جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اين پاياننامه در پنج فصل تنظيم و تدوين شدهاست: فصل اول، توضيحى دربارهىِ سورهىِ يوسف(ع)؛ فصل دوم، بيان، تشبيه: تعريف بيان و تشبيه، شرح آياتى كه در آن تشبيه به كار رفتهاست؛ فصل سوم، مجاز: تعريف مجاز، شرح آياتى كه در آن مجاز به كار رفتهاست؛ فصل چهارم، استعاره: تعريف استعاره، شرح آياتى كه در آن استعاره به كار رفتهاست؛ فصل پنجم، كنايه: تعريف كنايه، شرح آياتى كه در آن كنايه به كار رفتهاست."

‫يکي از سنتهاي الهي که در نظام خلقت وجود دارد و شامل همه مي شود، سنت ابتلاء است. اين پژوهش در سه فصل، به تحليل عقلاني ديدگاه امام علي عليه السلام از اين سنت الهي پرداخته است. نويسنده پس از کليات و مفاهيم، به بررسي فلسفه ابتلائات الهي از ديدگاه امام علي عليه السلام پرداخته است. امتحان، عامل پرورش انسان و روشنشدن اسرار دروني انسان است و مراتب آن به ميزان ايمان افراد است. همچنين فلسفه امتحانات الهي از نظر امام عليه السلام عبارت است از: شناختهشدن افراد شاکر از ناسپاس، مشخص شدن افراد نيکوکار، بازگشت از گناه و از بين بردن صفت کبر. رمز موفقيت در امتحان نيز عبارت است از: صبر و پايمردي، توجه به گذرا و عمومي بودن حوادث، باور به اينکه عالم در محضر خداست، و ايمان به امانتبودن همه چيز. آثار سازنده آزمايش عبارت است از: شکوفايي استعدادهاي نهفته، به وجود آمدن روحيه مقاومت، هشدار و توجه دادن، و تکامل. خداوند با آزمايش انسانها و موفقيت آنها در آزمايش، درجه وجودي آنها را بالا ميبرد و در صورت کوتاهي آنها و عدم موفقيت آنها، با افزايش نعمت، آنها را در دام استدراج گرفتار ميکند. بعثت انبيا? يکي از مواردي است که انسان با آن امتحان ميشود. خداوند با بعثت، حجت را بر بندگان تمام کرده است؛ تا روشن شود چه کساني در پيروي از انبيا? موفق و يا ناکام ميشوند. دنيا يکي ديگر از اين موارد است. اگر به دنيا نگاه ابزاري شود، انسان در اين زمينه پيروز امتحانات خواهد بود. شيطان يکي ديگر از عوامل امتحان انسان است. برخلاف تصور رايج، در نظام احسن، وجود چنين موجودي براي سالکين راه طريقت، در تقويت ايمان و رشد استعدادها مؤثر است. مسئوليت، عامل ديگر امتحان الهي است. مسئوليت امانتي است که به انسان واگذار ميشود تا انسان به اين وسيله، ضمن انجام وظيفه و کسب تجربه، به شکوفايي استعدادهاي دروني خود بپردازد. نتيجه اينکه سنت امتحان و ابتلا شامل همه انسانهاست و با همين سنت، انسانها از يکديگر شناخته ميشوند.

‫يكي از مهم ترين مشكلات ، در جوامع امروزي، مسأله تجمل گرايي است. تجمل به معناي آراستگي ظاهر و تجمل‌گرايي به معناي افراط و و زياده‌روي در آراستگي است. تجمل‏گرايي در ديدگاه عرف، به معناي روي‏آوري بيش از حد به ماديات و گردآوري اشيا و لوازم غيرضروري و دل‏بستن به آنهاست، به گونه‏اي که اين عمل، به يک هدف براي انسان‏ها تبديل شود. اين نوع تجمل‏گرايي نه تنها سفارش نشده، بلکه به دليل پي‏آمدهاي ناخوشايند آن، نکوهش نيز شده است. البته زيبايي هاي مصنوعي وتجمل وخود آرايي مورد عنايت مخصوص قرآن کريم وروايات مذهبي است اما توجه بيش از اندازه به اين امر ممكن است باعث پيدايش عادات ناپسندي هم چون،غرور،غفلت از ياد خدا ،خود پسندي ، خود نمايي شود . وانسان با پرداختن به اين مسائل راه سعادت وتکامل را که هدف نهايي از خلقتش مي¬باشد از بين مي برد. از اين رو در جهت کمرنگ کردن اين مسأله بايد مقدماتي از قبيل عوامل تجمل گرايي، آثار فردي و اجتماعي تجمل-گرايي،راهکار هاي جلوگيري از آن را بايد شناخت و آن ها را درمان کرد. کلمات کليدي: تجمل‌گرايي، تجمل و آراستگي، اعتدال و ميانه‌روي، اسراف، اتراف، رفاه-زدگی

‫افغانستان پس از خروج نيروهاي نظامي دولت‌هاي استعمارگر شرقي و غربي، شاهد تشکيل دولت‌هاي ملي بود، که البته اين دولت‌ها نتوانستند به اهداف و خواسته‌هاي مردم، جامه عمل بپوشانند. اين رساله به بررسي علل عدم موفقيت حکومت‌هاي ملي افغانستان، به‌ويژه دولت محمدخان، عبدالرحمن‌خان و طالبان، در عرصه‌هاي داخلي و خارجي پرداخته، و تلاش کرده است تا نقش دولت‌هاي خارجي را در ناکارآمدي و عدم موفقيت دولت‌هاي ملي تبيين نمايد. دولت در سبک و سياق جديد آن در افغانستان، از زمان حکومت عبدالرحمن‌خان تأسيس گرديد. قبايل متعدد در اين کشور، و ماهيت قومي و نژادي دولت‌ها، تأثير بسياري در عدم موفقيت آن‌ها داشته، و موجب عقب‌ماندگي افغانستان شده است. برخي دولت‌ها، از جمله دولت امان‌الله براي مقابله با اين مشکل حاضر شد سياست خارجي افغانستان را در اختيار بيگانگان قرار دهد، و از نيروهاي خارجي براي سرکوب مخالفان بهره گرفت. در مجموع، فرهنگ عمومي حاکم بر جامعه افغانستان، فردمحوري مطلق، تنظيم روابط بر اساس مصلحت خان يا رئيس قبيله و نه منافع ملي، حذف رقيبان، کوچ اجباري مخالفان، غارت، دزدي، ستيزه‌جويي و جنگاوري، نقش مؤثري در عدم موفقيت دولت‌هاي افغانستان داشته است. قبايل به دولتي ماليات مي‌دادند که از خودشان باشد. ساختار قومي جامعه از نظر اقتصادي و امنيتي نيز دولت‌ها را دچار مشکل اساسي کرده بود، تا جايي که دولت‌ها خود به‌خود، در بند قيود دست و پاگير قومي گرفتار مي‌شدند. همچنين تعليم و تعلم سنتي، نداشتن مدارس و معلم کافي، و سنتي بودن کشاورزي و دامداري از دلايل ديگر عدم موفقيت و ناکارآمدي دولت‌ها در اين مدت بوده است. علاوه بر همه اين موارد، رقابت دولت‌هاي قدرتمند خارجي، تجاوز مکرر دولت‌هاي انگليس، آمريکا و شوروي، جنگ‌هاي داخلي و خارجي، وجود حاکمان دست‌نشانده و مستبد، بي‌ثباتي سياسي، بوروکراسي ناکارآمد، و بحران مشروعيت بر ضعف و سستي و ناکارآمدي اين دولت‌ها مي‌افزود.