که به اصل علیت از دیدگاه‌های مختلف وارد شده است جای کاوش و تأمل دارد.

با مفروض‌گرفتن امکان وقوع معجزه، استجابت دعا و اعمال خارق عادت دیگر، این پرسش اساسی مطرح می‌شود که چگونه می‌توان این قبیل وقایع را به نحو طبیعی تبیین کرد؟ به بیان دیگر، چگونه می‌توان تصرف و مداخلۀ مستقیم خداوند در انجام چنین اموری را تبیین کرد؟ پاسخ‌های مختلفی از سوی فلاسفه، متکلمان و اندیشمندان علوم تجربی به پرسش‌های بالا داده شده است. هدف پژوهش حاضر تبیین نحوۀ تصرف خداوند در معجزات و دعا با بهره‌جستن از تئوری کوانتومی است. ادعای این پژوهش این است که می‌توان نحوۀ تأثیرگذاری و تصرف خداوند در افعال بسیار خاص مانند معجزه و دعا را در چهارچوب تعابیر کپنهاگی و بوهمی از نظریۀ کوانتومی تبیین کرد، به این‌صورت که در چهارچوب تعبیر کپنهاگی و با پذیرفتن نقش آگاهی به‌عنوانِ رمبانندۀ توابع موج، فعل خداوند در طبیعت از طریق آگاهی کوانتومی غیرموضعی انجام می‌گیرد و می‌تواند آن‌ها را در جهت مطلوب تغییر دهد. همچنین، خداوند در چهارچوب تعبیر بوهمی، از طریق کنترل متغیرهای پنهان که متغیرهای سطح زیرکوانتومی هستند و با تغییر آرایش این متغیرها در سطح نظم مستتر، تغییر موردِنظر را در سطح کوانتومی و سپس در سطح ماکروسکوپی طبیعت به ‌وجود می‌آورد. مهم‌ترین نتیجۀ پژوهش این است که هر دو تعبیر کپنهاگی و بوهمی که رایج‌ترین تعابیر مکانیک کوانتومی هستند، می‌توانند تبیینی قانع‌کننده از نحوۀ تأثیرگذاری خداوند در طبیعت در افعال خاصی مانند معجزه و دعا ارائه دهند.

سی، دی‌ براد، استاد فلسفه‌ در دانشگاه‌ کمبریج‌ است‌ که‌ تألیفات‌ بسیاری‌ در حوزة‌ فلسفة‌ ذهن، فلسفة‌ دین‌ و تحقیقات‌ روانی‌ دارد. در این‌ مقال، براد، قلمروی‌ را مشخص‌ می‌کند که‌ ما می‌توانیم‌ از تجربة‌ دینی، وجود خدا را نتیجه‌ بگیریم. وی‌ احساس‌ دینی‌ را به‌ احساس‌ و گوش‌ موسیقی‌ تشبیه‌ کرده‌ است. معدودی‌ از افراد در برابر احساس‌ موسیقی‌ کر، و معدودی‌ هم‌ در این‌ حوزه، بنیان‌گذار و صاحب‌ سبک‌ در موسیقی‌ هستند؛ مانند باخ‌ و بتهوون. در بین‌ این‌ دو حد، افراد متعارف‌ و معمول‌ قرار دارند. افراد در برابر تجربة‌ دینی‌ نیز چنین‌ هستند. کسانی‌ که‌ تجربة‌ دینی‌ ندارند نمی‌توانند دربارة‌ کسانی‌ که‌ واجد چنین‌ احساسی‌ هستند، داوری‌ کنند. اختلاف‌ عمده‌ در این‌ مقایسه، این‌ است‌ که‌ دین‌ بر خلاف‌ موسیقی، بیانگر چیزی‌ در باب‌ ماهیت‌ واقعیت‌ است. آیا آن‌ چه‌ تجربة‌ دینی‌ می‌گوید، حقیقت‌ است؟ آیا تجربة‌ دینی، تأییدی‌ برای‌ مد‌عیات‌ دین‌ است؟ آیا تجربة‌ دینی‌ صادق‌ است؟ براد در این‌ مقال‌ به‌ دقت‌ به‌ پاسخگویی‌ این‌ مسائل‌ می‌پردازد و در آخر، نتیجه‌ می‌گیرد که‌ تجربة‌ دینی‌ می‌تواند وجود خدا را اثبات‌ کند.

مواجهۀ کارل بارت ‌‌_ الهیدان برجستۀ سوئیسی اوایل قرن بیستم‌‌ _ با الهیات طبیعی، نتایج دامنه‌داری در تفکّر الهیاتی قرن بیستم داشته است. نگاه عموماً ناهمدلانۀ بارت به الهیات طبیعی‌‌، به مدت چند دهه سبب شکل‌گیری نگرشی منفی به آن‌‌، خاصه در حلقۀ دوستداران و رهروان مکتب او شد که بی‌وجه‌‌، غیر ضروری و حتی زیان‌آور به‌نظر می‌رسد. نظر به اهمیت این موضوع‌‌، به هدف نقد اصولی موضع بارت‌‌، ابتدا ادلۀ بارت به وجودشناسانه‌‌، معرفت‌‌شناسانه، نقلی و عملی تقسیم شده و سپس ضمن مدلّل کردن آن‌ها به بررسی و نقد این ادله پرداخته شده است. موضع بارتْ عموماً واکنشی و بر پایۀ تعبیری محدود و نارسا از جایگاه و نقش الهیات طبیعی استوار بوده است و دلایل نقلی و معرفتی بارت در اثبات موضع او ناکام بوده‌اند. بارت به ‌سبب همین تعبیر نارسای خود از الهیات طبیعی‌‌، از این واقعیت تاریخی غافل مانده که در بخش وسیعی از تاریخ‌‌، معتقدان به الهیات طبیعی اتفاقاً دغدغۀ دین داشته‌اند و از همین‌رو‌‌، نه‌تنها تضادی بین باور به انکشاف و گرایش به الهیات طبیعی نیست که اتفاقاً این دو متقابلاً موجب استغنای تفکّر انسان و گشوده‌ شدن افق‌های جدید در فهم هستی می‌شوند.

معرفت شناسی اصلاح شده به عنوان مکتبی نوپا در فلسفۀ دین با انتقاد از مبناگروی کلاسیک و مدرن در باب معیار معقولیت باورهای دینی مدعی است باور به وجود خداوند، با صرف نظر از موفقیت یا عدم موفقیت براهینی که برای اثبات وجود خداوند ارائه شده­اند؛ همچنان می­تواند معقول باشد. ادعا شده است که معرفت شناسان اصلاح شده به میزان قابل توجهی از توماس رید (1796-1710) فیلسوف اسکاتلندی قرن هجدهم متأثر بوده­اند. هدف این نوشتار این است که میزان صحت این ادعا را با پرداختن به مبانی معرفت شناسی اصلاح شده در آثار پلنتینگا، ولترستورف و آلستون، و نیز مطالعۀ مکتوبات رید و مقالات و کتبی که دربارۀ او نوشته شده است از یک سو، و تحلیل و تطبیق میان آنها از سوی دیگر بررسی کند. نتیجه این بررسی این است که هر چند معرفت شناسی اصلاح شده در مبانی معرفت شناسی عام از رید متأثر بوده است، اما به عنوان یک معرفت شناسی دینی نمی­توان ادعای اصلی این مدرسه یعنی پایه بودن باور به خداوند را به راحتی به رید منسوب کرد.