جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫طبابت از والاترين عناوين شغلي در جوامع بشري است، و بخشي از آموزه‌هاي اسلامي نيز مشتمل بر دستورات بهداشتي و طبي است که مي‌تواند روشنگر فعاليت‌هاي پزشکان باشد. پژوهش حاضر با روش تحليل محتوا به بررسي اين آموزه‌ها در لابلاي آيات و روايات اسلامي پرداخته است. در اسلام، علم طب در کنار علم دين قرار گرفته، و پرورش روح و جسم در کنار هم مورد توجه است. از نظر فقهي، طبابت يک واجب کفايي توصلي است؛ بنابراين، طبابت براي يک پزشک، فريضه‌اي الهي است نه يک قرارداد اجتماعي که نسبت به ترک يا انجام آن مختار باشد. هر بيماري هم بر اساس آموزه‌هاي اسلامي، بايد براي مداوا به طبيب مراجعه کند، و اگر کوتاهي کرد مورد بازخواست الهي قرار مي‌گيرد. يکي از آداب طبابت آن است که طبيب بايد رازدار بيمار باشد و اسرار او را حفظ نمايد. از ديگر آداب طبابت، دعا براي شفاي بيماري است، که منافاتي با به‌کارگيري راه‌هاي طبيعي درمان ندارد. عدم سوء استفاده مالي، عفت و پاکدامني، نيت صحيح، حلم و بردباري، توجه به اعتقادات مذهبي بيمار، رسيدگي مطلوب به بيمار، و توکل به خدا از آداب ديگري است که در طبابت بايد مورد توجه باشد. همچنين در روايات اسلامي، طبابت بدون دانش و تجربه به‌شدت نکوهش شده، و بر احساس مسئوليت، دقت طبيب، و پرهيز از تجويز داروهاي حرام تأکيد بسياري شده است. برخي امور نيز به‌عنوان آداب پيشگيري، در حيطه فعاليت‌هاي طبي قرار مي‌گيرد؛ رعايت بهداشت اجتماعي و فردي، اولين قدم در جهت پيشگيري از ابتلاي به امراض است. دقت در انتخاب همسر، پرهيز از روابط نامشروع جنسي، استفاده از تربت امام حسين‌(، و توجه دقيق به دستورات اسلامي، مهم‌ترين امور در پيشگيري از ابتلاي به امراض و بيماري‌هاست. همچنين از نظر فقهي، هرگونه ضرر و تلف، موجبات ضمان طبيب را فراهم مي‌آورد، و در هنگام ضرورت لمس و نظر نيز بايد حدود مسايل اسلامي مراعات گردد.