جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آموزۀ ایده‌های افلاطون را می‌توان مهم‌ترین آموزۀ او دانست. در طول تاریخ فلسفه، هرکدام از فیلسوفان باتوجه‌به مسئله‌ای که با آن روبه‌رو بوده‌اند، به این آموزه رجوع کرده‌اند. یکی از مسائلی که فیلسوفان غربی در عالم معاصر با آن مواجهه داشته‌اند، نیست‌انگاری و بی‌معنایی تمدن غربی است. مارتین هیدگر ریشۀ این بی‌معنایی را فراموشی وجود و فراموشی حقیقت در معنای ناپوشیدگی (اَلثئیا) و نامستوری می‌داند. در نظر او، آموزۀ ایده‌های افلاطون عامل این فراموشی است؛ زیرا افلاطون بنیادِ موجودات را ایده‌ها قرار داد و این معنایی جز فراموشی وجود ندارد. هیدگر با استفاده از پدیدارشناسی به تمثیل غار افلاطون رجوع می‌کند تا چگونگی این فراموشی را وضوح ‌ببخشد. تفسیر هیدگر از ایده‌ها به‌مرور تغییر می‌کند؛ زیرا هیدگر در تفکر متأخرش از پدیدارشناسی دازاین گذر می‌کند و به گشودگی وجود توجه می‌کند. هیدگر متأخر ایده و آیدوس را براساس گشودگی توضیح می‌دهد و حضورِ امر حاضر را وابسته به این گشودگی می‌داند. در این نوشتار، سعی می‌شود نسبت میان وجهه‌نظرهای هیدگر متقدم و متأخر راجع به ایده‌های افلاطون بررسی شود.

ترجمه ماشینی : آن ماری شولتز در کتاب سقراط در مورد سقراط افلاطون: خود افشای سقراطی و عمل عمومی فلسفه، مفاهیم فلسفی و سیاسی ارائه افلاطون از سخنرانی خودافشاگرانه سقراط را در چهار گفت و گو تحلیل می کند: Theaetetus، Symposium، Physioaedology و. شولتز استدلال می کند که این لحظات خودافشایی سقراطی نشان می دهد که ارائه افلاطون از «سقراط راوی» بسیار فراگیرتر از آن چیزی است که ادبیات ثانویه معمولاً تصدیق می کند. علیرغم ظاهر فراگیر یک سقراط که تجربه خود را در طول دیالوگ ها توصیف می کند، خود افشای زندگی نامه سقراطی به طور شگفت انگیزی مورد توجه محققان کمی قرار گرفته است. استفاده افلاطون از روایت، به‌ویژه شعر «سقراط راوی»، اغلب در بحث‌هایی درباره ماهیت دراماتیک دیالوگ‌ها به‌طور کلی‌تر و نه اینکه به تنهایی مورد مطالعه قرار گیرد، قرار می‌گیرد. شولتز نشان می دهد که چگونه این اظهارات روایی با دقت طراحی شده به غنای و عمق متون افلاطونی در سطوح مختلف می افزاید. نویسنده برای نشان دادن اینکه چگونه این روایت‌های سقراطی جاسازی‌شده به تصویر سقراط به‌عنوان فیلسوف عمومی در گفت‌وگوهای افلاطون کمک می‌کند، شیوه‌های خودافشاگری سقراطی را در آثار بل هوک، کتی خانگ و تا نیشی کوتس بررسی می‌کند و حتی به تمرین می‌پردازد. هنر خود افشاگری سقراطی.

ترجمه ماشینی : این کتاب در سال 1995 نقطه شروع خود را از ادغام ژانرهای خاص شعر و بلاغت توسط افلاطون در دیالوگ های خود می گیرد. نویسنده استدلال می کند که «گفتگوهای» افلاطون با ژانرهای سنتی بخشی از تلاش او برای تعریف «فلسفه» است. قبل از افلاطون، «فلسفه» «تزکیه فکری» را در گسترده‌ترین معنای آن تعیین می‌کرد. زمانی که افلاطون این اصطلاح را برای پروژه فکری خود به کار گرفت، رشته ای جدید و تخصصی ایجاد کرد. افلاطون برای تعریف و مشروعیت بخشیدن به «فلسفه» باید آن را با ژانرهای گفتمانی که در آتن دموکراتیک دارای اقتدار و اعتبار بودند، تطبیق دهد. افلاطون با ترکیب متن یا گفتمان یک ژانر دیگر، برند جدید خرد خود را در تقابل با شیوه‌های سنتی تفکر و گفتار «تعریف» می‌کند. افلاطون با هدف قرار دادن ژانرهای منفرد گفتمان، مرزهای «فلسفه» را به عنوان یک گفتمان و به عنوان یک عمل اجتماعی مشخص می کند.