جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نوع بشر از بدو پیدایی تاکنون، سیری پیوسته، پویا و در عین حال پیچاپیچ و پر فراز و فرود را دنبال کرده و طی نموده است، سیری که همواره با هدایت هم راه بوده و رو سوی مهدویت به عنوان محوریت و نقطه تعالی و وضعیت کمال مطلوب متعالی داشته است. بدین سان سیر بشر، هدایت و مهدویت، به نظر می رسد از بدویت پیشامدنی دوران تاریخ نانویسا و حتی پیشاتاریخ آغاز شده و با تاسیس دولت و تدوین قانون و تبعیت از آنها، وارد مرحله یا دوره مدنیت خویش شده است. وضعیتی که با ارسال پیام و پیام آوران الهی به منزله هادی اعم از راه نمایی و راه بری، از نبوت و شریعت آدم و حتی بنا به روایات و شواهد، دولت در حد خانوادگی او حدودمند گشت، اما در مسیر دینی واحد و توحیدی اسلام، با مراحل و مراتب متکامل شریعت یا شریعت ها تا دین و شریعت کامل، جامع و خاتم مدنی، اجتماعی و سیاسی ـ جهانی (للناس و للعالمین) محمدی فرارفت. در این مرحله، دو روی کرد سیاست و سیاسی متعالی و نامتعالی، هم چون دو جریان متعارض، همواره در قبال، در مقابل و حتی در مقابله با هم بوده اند. با انحراف عملی و تحریف علمی اسلام از سیر متعادل و متعالی خود و بازماندگی از زایا، پویا و پایایی ذاتی خویش که تشتت و تقهر یا واپس گرایی جهان اسلام را در پی داشت، توسعه تک ساحتی صرفا مادی و طبعا تنازعی و داروینیستی را به دنبال داشته است. مرحله ای که پس از چندین قرن، دچار بحران های تا حد بن بست ذاتی و درون زادی به ویژه نیهیلیستی (نسبیت و نیست انگاری مطلقه) فرای اهم مشکلات اقتصادی، سیاسی و فرهنگی حاصله خویش گشته و جهان را در معرض چالش نابودی یا گذار قرار داده است. نگاه و نظریه انقلاب و نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران، با پیام و پی آمدهای معناگرا، معنوی و اخلاقی متعالی خویش، نشان و نوید گذر از نیستی و نسبیت انگاری های مطلقه و گذار از یاس و یا باس (ترس)، به آرزوی بلند و حتی امید تعجیل فرج منجی و موعود جهانی است. از غرایب روزگار، خاستگاه، جایگاه و نقش پیش تاز ایران و ایرانیان از پگاه تاریخ یا مرحله بازپسین آن است، ملت و کشوری که هم اینک چشم انداز توسعه متعادل و متعالی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و فرهنگی را که نازله توسعه متعالی مهدوی بوده، در فراآینده خویش دارد و ارتقای کارآیی و کارآمدی ملی اعم از دولتی، عمومی و خصوصی را فراروی همگی نیروها و نهادهای علمی، راه بردی و کاربردی فرهیخته خود دارد. با این انتظار و آمادگی فعال و سازنده که با شبیه سازی، الگوگیری و بهره گیری بهینه و بسامان از آموزه های توسعه و کارآمدی مهدوی، این راه و راه برد سرنوشت ساز و در عین حال الهام بخش و امیدآفرین را به درستی تبیین و ترسیم نموده و طی ساخته و تحقق خواهد بخشید، ان شا اله.

این پایان نامه به بررسی روش هایی می پردازد که بر اساس آن جان بارت مراحل متضاد تعالی و تهی شدن را در داستان هایش از طریق فرا داستانی و بینامتنیت پیاده می کند تا تاکید نماید که روایت به خودی خود در عصر ناپایداری ها و در برابر احساس همیشه حاضر نیستی، تنها وسیله بقا ست. در هستی شناسی کلمات در سطح داستانی، بارت وضعیتی خالق گونه را برای خود فرض می کند و بر خلاف ادعاهای رولان بارت در باره مرگ نویسنده، تعالی بارت به عنوان نویسنده را مشاهده شود. اما در هستی شناسی نفوذپذیر واقعیت، بارت خود را به عنوان شخصیتی شبیه دیگران به نمایش در می آورد و تهی شدن نویسنده مشاهده می شود. حضور صداهای متعدد روایی و جنبه باختتینی آثار بارت با نقش نویسنده دانای کل مخالفت می کند و آنرا در روند کتاب در حد راویان دیگر کاهش می دهد. داستانهای بارت به عنوان سیستم های باز و آشفته با واقعیت مفروضی که وی مطرح می کند در هم آمیخته و سطح پسا مدرنی به وجود می آورد که دوگانه تعالی و تهی شدن در آن بی سرانجام می ماند. در این آشفته بازار است که بارت (و شخصیت های داستانی وی) بهداستان گویی به عنوان هنری بر علیه مرگ پناه می برند.