جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫خوردن و آشاميدن، که يکي از نيازهاي اساسي و اوليه بشر محسوب مي‌شود، نيازمند شناخت انواع خوراکي‌ها و خواص موجود در هر کدام از آن‌هاست. بر اين اساس، در برخي از آيات قرآن و روايات اهل بيت(، بر روي بعضي از خوراکي‌ها و خواص آن‌ها تأکيد بيشتري شده است. از مهم‌ترين اين موارد، انواع ميوه است، که تحقيق حاضر به‌منظور پي بردن به عمق تعليمات اسلامي و تطبيق آن با علوم پزشکي، و بهره‌گيري در زندگي، اسامي ميوه‌هاي مذکور در قرآن و روايات، و آثار مختلف ذکر شده براي آن‌ها را مورد بررسي قرار داده است. انار، انجير، انگور، خرما، زيتون و خيار ميوه‌هايي است که به صورت مشترک نام آن‌ها در قرآن و روايات ذکر شده است. آلو، به، ترنج (بالنگ)، خربزه، سنجد، سيب، عناب و گلابي نيز از مواردي است که تنها در روايات مورد اشاره قرار گرفته است. از حيث جسماني، ميوه‌هايي مانند به، سيب، انجير، آلو و انار، بر روي قلب و عروق اثرگذار هستند؛ مويز، به و انار نيز براي مغز و اعصاب مفيد است؛ به و خرما براي چشم و گوش و حلق و بيني، و مويز و انجير براي دهان و دندان مفيد است؛ مصرف سيب، انار، گلابي، خربزه، سنجد، خرما و انجير در بهبود عملکرد دستگاه گوارش مؤثر است؛ زيتون، خربزه، سنجد و انجير براي تقويت پوست و مو، مصرف خربزه، خرما و زيتون براي دستگاه تناسلي و قوه جنسي، و مصرف به، خرما و خربزه براي تقويت جنين و نوزاد مفيد است. و اما از حيث روحي، انگور، مويز و به براي رفع غم و اندوه توصيه شده، و مصرف خربزه و مويز براي خوش‌خلقي، مصرف سيب براي رفع جنون، و مصرف به براي از بين رفتن صفت بخل مفيد است. از لحاظ معنوي نيز خرما وسيله تقرب به خداوند، انار شيرين براي دوري از وسوسه شيطان، انار و گلابي براي نوراني شدن قلب، و مصرف خربزه باعث برکت و رحمت معرفي شده است.

‫تفسير غريب القرآن در شرح لغات مشكل قرآن و متعلق به ابومحمد عبدالله بن مسلم بن قتيبه دينورى (213 ـ 276 ق) است. در اين پايان نامه متن اين كتاب ترجمه و با دو تفسير معتبر شيعى مجمع البيان شيخ طبرسى و الميزان علامه طباطبائى تطبيق شده و در مواردى كه اين اثر با دو تفسير يادشده تفاوت داشته مطالب هر دو تفسير نقل شدهاست.

‫در اين نوشتار سعى شده ديدگاه ونظرات قرآنى علامه مجلسى (ره) گردآورى شود. مطالب وموضوعات اين پايان‏نامه در سه بخش كلى تنظيم وارائه شده است. بخش اوّل، مشتمل بر چند بحث كوتاه ومقدماتى است كه به تعريف وتبيين موضوع وپيشينه آن مى‏پردازد. بخش دوّم، مشتمل بر يازده فصل كه به بررسى ديدگاه علامه در مباحث علوم قرآن پرداخته مى‏شود. عناوين فصول اين بخش بدين قرار است: وحى، اسباب النزول، كاتبان وحى، جمع وتدوين قرآن، قراءات، فضائل القرآن، عزائم السور، حروف مقطعه، محكم ومتشابه، ناسخ ومنسوخ، اعجاز قرآن، تحريف. بخش سوم، مشتمل بر چهار فصل كه به بررسى مباحث تفسيرى از ديدگاه علامه مجلسى (ره) پرداخته مى‏شود. عناوين فصول اين بخش بدين قرار است: روش تفسيرى، ضرب قرآن، تفسير آيات الاحكام، تفسير به رأى، ظاهر وباطن. در مجموع مى‏توان گفت، آراء ونظرات علامه بر احاديث وارده از اهل بيت تكيه دارد، وعلامه سعى دارند، تعارضات ظاهرى بين روايات را توجيه كنند. روش تفسير علامه چنانچه برخى مفسرين به آن اشاره داشته‏اند، روش تفسير موضوعى است كه به عقيده نگارنده در نوع خود منحصر به فرد است.