جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این جلد مجموعه ای از مهم ترین مقالات فلسفی آرتور پاپ را گرد هم می آورد. همانطور که سانفورد شیه در مقدمه این جلد توضیح می دهد، کار پاپ نقش مهمی در توسعه سنت تحلیلی ایفا کرد. این نقش فراتر از این واقعیت صرفاً تاریخی است که دیدگاه‌های پاپ در مورد مفاهیم وجهی و وجهی تأثیرگذار بودند. پاپ به عنوان منتقدی دلسوز تجربه‌گرایی منطقی، مانند کواین، تنش عمیقی را در تجربه‌گرایی منطقی در بهترین حالت خود، در کار کارنپ مشاهده کرد. اما نقد پاپ از کارنپ کاملاً با نقد کواین متفاوت است و نشان‌دهنده کشف محدودیت‌هایی است که تجربه‌گرایی نمی‌تواند فراتر از آنها برود، جایی که چیزی جز دانش شهودی خود منطق وجود ندارد. استدلال‌های پاپ برای این دانش شهودی، نقد اخیر اچمندی از توضیح مدل-نظری نتیجه منطقی را پیش‌بینی می‌کند. کار پاپ همچنین پیشرفت‌های برجسته‌ای را در فلسفه ریاضیات نئوفرژی معاصر که توسط رایت و هیل حمایت می‌شود، پیش‌بینی می‌کند. در نهایت، دغدغه اصلی فلسفی پاپ، یعنی مفاهیم ضرورت و امکان، راه‌حل‌ها و دیدگاه‌های متمایزی را در مورد مسائل مورد توجه معاصر در متافیزیک روش ارائه می‌دهد. به طور خاص، شرح پاپ از روش به ما این امکان را می‌دهد تا اهمیت استدلال‌های معروف کریپکی در مورد ضرورت و اولویت را در منظری جدید ببینیم. این جلد مورد توجه همه پژوهشگران تاریخ فلسفی سنت تحلیلی، فلسفه منطق، فلسفه ریاضیات و متافیزیک تحلیلی معاصر خواهد بود.

ترجمه ماشینی: ظهور فلسفه علمی (تحلیلی) از آغاز قرن بیستم به تعامل فلسفی بین ارنست ماخ، حلقه وین در اطراف موریتز شلیک و اتو نورات، گروه برلین (هانس رایشنباخ، کارل جی) از یک سو مرتبط است. همپل)، و گروه پراگ (رودولف کارنپ، فیلیپ فرانک)، و از سوی دیگر، فیلسوفان و دانشمندان در دانمارک (نیلز بور، یورگن یورگنسن)، فنلاند (اینو کایلا، گئورگ هنریک فون رایت و شاگردانشان)، نروژ (Arne N?ss و شاگردانش)، و سوئد (?ke Petz?ll، مجله Theoria و نسل جوانتری از فیلسوفان در اوپسالا). علاوه بر این، نظریه ناب حقوقی هانس کلسن در کشورهای شمال اروپا (مثلاً از طریق آلف راس) به انتشار گسترده ای دست یافت. یکی از رویدادهای کلیدی در روابط فیلسوفان اروپای مرکزی و کشورهای شمال اروپا، دومین کنگره بین المللی وحدت علم بود که در سال 1936 در کپنهاگ تشکیل شد. توجه به تعاملات آنها، در چارچوب دوره جنگ سرد پس از جنگ جهانی دوم، با به اصطلاح حلقه سوم وین و با انجمن آلپباخ/کالج اتریشی اطراف ویکتور کرافت و بلا جوهوس (به همراه لودویگ ویتگنشتاین و پل فایرابند) ، جایی که موضوعات رئالیسم (فلسفی و علمی) و «روانشناسی» - رابطه بین روانشناسی و فلسفه - موضوع مناقشه بود. در مقایسه با انتقال و دگرگونی فراآتلانتیکی که بیشتر مورد بررسی قرار گرفته و شناخته شده‌تر است، «اثبات‌گرایی» و تجربه‌گرایی منطقی، تحولاتی که در بالا به آن اشاره شد، موضوعاتی در تاریخ‌نگاری نادیده گرفته شده و به حاشیه رانده شده‌اند. هدف این سمپوزیوم نشان دادن تداوم چشمگیر "ارتباط نوردیک" روشنفکر فلسفی است. ما قصد داریم این ارتباط فراموش شده را روشن کنیم و این شبکه‌های علمی پنهان را از منظر تاریخی و منطقی بازسازی کنیم و از این طریق اهمیت آنها را برای تحقیقات امروزی ارزیابی کنیم.

ترجمه ماشینی: این آخرین جلد در طولانی‌ترین و تأثیرگذارترین مجموعه در زمینه فلسفه علم، چرخش تاریخی اخیر این رشته را گسترش داده و گسترش می‌دهد. این مقالات به پرسش‌های تاریخی، جامعه‌شناختی و فلسفی پیرامون جنبش فکری خاص تجربه‌گرایی منطقی می‌پردازند - هم مهاجرت آن از اروپا به آمریکای شمالی در دهه‌های 1930 و 1940 و هم توسعه آن در آمریکای شمالی در دهه‌های 1940 و 1950. این مقالات با مقدمه ای که آنها را در بستر فلسفی و تاریخی خود قرار می دهد، گواه این واقعیت است که تاریخ فلسفه علم، به مراتب بیش از یک مخزن صرف حکایت و گاهشماری، ممکن است بتواند تحولی تعیین کننده در فلسفه ایجاد کند. از خود علم مشارکت کنندگان: ریچارد کریت، ایالت آریزونا؛ مایکل فریدمن، استانفورد یو. رودولف هالر، U of Graz; دون هوارد، نوتردام؛ دیدریک ریون، یوترخت؛ جورج رایش؛ توماس ریکتز، نورث وسترن U; Friedrich K. Stadler، U of Vienna; توماس ای. اوبل، یو از منچستر. گری ال هاردکاسل استادیار فلسفه در دانشگاه بلومزبورگ است. آلن دبلیو ریچاردسون دانشیار فلسفه در دانشگاه بریتیش کلمبیا است.

ترجمه ماشینی: اگر جنبش یا مکتبی وجود داشته باشد که مظهر فلسفه تحلیلی در اواسط قرن بیستم باشد، آن تجربه گرایی منطقی است. تجربه گرایان منطقی یک فلسفه علم از نظر علمی و فنی ایجاد کردند، منطق ریاضی را به عنوان موضوع و ابزاری برای فلسفه تأسیس کردند و پروژه معناشناسی رسمی را آغاز کردند. گزارش‌های فلسفه تحلیلی که در اواسط قرن بیستم نوشته شد، به تجربه‌گرایی منطقی جایگاهی مرکزی در پروژه داد. موج دوم گزارش های تفسیری برای نشان دادن چگونگی پیشرفت یا پیشرفت فلسفه فراتر از تجربه گرایی منطقی ساخته شد. این مقالات مراحل شکل‌گیری تجربه‌گرایی منطقی را در اروپای مرکزی و فرهنگ‌پذیری آن در آمریکای شمالی بررسی می‌کنند، موضوعات اصلی و دستاوردها و شکست‌های آن را در حوزه‌های مختلف فلسفه علم مورد بحث قرار می‌دهند و تأثیر آن را بر فلسفه، گذشته، حال و آینده ارزیابی می‌کنند.

نگاه‌های متفاوتی وجود دارد دربارۀ ماهیت فلسفۀ تحلیلی و این که دقیقاً چه کسی یک فیلسوف تحلیلیِ واقعی به شمار می‌آید. اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، دوگانۀ تحلیلی-قاره‌ای مسلماً مشکل‌ساز است. همان‌طور که برنارد ویلیامز اشاره کرده‌است، تقسیم فلسفه به تحلیلی و قاره‌ای یک دسته‌بندی عجیب و بدون معیار واحد است. فلسفۀ تحلیلی را سنتی می‌دانند که از یک طرف از فرگه و از طرف دیگر از مور و راسل شروع شده ‌است و در کشورهای انگلیسی‌زبان رواج و غلبه دارد. پارادایم فلسفۀ تحلیلی از یک طرف پوزیتیویسم منطقی حلقۀ وین و به طور عام‌تر تجربه‌گرایی منطقی است که از دل آن برخاسته‌ است و از طرف دیگر فلسفۀ تحلیل زبانی که در کمبریج و آکسفورد رایج بوده و خویشاوند آن است.

در قالب پی دی اف

دستیابی به اهداف علم یا شناخت علمی مدیون روش‌شناسی است؛ همچنان‌که کنت با بهره‌گیری از روش‌های تجربی/ کمی‌، مطالعات انسانی و اجتماعی را انجام داد و به زعم طرفداران خود (تجربه‌گرایان)، آن را واجد شأن علمی کرد. این اندیشه ملهم از افکار بعد رنسانس و عصر روشنگری، و سال‌هاست که بر علوم انسانی حاکمیت دارد. تجربه گرایی، رفتار و روابط اجتماعی را وابسته به شرایط محیطی می‌داند و از تأثیر مطلق آن در شکل‌گیری شخصیت و سرنوشت انسان بحث می‌کند. انسان با این نگاه، دیگر اشرف مخلوقات و مرکز ثقل آفرینش نیست و حیات او، ترکیبی از عملیات معمولی طبیعت است؛ بدون آنکه ارزش‌های اخلاقی، اعمال جبری، محدودیت‌ها و یا به‌طور کلی فعالیت‌های بشری ارتباطی با نیروها و مقدمات فوق‌طبیعی پیدا کنند. این مقاله می‌کوشد تجربه‌گرایی را از دو دیدگاه، نقد و بررسی کند؛ دیدگاه کسانی که اولاً با اعتقاد به یک یا چند ویژگی از علوم انسانی، آن را از علوم طبیعی جدا کردند و ثانیاً برای تقابل با تجربه‌گرایی به تفسیرهای معناکاوانه روی آورند، و دیدگاهی که با استفاده از مطالعات روش‌شناختی ماکس وبر، به استفاده توأم از هر دو روش تأکید کردند و مرزی بین آنها قائل نشدند.

در آغاز قرن بیستم، فلسفة تجربه گرایانه، در مقام یک مکتب فلسفی تثبیت شده، با انتقاداتی مواجه شد، چنان که ارائة صورت بندی دقیق و عاری از مشکلات معمول برای ترمیم این مکتب ضروری می نمود. یکی از گام های بلند در راه ارائة شالوده ای متقن برای فلسفة تجربه گرایانه، پیشنهاد رویکرد مبتنی بر ساختار نحوی، در کتاب ساختار نحوی زبان (1934) کارناپ بود. اما این رویکرد از عهدة پاسخ گویی به ایرادات وارده برنیامد، چنان که کارناپ از آغاز دهة چهل به ارائة رویکردی نو، با عنوان رویکرد معناشناسانه همت گمارد. هرچند هر دو رویکرد ارائه شده توسط کارناپ، یعنی رویکردهای ساختار نحوی و معناشناسانه، از نقاط اوج فلسفة معاصر به حساب می آیند، کارناپ نهایتاً نمی تواند نسخة غیر قابل انتقاد و منسجمی از تجربه گرایی ارائه کند. با این حال در پایان مقاله نشان خواهیم داد که نواقص باقی مانده (پس از اعمال رویکرد معناشناسانه) باعث نابودی فلسفة تجربه گرایی نمی شوند