جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل پس از دریدا بینشی بسیار مورد نیاز را نه تنها در مورد اهمیت هگل و اهمیت کار دریدا در مورد هگل، بلکه همچنین مبانی تفکر پست مدرن و ساختارشکنی ارائه می دهد. خواندن این کتاب برای همه کسانی که امروزه با کار دریدا و هگل درگیر هستند و هر کسی که به دنبال بینشی در مورد برخی از موضوعات اساسی اما نادیده گرفته شده ساختارشکنی است، ضروری خواهد بود.

ترجمه ماشینی : هگل در تأثیرگذارترین فصل مهم‌ترین اثر فلسفی‌اش، یعنی پدیدارشناسی روح، این ادعاهای محوری و خلع سلاح‌کننده را مطرح می‌کند که «خودآگاهی خود میل است» و این که «ارضاء» خود را تنها در خودآگاهی دیگری به دست می‌آورد. هگل در مورد خودآگاهی، تفسیر جدیدی از این ادعاهای انقلابی ارائه می‌کند که ریشه‌های آن‌ها را در فلسفه کانت جستجو می‌کند و ارتباط مستمر آنها را با تفکر معاصر نشان می‌دهد. همانطور که رابرت پیپین نشان می دهد، هگل استدلال می کند که ما باید روایت کانت از ماهیت خودآگاه آگاهی را به عنوان ادعایی در فلسفه عملی درک کنیم، و بنابراین ما به دیدگاه های کاملاً متفاوتی از احساسات انسانی، شرایط شناخت ما از جهان، و ماهیت اجتماعی ذهنیت و هنجارگرایی. پیپین توضیح می‌دهد که چرا این فصل از پدیدارشناسی هگل را باید به‌عنوان پایه‌ی فلسفه قاره‌ای بسیار متأخر و سنت‌های مارکسیستی، نئومارکسیستی و نظریه انتقادی در نظر گرفت. او همچنین تفسیر خود از اظهارات هگل را با تفاسیر تأثیرگذار فصلی که فیلسوفان جان مک داول و رابرت براندوم ارائه کرده‌اند، مقایسه می‌کند.

ترجمه ماشینی : انتقاد عمده به فلسفه هگل این است که از درک تجربه بدن ناتوان است. در این کتاب، جان راسون نشان می‌دهد که در واقع یک فلسفه تجسم مستتر در پدیدارشناسی روح هگل وجود دارد. راسون استدلال می کند که هگل نه تنها بدن را مورد توجه قرار داده است، بلکه این کار را به گونه ای انجام داده است که هم کار مدرن در مورد تجسم و هم رویکرد به بدن را که در فلسفه یونان باستان یافت می شود یکپارچه می کند. اگرچه راسون از دیدگاه معاصر به پدیدارشناسی هگل می پردازد، او هم این دیدگاه و هم آثار هگل را در یک سنت کلاسیک قرار می دهد. راسون با استفاده از اصطلاحات ارسطویی "طبیعت" و "عادت" به تمایز کلاسیک بین طبیعت زیستی و "طبیعت دوم" فرهنگی اشاره می کند. این ماهیت دوم است که در خوانش راسون از هگل، تجسم واقعی بین الاذهانی انسانی را تشکیل می دهد. رشد روح، همانطور که توسط هگل ترسیم شده است، در اینجا به عنوان فرآیندی تعبیر می شود که به وسیله آن خود تجسمی برای خود در مجموعه ای از نهادهای اجتماعی و سیاسی ایجاد می کند که در آن می تواند نیازهای عقلانی خود را بشناسد و ارضا کند. راسون با این استدلال نتیجه می‌گیرد که خودبیانگری و خودتفسیر نیازهای نهایی روح انسان است و میزان برآورده شدن این نیازها معیار نهایی کفایت نهادهایی است که زندگی انسان را تجسم می‌دهند. پیوند با کلاسیک گرایی - به خودی خود سهمی جدی در تاریخ فلسفه - یک نقطه عالی برای دسترسی به سیستم هگلی را فراهم می کند. کار راسون، که خواندن جالبی برای هر محقق هگلی است، مقدمه ای محکم و قابل اعتماد برای مطالعه هگل ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : مطالعه پیشگامانه جان استوارت یک ارزیابی مجدد عمده از رابطه پیچیده بین فلسفه های کی یرکگور و هگل است. اگرچه دیدگاه استاندارد در مورد این موضوع این است که کی یرکگور خود را آشکارا ضد هگلی تعریف کرده است (و فلسفه هگل را با تحقیر می نگریست)، جان استوارت نشان می دهد که انتقاد کی یرکگور به طور خاص متوجه هگل نبود، بلکه در واقع متوجه برخی هگلیان دانمارکی معاصر بود.