جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اگرچه بيشتر فقهاي اماميه، سن پانزده سالگي را اماره بلوغ در پسران و سن نه‌سالگي را نشانه بلوغ در دختران دانسته‌اند، اما اختلاف روايات در بيان سن بلوغ، مي‌تواند گوياي تنوع و عدم يکساني زمان بلوغ در افراد باشد. رواياتي که به‌طور مطلق نه‌سالگي را سن بلوغ دختران معرفي کرده، از نظر سند ضعيف بوده و از نظر دلالت نيز ظهور ندارند. در مقابل، رواياتي که ملاک بلوغ دختر را سن او دانسته‌اند، از نظر سند و دلالت تام است، و تنها اشکال اين روايات اعراض مشهور از آن‌ها مي‌باشد. دليل اصلي فقهاي اماميه، با وجود قبول ضعف روايات دسته اول و همچنين ناتمام بودن دلالت آن‌ها، شهرت مي‌باشد. بر همين اساس، در مورد سن بلوغ پسران نيز مشهور به رواياتي عمل کرده‌اند که سن بلوغ را پانزده سال مي‌داند، و از رواياتي که سنين سيزده و چهارده سال را ملاک بلوغ پسران دانسته، اعراض کرده‌اند. البته اعراض مشهور از يک روايت، با وجود داشتن شرايط حجيت و دلالت، موجب ضعف آن نمي‌شود. پس چنين رواياتي به قوت خود باقي بوده و در صورتي که قابل جمع باشند بايد آن را توجيه کرد. عمل مشهور درباره تعيين نه سالگي به‌عنوان سن بلوغ دختران مي‌تواند با اين تصور باشد که معمولاً دختران در اين سن، عادت ماهيانه مي‌بينند. به‌عبارت ديگر، مشهور نيز ملاک بلوغ دختران را حيض دانسته‌اند. بنابر اين، سن يک اماره شرعي براي بلوغ نخواهد بود؛ زيرا ممکن است دختران در شرايط مختلف، در سنين بالاتر بالغ گردند. بر اين اساس، و با توجه به روايات مي‌توان دريافت که از نظر شرع، سن بلوغ در افراد، داراي يک حداقل و يک حداکثر مي‌باشد که در اين محدوده بايد به علايم و نشانه‌هاي ديگر از قبيل حيض، احتلام، خروج مني و انبات شعر، نيز توجه نمود. بدين ترتيب، محدوده سن بلوغ براي دختران، اتمام نه‌سالگي تا سيزده سال، و براي پسران سيزده تا پانزده سال مي‌باشد.

‫در اين پايان نامه ماهيت و کارکردهاي مهم حکومت از ديدگاه پيامبر اسلام و سيره عملي و سياسي آن حضرت مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نويسنده بر اين باور است که حکومت اسلامي مطلوب حکومتي است که در راستاي توحيد و ارزش‌هاي الهي و انساني حرکت کند و محيط اجتماعي را براي پرورش انسان‌هاي معتقد آماده سازد و با رفع هر گونه آلودگي فکري و رفتاري، به فرهنگ سازي توحيدي و شکوفايي فطرت الهي انسان‌ها کمک کند که حکومت پيامبر اسلام (ص) نمونه بارز چنين حکومتي است. مؤلف در پنج فصل بايسته‌ها و ويژگي‌هاي حکومت اسلامي را از ديدگاه پيامبر اسلام (ص) تشريح کرده است. در فصل اول، کليات تحقيق، از جمله معنا و مفهوم حکومت و ولايت، اقسام ولايت، اعم از تکويني و تشريعي و معناي دين آمده است. در فصل دوم، ماهيت و ضرورت حکومت از ديدگاه پيامبر اسلام (ص) و آراي موافقان و مخالفان تشکيل حکومت مطرح شده و ادله سکولارها (قائلان به جدايي دين از سياسيت) مطرح و نقد شده است. نويسنده هدف غايي حکومت از منظر پيامبر اسلام (ص) را نوراني شدن انسان‌ها و اصلاح امور اجتماعي جامعه اسلامي عنوان کرده است. در فصل سوم، ويژگي‌هاي حکومت و جايگاه و وظايف آن از ديدگاه پيامبر اسلام (ص) مطرح شده و تأمين عدالت و سعادت، احقاق حقوق مردم، توحيد محوري و آخرت محوري در عين توجه به معيشت دنياي مردم، از ويژگي‌هاي اصلي حکومت اسلامي قلمداد شده است. در فصل چهارم، مشروعيت حکومت و نقش مردم در آن و نيز ملاک و منبع مشروعيت حکومت از ديدگاه رسول خدا (ص) و نقش مردم در تقويت و شکل‌گيري حکومت بررسي گرديده است. در فصل پنجم، حق حکومت و شرايط حاکمان و مباني تشکيل حکومت در عصر غيبت بيان شده و ادله عقلي و نقلي ولايت فقيه تبيين گرديده است.