جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از آنجایی که انسان موجودی است بالفطره اجتماعی و نیاز به ارتباط با سایرین دارد تا هم نیازهای جسمی و مادی خود را برآورده سازد و هم با ارتباط عاطفی با دیگران به آرامش روحی دست یابد، "دوستی" از امور ضروری زندگی انسانی تلقی می گردد. مضافاً اینکه در انتقال صفات مثبت و منفی بسیار موثر است. از این رو حضرت علی (علیه السلام) در کتاب شریف نهج البلاغه در جای جای کلامشان به ضرورت‌های مختلف و موقعیت‌های متفاوت به این امر اشاراتی داشته‌اند. لذا با هدف درک و وصول به دوستی و محبت حقیقی مورد توصیه اسلام که غایت نبوت و امامت، و مایه سعادت و عزت انسان است، و تهیه الگویی علمی بر مبنای کلام امام معصوم در انتخاب و حفظدوست از لا به لای کلام حضرت علی (علیه السلام)به شناخت شناسی دوستی در نهج البلاغه پرداخته شد. به این منظور پس از مفهوم شناسی واژگان حاکی از معنای دوستی در نهج البلاغه، مبانی ، انواع ، اَبزارها و آسیب‌های دوستی از کلام ایشان استخراج و تحلیل شد.

تغییر و تحول یک اصطلاح علمی و تخصصی در سیر تاریخ تفکر و اندیشه حائز اهمیت خاصی است که مفهوم مهم و بنیادی تشکیک نیز از آن مصون نبوده است. این واژه نخستین بار در منطق درباره الفاظ و سپس مفاهیم، مطرح شده و در فلسفه راه یافته و در آنجا نیز موضوع مباحثات و مناظرات بسیاری قرار گرفته است. مقاله حاضر پس از طرح معانی متفاوت و کاربردهای مختلف این واژه در عرصه تحول و تطور به موارد اختلاف آن در فلسفه و منطق و سپس فلسفه و عرفان پرداخته است و در نهایت نتیجه می گیرد که اصطلاح تشکیک در فلسفه و منطق مشترک لفظی است، لذا اختلاف در آنجا معنایی است، اما کاربرد این واژه در عرفان و فلسفه به یک معنا و با تفاوت در مصداق آن معنا به دلیل اختلافات مبنایی بوده است و نشان می دهد چگونه عدم توجه به این موارد اختلافی ابهامات و مناظرات فلسفی درباره مساله تشکیک را به دنبال داشته است.