جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف از این پژوهش، ارائه چارچوبی مفهومی برای بهره گیری از رسانه های اجتماعی در مدیریت فرایند یادگیری الکترونیکی است. در این پژوهش، با بررسی ادبیات موضوع، رسانه های اجتماعی بر اساس ارتباط با موضوع و فراوانی استفاده شناسایی و یک چارچوب مفهومی اولیه مبتنی بر کاربرد رسانه های اجتماعی در هر یک از مراحل مدیریت فرایند یادگیری الکترونیکی ارائه گردید و با استفاده از نظرسنجی خبرگان موضوعی، اعتبار چارچوب پیشنهادی مورد بررسی قرار گرفت. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر گردآوری اطلاعات، توصیفی از نوع پیمایشی می باشد. با بررسی ادبیات موضوع، هشت نرم افزار بلاگ، ویکی، شبکه های اجتماعی، آر. اس. اس، پادکست، مش آپ، نشانه گذاری اجتماعی و آی. ام شناسایی گردید. یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده از خبرگان نشان داد که در مرحله برنامه ریزی مدیریت فرایند یادگیری الکترونیکی، سه نرم افزار ویکی، شبکه های اجتماعی و نشانه گذاری اجتماعی، در مرحله کنترل، چهار نرم افزار شبکه های اجتماعی، آر. اس. اس، نشانه گذاری اجتماعی و آی. ام و نیز در مراحل سازماندهی و بهبود، همه رسانه های شناسایی شده، از نظر کاربرد مورد تایید قرار گرفتند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده متن چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

دیوان بین المللی دادگستری در آرا مربوط به ایرادات مقدماتی در پرونده های مشروعیت توسل به زور معتقد بود که صلاحیت استماع دعاوی را ندارد. با وجود اتفاق آرا اعضای دیوان در این نتیجه گیری، روشن است که بین قضات در خصوص مبانی ای که منجر به این تصمیم شد اختلاف نظر عمیق وجود داشت. تنها اکثریت ساده ای از قضات به این استدلال ملزم بودند که دیوان باید در مورد مساله صلاحیت به علت شخصی (صلاحیت مربوط به شخص خوانده) در ارتباط با عضویت صربستان و مونته نگرو در سازمان ملل قبل از سال 2000 اتخاذ تصمیم نماید. اقلیت قضات شدیدا به انتخاب چنین مبنایی برای تصمیم گیری به ویژه با توجه به الزامات آشکاری که برای دیوان در مورد سایر پرونده های مطروحه در آن وجود داشت، انتقاد داشتند.

مقاله حاضر مهمترین مواردی را که دانشمندان علم کلام به آیه «لا اکراه فی الدین» استناد کرده اند، مورد بررسی قرار داده است ؛ بر این اساس آیه شریفه در دو جهت مورد استدلال قرار گرفته است: 1. در مورد افعال الهی؛ مانند: قاعده لطف، تشریع قوانین و تکالیف به شرط اختیار<br /> و نیز امتحان الهی؛ 2. در مورد آنچه به انسانها مربوط میشود (اعم از معصومان (ع) و غیر آنان)؛ مانند: بحث عصمت و بحث از وظیفه که در ارتباط با معصومان(ع) مطرح گردیده و<br /> مباحثی چون: نفی تقلید در عقاید و آزادی فکر و عقیده در رابطه با همه انسانها. و سرانجام، بحثِ «کثرتگرایی دینی و نفی جبر» از مباحثی است که در راستای اندیشه و دیدگاهِ گروه های مختلف فکری و کلامی (قدیم و جدید) مورد تأمل قرار گرفته است. از بررسی موارد فوق بدست می آید که محوریترین موضوعی در این راستا، بحث «نفی جبر و اثبات اختیار» است که بر اساس آن، استدلال های دیگر شکل میگیرد.

‫در اين پژوهش، ابتدا ديدگاه اماميه مبني بر وجوب لطف براي خداوند به منظور اهميت دادن به بندگان خدا و نجات آنان ونيز مناقشات اشاعره در اين زمينه مطرح گرديده و دلايل اماميه مبني بر وجوب لطف و دلايل اشاعره در انکار آن، با توجه به مسأله حسن و قبح عقلي و شرعي و دلايل عقلي و نقلي مبتني بر اثبات و انکار قاعده لطف به صورت جداگانه و در قالب علم کلام تجزيه و تحليل شده است. نويسنده در چهار فصل، ابعاد مختلف موضوع را بررسي کرده و به تبيين مفاد قاعده لطف پرداخته است. فصل اول، علاوه برتعريف علم کلام، اهميت و مباحث مهم مطرح شده در اين علم و نيز ترسيم تاريخچه آن؛ به معرفي اجمالي شيعه و اشاعره، مفهوم قاعده لطف در لغت، اصطلاح و مفهوم اين قاعده نزد اشاعره و اماميه اشاره کرده است. فصل دوم، به شرح و بررسي قاعده لطف و اقسام آن، رابطه اين قاعده با حسن و قبح عقلي و نيزديدگاه‌هاي برخي از علماي اشاعره و اماميه در مورد مفاد قاعده مذکور اختصاص دارد. رابطه اختيار و تکليف انسان با قاعده لطف و شروط اين قاعده نزد اشاعره، از ديگر مباحث اين فصل مي‌باشد. در فصل سوم، دلايل اماميه مبني بر وجوب لطف و دلايل اشاعره در انکار آن به صورت مبسوط بيان گرديده و استناد آنان به دلايل عقلي، نقلي و براهين قرآني و روايي اين قاعده مطرح شده است. در فصل چهارم، ابتدا قاعده لطف از منظر برخي از متکلمان بزرگ شيعه، مانند شيخ مفيد، شيخ طوسي، علامه حلي، شهيد ثاني، سيدمرتضي و نيزاستدلال آنان در وجوب لطف در بعثت انبياي الهي و نياز به امامت مطرح گرديده و در ادامه، برخي از شبهه هاي مربوط به قاعده مذکور و موارد جريان آن در امور مختلف ديني، مانند وجوب نصب امام براي هدايت امت اشاره شده است. پاسخ به ديدگاه‌هاي اشاعره مبني برانکار قاعده لطف پايان بخش اين فصل مي‌باشد.