جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫جعفر بن ابي‌طالب، شخصيتي والامقام و مورد تأييد پيامبر اسلام(ص) است، که خود و فرزندانش همواره خدمات ارزنده‌اي به اسلام ارايه نموده‌اند. جعفر با هجرت به حبشه و تبليغ دين اسلام، از حقانيت اين دين دفاع نمود، و حبشه را به يکي از پايگاه‌هاي اسلام تبديل کرد. او پس از بازگشت به مدينه، در نبرد موته به شهادت رسيد. وي مردي هوشيار، زيرک، مدير و مدبر بوده، و سومين فردي است که مسلمان شد. عبدالله بن جعفر دومين فرد اين خاندان است که مانند پدر، فردي هوشيار، زيرک، بخشنده و مهربان بود. سخاوت و جود او در ميان اعراب کم‌نظير و مشهور بود. وي از مريدان و شيعيان خاص اهل بيت(ع) بوده، و در نبردهاي دوران امام علي(ع) حضوري فعال داشت. عبدالله به علوم مختلفي از جمله فقه، کلام و تفسير آشنا بود. او به‌دليل بيماري، يا دوري از مدينه، نتوانست در حادثه کربلا حضور يابد، و گفته شده که امام حسين(ع) او را به ماندن در مدينه امر نموده است. نواده او، عبدالله بن معاويه نيز مردي انقلابي بود که در سال 127 هجري در کوفه قيام کرد، و پس از مبارزات طولاني با دستگاه اموي در ايران، از دنيا رفت. ابوهاشم جعفري نيز از نوادر اين خاندان، و مردي عالم و فاضل بود، که منابع رجالي فريقين او را توثيق نموده، و از او به بزرگي ياد کرده‌اند. او چهار امام معصوم را درک نموده، و اکثر معجزات اهل بيت(ع) از طريق او نقل شده است. وي در فقه، کلام و تفسير شهره بود. مجموعاً در اين رساله، زندگي و فعاليت علمي و مذهبي 52 نفر از خاندان جعفر بن ابي‌طالب بررسي شده است. برخي از اين افراد، دست به قيام‌هاي انقلابي زده، و در نقاطي از جهان اسلام موفق به تشکيل حکومت شده، و مکتب اهل بيت(ع) را ترويج نموده‌اند.