جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫يکي از اهداف و شعارهاي انبياي الهي، که از خصوصيات رفتاري ايشان نيز به‌شمار مي‌رود، ظلم‌ستيزي و مبارزه بر عليه حاکمان ستمگر بود. موضوع اين رساله نيز بررسي ويژگي ظلم‌ستيزي ائمه اطهار( پس از حادثه عاشورا است. از آن‌جا که نمود بارز ظلم‌ستيزي اهل بيت(ع) در نهضت عاشورا تجلي يافته، و پس از آن، امامان معصوم شيعه( بيشتر از سياست تقيه بهره بردند اين شبهه رخ مي‌دهد که روند ظلم‌ستيزي در سيره معصومان( پس از حادثه کربلا نمودي نداشته و يا کم‌رنگ شده است. اما واقعيت آن است که از منظر امامان معصوم(س) داستان‌هاي امت‌هاي پيشين، و زندگاني همراه با مبارزه حضرت ابراهيم( و پيامبر اکرم(، و نيز جايگاه ظلم و ظلم‌ستيزي همواره مورد توجه بوده است. ائمه اطهار(، خود نيز با شيوه‌هاي خاصي بر عليه استبداد به مبارزه پرداخته‌اند؛ ايشان هرگونه همکاري و معاونت ظالمان را تحريم کرده بودند، و نسبت به آنان اظهار بيزاري مي‌کردند. همچنين در يک مبارزه منفي، از حاضر شدن نزد قضات آنان جهت حل و فصل دعاوي، و ايجاد رابطه با دستگاه‌هاي ظالم و ستمگر خودداري مي‌کردند تا عدم مشروعيت حکومت و خلافت آنان را به همگان بفهمانند. معرفي چهره واقعي ظالمان در مجالس، منابر و خطبه‌ها، و بهره‌گيري از ابزار دعا براي تبيين ماهيت ظلم و قبح آن، از ديگر اقدامات امامان معصوم(س) بود. ايشان همچنين به حمايت معنوي از قيام‌هايي که در راستاي ستيز با حاکمان جور انجام مي‌پذيرفت، مانند قيام‌هاي توابين، مختار ثقفي، زيد بن علي، و قيام شهيد فخ پرداخته، و ذکر مصائب و برپا داشتن مراسم عزاداري براي امام حسين(ع) را تشويق مي‌کردند. همچنين شاعران متعهد را به سرودن شعر در مظلوميت امام حسين(ع) ترغيب مي‌کردند. تربيت نيروهاي فرهنگي و سياسي، تأسيس سازمان وکالت براي ارتباط با شيعيان در تمام نقاط جهان، و بهره‌گيري از ابزار تقيه براي مصونيت در برابر حاکمان ستمگر از ديگر اقدامات ائمه اطهار بود.