جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : زیبایی شناسی متافیزیکی در ادبیات زیبایی شناسی معاصر دوباره ظهور کرده است. نام آن فلسفه هنر است و آرتور سی. دانتو، که آشکارا رویکرد هستی‌شناختی به هنر را اعلام می‌کند، آشکارترین طرفدار آن است. نلسون گودمن نیز در این اردو حضور دارد به این معنا که دیدگاه های کلی او در فلسفه هنر با پاسخ او به این پرسش که چیست تعیین می شود. فصل اول اصطلاح «زیبایی‌شناسی متافیزیکی» را با در نظر گرفتن چهار زیبایی‌شناس اوایل قرن بیستم، بندتو کروچه، هنری برگسون، جان دیویی و آر. جی. کالینگ‌وود تعریف می‌کند. این زیبایی‌شناسان به‌عنوان زیبایی‌شناسان متافیزیکی طبقه‌بندی می‌شوند، زیرا در سنت کلاسیکی می‌نویسند که رابطه‌ای بین زیبایی‌شناسی و متافیزیک را فرض می‌کند. این فصل همچنین نقدهای اوایل قرن بیستم از «زیبایی شناسی متافیزیکی» را در نظر می گیرد و پیشنهاد می کند که با پیشرفت قرن بیستم، جریان اصلی تفکر زیبایی شناسی به طور کلی از متافیزیک دور می شود. بنابراین، در اواسط قرن، زیبایی شناسی مستقل از متافیزیک تلقی می شود. فصل دوم آرتور سی. دانتو را به عنوان زیبایی‌شناس متافیزیکی معرفی می‌کند. این مقاله مقالات اولیه دانتو، "دنیای هنر"، "تأملاتی بر نظریه زبان راندال" و "آثار هنری و چیزهای واقعی" را با توجه به شخصیت متافیزیکی آنها در نظر می گیرد. فصل سوم به تجزیه و تحلیل اساسی ترین اثر دانتو در زیبایی شناسی، «تغییر مکان رایج» (1981) می پردازد. این تحلیل نشان می‌دهد که دیدگاه‌های متافیزیکی دانتو بر تعریف او از هنر، نظریه تقلید او و مفهوم او از ساختار یک اثر هنری تأثیر می‌گذارد. فصل چهارم به بررسی زبان های هنر نلسون گودمن با توجه به ویژگی متافیزیکی آن می پردازد. نتیجه‌گیری‌های گودمن در فلسفه هنر، مانند دانتو، با تعهدات هستی‌شناختی تعیین می‌شوند، در این مورد اقتصاد هستی‌شناختی یک نومینالیست. بنابراین گودمن نمونه دیگری از فیلسوفی است که در زیبایی‌شناسی تحلیلی معاصر کار می‌کند که زیبایی‌شناسی آن بر مبانی هستی‌شناختی و نه کاملاً تجربی مبتنی است. فصل پایانی ماهیت زیبایی‌شناسی متافیزیکی معاصر را با پس‌زمینه زیبایی‌شناسی متافیزیکی در شکل سنتی آن، زیبایی‌شناسان کلاسیک و زیبایی‌شناسان اوایل قرن بیستم، صورت‌بندی می‌کند.

ترجمه ماشینی : این مطالعه به انگیزه معنوی و بعد زیسته فلسفه تومیست فرانسوی ژاک ماریتن در پرتو نقد هایدگری جان کاپوتو از متافیزیک تومیست می پردازد. کاپوتو در کتاب هایدگر و آکویناس: مقاله ای درباره غلبه بر متافیزیک استدلال می کند که اندیشه توماس آکویناس، احتمالاً مهم ترین و نماینده ترین شخصیت تفکر ارتدکس کاتولیک، نمونه ای پارادایم از آنچه مارتین هایدگر «هستی خداشناسی» می نامد است. این گرایش غالب فلسفه و الهیات غرب است که هستی را نه به عنوان یک راز، بلکه از نظر متافیزیکی به عنوان مجموعه ای صرف از چیزهایی که صرفاً بیرون از انسان حضور دارند و ارزش آن استفاده است، تلقی می کند. از نظر آکویناس، طبق نظر کاپوتو، خدا بالاترین «موجودی» است که «موجودات» دیگر را می‌آفریند، و به واسطه همین رابطه است که انسان‌ها که گفته می‌شود به شکل خدا ساخته شده‌اند، جهان را صرفاً مجموعه‌ای از چیزها می‌بینند. دستکاری شده است. پس اولین سؤالی که نقطه عزیمت این مطالعه را تشکیل می دهد این است: اگر آکویناس واقعاً نمونه ای از تفکر هستی شناسی است، آیا در مورد ژاک ماریتن، شاید تأثیرگذارترین پیرو و مفسر توماس آکویناس در قرن بیستم، همین امر صادق است؟ با این حال در همان اثر کاپوتو همچنین اعلام می کند که آنچه گفته شد تمام حقیقت در مورد آکویناس نیست، و این استدلال که اندیشه او نمونه ای از هستی شناسی است در واقع همان چیزی است که کاپوتو برای بازیابی یک آکویناس تصمیم می گیرد به آن پاسخ دهد. که یک «عقل‌گرای سرد» نبود، بلکه یک متفکر با استعداد معنوی، یک قدیس کاتولیک بود. کاپوتو می گوید که ما می توانیم با به کارگیری روشی از «بازیابی» یا «واسازی» - الهام گرفته از هایدگر و ژاک دریدا - آنچه را در آکویناس پنهان یا «نااندیشیده» باقی مانده است، اما با این وجود کل زندگی فلسفی و دینی او را تعیین می کند. . کاپوتو استدلال می کند که این یک گرایش ماقبل متافیزیکی و عرفانی است که معطوف به راز هستی است که بر متافیزیک غلبه می کند و از هستی شناسی می گریزد.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به عنوان یک کار شیزوکاوی کاربردی، بر مسائل اجتماعی، عاطفی و آموزشی مربوط به فناوری های ارتباطی و شکست و پیشرفت های افرادی که از این فناوری ها استفاده می کنند، به ویژه در موسسات آموزشی تمرکز دارد. توجه دقیقی به ماهیت "جوامع کنترل" (Deleuze, 1992) در زمینه های آموزشی آسیایی شده است. مفهوم اصلی این تز این است که بحران در جوامع مدرن را می توان به صورت اکتشافی با استفاده از مفاهیم زریسنهایت و اسکیزوآنالیز توضیح داد. این پایان نامه استدلال می کند که اسکیزونال می تواند به عنوان یک ابزار سیاسی و فرهنگی با کاربرد و ارتباط گسترده در کاوش و توضیح حوزه های مربوط به آموزش، زبان، ارتباطات و عاطفه استفاده شود. با تکیه بر نمونه‌های خاص، این پایان‌نامه به بررسی افول نوشتن، انفعال بومی، جدایی و تنهایی به عنوان اشکال برجسته اسکیزوفرنی اجتماعی در شرق آسیا می‌پردازد. در صورت امکان، من از مفهوم زریسنهایت یا کاپوت پاره شده استفاده می کنم تا قدرت پرسشگری این پایان نامه را به عنوان ابزاری برای توضیح پدیده اجتماعی (یک) معاصر آزمایش کنم. این پایان نامه به تشریح آثار فردی و مشترک ژیل دلوز و فلیکس گاتاری و همچنین فلسفه برنارد استیگلر می پردازد. این پایان نامه با پرداختن به اثرات منفی فناوری و گسترش آسیب شناسی ها و بیماری های روانی در ژاپن و فراتر از آن، به حوزه های تفکر و فلسفه قاره ای و مطالعات آموزشی انتقادی کمک می کند.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه تأثیر فلسفه هنری برگسون بر ادبیات میانی بین سال های 1899 و 1939 را بررسی می کند. در انجام این کار با آثار جوزف کنراد، الجرنون بلک وود و جان بوکان و همچنین منتقدان جان مولارکی، سوزان گوئرلاک، مایکل وان و مایکل کلکمن درگیر می شود. در طی سه دهه گذشته، احیای بین رشته ای و ارزیابی مجدد کار برگسون را برانگیخته است. به طور خاص، این مطالعه بر اساس کار منتقدان ادبی مانند پل داگلاس، هیلاری فینک، مری آن گیلیز و S.E. گونتارسکی که از دهه 1990 مطالعات گسترده ای در مورد تأثیر فلسفه برگسون بر مدرنیسم انجام داده است. در حالی که هر یک از این مطالعات تأثیر قابل توجهی را که برگسون بر فرهنگ و ادبیات این دوره گذاشت، تأیید می کند، هر یک تمرکز خود را به نویسندگان متعارف مدرنیست «بالا» محدود می کند. با توجه به محبوبیت فراگیر برگسون در این مقطع، و پیروی از روح درخواست‌های اخیر در مطالعات مدرنیستی برای تفاسیر جامع‌تر، «انعطاف‌پذیر و واضح‌تر» از ادبیات آن دوره، این پروژه قصد دارد پارامترهای تحقیقات موجود را گسترش دهد تا اوایل قرن بیستم را در بر گیرد. داستان «ابرو وسط» با این باور که برگسون نشان دهنده پل فرهنگی و ایدئولوژیک مهمی بین این جریان های ادبی قطبی شده است. به این ترتیب، این مطالعه کار دانشمندانی مانند نیکولا هامبل، کیت مک‌دونالد، اریکا براون و مری گروور را گسترش می‌دهد که برای وام گرفتن اصطلاح هومبل، به دنبال «بازسازی» و ارزیابی مجدد برداشت‌های انتقادی از نوشته‌های «ابرو وسط» در اوایل قرن بیستم بوده‌اند. پس از توضیح مفصل درباره فلسفه برگسون، جایگاه آن در فرهنگ بریتانیای اوایل قرن بیستم و ارتباط آن با مطالعات ادبی امروز، به بحث درباره آثار کلیدی جوزف کنراد، الجرنون بلک‌وود، آرتور ماخن و جان بوکان در رابطه با فلسفه برگسون خواهم پرداخت. تمرکز ویژه بر جنبه های عرفانی تر و کاربردهای موضوعی و ساختاری آنها. هدف چنین تحقیقی نفی سهم بی‌نظیر برگسون در الهام‌بخشی، توضیح و حمایت از نوآوری‌های رسمی مدرنیسم نیست، اما امیدوار است بر این واقعیت تأکید کند که ایده‌های او بسیار فراتر از این زمینه طنین‌انداز بوده و توجه طیف گسترده‌ای از جامعه را به خود جلب کرده است. اغلب راه های غیرمنتظره، غیر متعارف و هنوز کشف نشده.

ترجمه ماشینی: در دهه 1960، تقابل شدید بین مذهبی و سکولار شروع به فروپاشی کرد و تمایز بین فلسفه سیاسی و الهیات سیاسی را محو کرد. این فروپاشی به افول لیبرالیسم مدرن کمک کرد که از فضای بی طرف و بدون ارزش برای سرمایه داری حمایت می کرد. همچنین قلمروهای سیاسی، مذهبی و فلسفی عمیقاً ناآرام شد و مجبور به مقابله با مخاطرات مفهومی بازگشت به دین شد. کلایتون کروکت با مداخله بازی در رقابتی که قطعنامه های ساده را به چالش می کشد، همگرایی پسامدرن سکولار و مذهبی را به عنوان مبنایی برای تفکر سیاسی رهایی بخش در نظر می گیرد. کراکت با مضامین درگیرکننده حاکمیت، دموکراسی، توانمندی، قانون و رویداد از دیدگاه مذهبی و سیاسی، دیدگاه الهیاتی را بیان می‌کند که به جهان معاصر ما و واقعیت‌های تئوسیاسی آن پاسخ می‌دهد. به طور خاص، او مدعی است که ما باید در مورد خدا و دولت به جای قدرت حاکمیتی، از منظر قدرت بالقوه فکر کنیم. بحث او با به کارگیری مفاهیم جدیدی مانند ایده اختلاف منظر اسلاوی ژیژک و مفهوم انعطاف پذیری کاترین مالابو، با بحث هایی در مورد ماهیت و جایگاه دین، ایدئولوژی و مسیحیت درگیر می شود. با درهم آمیختگی با آثار دریدا، دلوز، اسپینوزا، آنتونیو نگری، جورجیو آگامبن، آلن بدیو، جان دی.کاپوتو، و کاترین کلر، کروکت با بازنگری دموکراسی به عنوان شکلی از اندیشه سیاسی و عمل مذهبی به پایان می‌رسد و بر پیوند آن با سرمایه داری لیبرال مدرن در حالی که یک دموکراسی معتبرتر را نیز متصور است که توسط این پیوندها محدود نشده است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه الهیات سازنده روح القدس را پیشنهاد می کند که «پنوماتولوژی تفسیر جمعی اقلیت» نامیده می شود، یعنی خلق جایگزین معنا در چارچوب اکثریت سرکوبگر. این همگرایی فلسفه دلوزی با پنوماتولوژی آناباپتیست و نظریه تفسیر جمعی رسانه ها را در سه مکان خاص نشان می دهد: 1) ذکرهای منتخبی از روح القدس در کتاب مقدس عبری و عهد جدید مسیحی. 2) اصلاحات رادیکال قرن شانزدهم. و 3) "راهی دیگر"، یک گروه آناباپتیست جایگزین قرن 21 که حول بحث معنوی هنر و رسانه های محبوب متمرکز بود. فصل اول سه نظریه را بیان می کند. فصل دوم به بررسی روح القدس در کتاب مقدس عبری، به ویژه اول سموئیل 8، کتاب حزقیال و روایات انجیل می پردازد. فصل سوم به بررسی نوشته‌های پنوماتولوژیک اصلاح‌طلبان رادیکال می‌پردازد، به ویژه بر الهیات آنها در مورد تقاطع بین کلیسا و فرهنگ اکثریت اطراف آن تمرکز می‌کند. فصل چهارم تحقیقات میدانی اصلی من را با روش دیگری تشریح می کند و تنش بین تفسیر جمعی اقلیت و رژیم نشانه شناختی قرن بیست و یکم را بررسی می کند. سپس فصل پنجم گفتگوهای بین نظریه و تصویر را خلاصه می کند تا پنوماتولوژی تفسیر جمعی اقلیت را برای الهیات مسیحی پیشنهاد کند.

ترجمه ماشینی : این تز استدلال می کند که جنبه های کلیدی فلسفه دلوز را می توان با نگاهی دقیق به رابطه او با لایب نیتس توضیح داد. با محدود کردن خود به زمینه و مجموعه اصطلاحات خاصی که فلسفه لایب نیتس ارائه می کند، امیدوار است از بسیاری از خطرات تفسیر یا بازسازی کلی تر و لزوماً انتزاعی تر از فلسفه دلوز اجتناب کند. من در طول حرفه دلوز سه تعامل مهم و متمایز را با لایب نیتس شناسایی می کنم. من استدلال می کنم که در هر یک از اینها، دلوز لایب نیتس را شخصیتی مبهم معرفی می کند که جایی بین دو گرایش متضاد گرفتار شده است. از یک سو، دلوز فلسفه لایب نیتس را آخرین تلاش الهیات برای پایه‌گذاری جهانی منظم توصیف می‌کند که با مشغله او به مسائل هماهنگی و دلیل کافی و همچنین اصرار او بر اینکه به هر نوع مشکلی باید به یک اصل عقلانی پاسخ داد، نشان داده می‌شود. (اصل عدم تناقض، اصل هویت غیرمشخصات و ...). اما از سوی دیگر، در زیر این احساسات محافظه‌کارانه و الهیاتی، دلوز خطوط مبهم فلسفه‌ای را که با پویایی به تصویر کشیده شده است، تشخیص می‌دهد که «آفرینش سرگیجه‌آور» آن از اصول و پیچیدگی باروک، تصویری جایگزین و رادیکالیزه از لایب‌نیتس را آشکار می‌کند.

ما و جهان‌مان در آخرین مرحله‌ هیچ‌انگاری گیر افتاده‌ایم و امرِ قابل توجه، تداوم این وضعیت است چنانکه مشخص نیست این وضعیت تا کی ادامه خواهد داشت. مساله‌ مقاله‌ حاضر درک هیچ‌انگاری است به‌منظور فراهم آوردن امکان اندیشیدن به شرایط رهایی و خلاصی از آن. در این مقاله متمرکز خواهیم بود بر تفسیر دلوز از نیچه درخصوص مفهوم هیچ‌انگاری. به این منظور باید مسیر اصلی استدلال دلوز درخصوص سنخ‌های مختلف هیچ‌انگاری را درک کنیم که سه شکل است: نه‌گو، واکنش‌گرانه و بی‌کنشانه. درک این سه شکل، به‌ویژه واپسین شکل آن؛ یعنی وضعیتی که در آن زندگی می‌کنیم. پس از آن تلاش خواهد شد که ابعاد عاطفی این مفهوم با رجوع به سینمای بلا تار به خواننده انتقال داده شود. به این منظور که ضرورت رهایی از هیچ‌انگاری موجود در وضعیت به شکل عاطفی احساس شود. در این نقطه از استدلال شرایط فراهم می‌شود برای اندیشیدن به گام بعد و این امر با درک تمایز واپسن مرحله‌ هیچ‌انگاری و شرایط رهایی از آن ممکن خواهد شد. به منظور درک تمایز این دو وضعیت و در نهایت درک شرط رهایی از هیچ‌انگاری، تمایز میان دو مفهوم انهدام بی‌کنشانه و ویرانگری کنش‌گرانه مورد توجه قرار می‌گیرد. برای درک تمایز این دو مفهوم نیچه‌ای-دلوزی نیز از تمایز دو مفهوم خسته و فرسوده که دلوز در شرح بکت مطرح می‌کند، بهره خواهیم برد. از این‌رو، مسیر مقاله به این صورت خواهد بود: تحلیل اَشکال هیچ‌انگاری: 1- نه‌گو، 2- واکنش‌گرانه، 3- بی‌کنشانه و 4- شرط رهایی از هیچ‌انگاری.