جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در دین اسلام برای آنکه محیط و اجتماع خانواده قوام پیدا کند و تداوم یابد، برای هر یک از زن و شوهر حقوقی در نظر گرفته و در مقابل این حقوق وظایفی را نیز برای آنان تعیین کرده است؛ چرا که خداوند هر جا حقی در نظر گرفته، تکلیفی را نیز مقرر نموده است. بر همین اساس، اصل در نظام فقهی، پیشگیری از انحلال آن تا آخرین مرحله است. طلاق، از جمله حلا‌ل‌هایی قبیح در اسلام بوده و به عنوان آخرین مرحله که هیچ امیدی به زندگی مشترک وجود نداشته باشد، پیش‌بینی شده است. در بحث طلاق نیز مطابق منابع فقهی از جمله کتاب و سنت، تا جایی که امکان بازگشت وجود داشته باشد، اجازه داده شده است و حتی برای همین موضوع، اقدام به پیش ‌بینی نهادی تحت عنوان صلح و سازش کرده است. پژوهش حاضر که به روش توصیفی تحلیلی و با هدف واکاوی شرایط رجوع به سازش بین زوجین از دیدگاه مذاهب اسلامی به نگارش در آمده به این نتیجه می‌رسد که سازش و رجوع از جمله مباحث مهمی است که در باب طلاق توسط هم فقهای امامیه و هم فقهای اهل سنت مورد بررسی قرار گرفته است. از نظر فقهای یاد شده، در تمامی منابع فقهی از جمله؛ کتاب، سنت، اجماع، عقل و سایر منابعی که اهل سنت به عنوان منابع فقهی از آنها یاد می‌کنند، سازش به عنوان یک نهاد حل و فصل اختلافات از جمله در اختلافات خانوادگی مورد تاکید و توجه قرار گرفته است. در مورد ماهیت فقهی رجوع دو بحث کلی در نزد فقها مطرح بوده است که یکی در ارتباط با ماهیت آن می‌باشد و دیگری در مورد حق یا حکم بودن آن است که نظرات متفاوتی پیرامون آن بیان شده است. در فقه از داوری تحت عنوان حکمیت یاد شده است که پیرامون شرایط داور و اعتبار نظر داوران نیز نظرات فقهی متفاوتی ذکر شده است.