جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

روش های مختلف تفاسیر قرآن به‌عنوان یک ابزار کلیدی در فهم بهتر معانی و مفاهیم قرآن کریم، به بررسی و تحلیل رویکردهای مختلف تفسیری و تأثیرات آن‌ها بر نگرش‌های دینی و اجتماعی می‌پردازد تفسیر «البرهان» اثر ارزشمند علامه سید هاشم بحرانی، یکی از منابع غنی در این زمینه است که با رویکرد اخباری گری سعی در جمع آوری روایات تفسیری در ذیل آیات نموده است. پژوهش حاضر، با روش کتابخانه ای(تحلیلی_توصیفی)، به کاوش در روایات مرتبط با مباحث اساسی مهدویت در تفسیرالبرهان می‌پردازد هدف این نوشتار، تبیین مسائل اساسی مهدویت از جمله وضعیت جبهه ی حق و باطل در آستانه ی ظهور، شاخصه های حکومت مهدوی، آموزه های اخلاقی تربیتی مهدویت و شبهات مهدویت، با استفاده از نظرات مفسران مختلف تحلیل و بررسی گردد. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد: 1.اکثر روایات مهدویت در تفسیر البرهان هم‌راستا با آیات مربوطه هستند و می‌توانند به‌عنوان تفسیر یا مصداقی از آیات در نظر گرفته شوند. 2.بر اساس روایات البرهان، تشکیل حکومت اسلامی در عصر غیبت، در صورت وجود زمینه، ضروری و انکارناپذیر است و روایات منع قیام به شرایط خاص زمان صدور مربوط می‌شود. 3.تحلیل روایات تفسیری مبین شاخصه‌های حکومت مهدوی نشان می‌دهد که علاوه بر آیاتی که به‌طور خاص بر حکومت جهانی حضرت مهدی منطبق می‌گردند، دیگر آیات نیز به‌عنوان مصداقی از آیات مربوط به حکومت مهدوی پذیرفته می‌شوند. 4.در پاسخ به شبهات مهدویت، روایات تفسیر البرهان به‌طور واضح به این شبهات پاسخ داده‌اند و نظرات مفسران نیز در این زمینه همسو با تفسیر البرهان می‌باشد. این یافته‌ها می‌توانند به‌عنوان راهنمایی برای افرادی که اطلاعات دقیقی از مهدویت ندارند و همچنین به‌عنوان راه نجات برای کسانی که در اعتقادات مهدوی خود دچار سردرگمی و شبهات شده‌اند، عمل کنند.

سید نورالدین نعمت‌الله بن عبدالله بن محمد معروف به شاه نعمت‌الله ولی موسس فرقه نعمت اللهیه از سادات حسینی بوده نسبش با نوزده واسطه به پیامبر عظیم الشان (ص) می‌رسید؛ و از جانب مادر به کرد های شبانکاره منسوب بود. پدرش میر عبدالله از علما و دانشمندان شهر حلب به شمار می‌رفت. سید نعمت‌الله ولی در دوشنبه چهاردهم ربیع‌الاول سال 731 هجری قمری در شهر حلب یا بنا به نقل برخی از تذکره نویسان در شهر کوه بنان کرمان، متولد شد. پدر وی در اوان کودکی شاه ولی از شهر حلب به ناحیه کچ مکران مهاجرت می‌کند و سید نعمت‌الله کودکی و جوانی خود را در ایران می‌گذارند. وی در دوران جوانی به فراگیری علوم متداول زمان چون علم کلام و بلاغت و فقه پرداخت سپس سال‌ها به ریاضت و تصفیه و تزکیه باطن مشغول گردید و به سیر آفاق‌و انفس پرداخت در سن 24 سالگی در مکه معظمه از دست شیخ عبدالله یافعی خرقه پوشید و از جمله مریدان او گردید. شاه نعمت‌الله پس‌ازآن دست به مسافرت‌های گوناگونی می زند از طریق مصر به شام و آذربایجان به ماوراءالنهر می‌رود و پس از مدتی اقامت در سمرقند عاقبت در کرمان رحل اقامت می‌افکند و در ماهان خانقاه و باغ و حمام می‌سازد و پنج سال باقیمانده عمر خود را در ماهان می‌گذراند. شهرت سید، ایران و هند را فراگرفته بود و از مردم عادی تا بزرگان تصوف و شاهان و امرا از معتقدان و مریدان وی بودند. طریقه‌ی نعمه اللهی منسوب به اوست و هنوز هم در ایران این دسته از صوفیان فرقه مهمی محسوب می‌شوند. شاه نعمت‌الله ولی، مؤسس و قطب سلسله صوفیه نعمت الهیه، در عرفان نظری از پیروان راستین و از شارحان آثار و افکار محیی الدین بن عربی بوده، اما در عرفان عملی و تعلیم و تربیت سالکان طریقت و طالبان حقیقت، چنان‌که مؤلف در بعضی مقالات و تألیفات خود به‌تفصیل بیان کرده است، با وسعت مشرب و شیوه‌ای نوآیین و ابتکاری، بر مبنای استعداد و لیاقت مریدان به ارشاد و هدایت آنان پرداخته و بدین گونه در مقامات طریقت در جهات صوری و معنوی به منزلت و پایگاهی نائل‌آمده که از قرن نهم هجری تاکنون هیچ‌یک از پیشوایان و اقطاب عالی‌مقام صوفیه بدان منزلت و پایگاه نائل نشده است (فرزام، 1374، 158-164). این منزلت براثر تهذیب نفس و تجرد روح و تربیت سلوکی و ریاضتهای شرعی و مداومت بر اذکار و اوراد و دوری از دنیا و عالم نفس و خیال و کثرت و انعزال از مردم عوام و جهّال از علماء و بیخردان و مخالفان سیر و سلوک إلی الله و اشتغال به خود و اعمال و گفتار و پندار خود و توسّل به ولایت و وساطت اهل‌بیت عصمت و طهارت سلام‌الله علیهم اجمعین حاصل‌شده است. این پژوهش به روش توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه ای در پی بررسی: اولیا الله و تهذیب نفس در دیوان شاه نعمت‌الله ولی خواهد بود.

این پایان نامه به بررسی سندی و دلالت روایات تفسیری امامیه در ذیل آیات مهدویت در پنج جزء قرآن (جزءهای 21 تا 25) می‌پردازد. پژوهش درباره مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه شریف) و مباحث مرتبط، با تکیه بر سوره‌های «روم» تا «جاثیه» انجام شده است. این تحقیق بر اساس کتاب «المحجّه فی ما نزل فی القائم الحجه» اثر سید هاشم بحرانی و ترجمه فارسی آن به قلم سید مهدی حائری قزوینی شکل گرفته است. تحلیل سندی روایات به شناخت دقیق‌تر مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه شریف) کمک می‌کند و دلالت‌های تفسیری بر آیات مهدویت فهم بهتری از معانی قرآن فراهم می‌آورد. همچنین، استفاده از کتاب مذکور به پر بار شدن تحقیق می‌افزاید و این پژوهش به تبیین باورهای مهدوی و پاسخ به سؤالات موجود کمک می‌کند. روش تحقیق به صورت توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از ابزارهای کتابخانه‌ای انجام شده است. موضوعات اصلی تحقیق شامل بررسی کلیات تحقیق و مفاهیم بنیادین مانند سند، دلالت و روایت تفسیری و نیز، بررسی سندی روایات و شناخت راویان حدیث با استناد به منابع رجالی معتبر، و بررسی دلالی روایات و تطابق آن‌ها با متون تفسیری معتبر و اصول اعتقادی شیعه می‌باشد. و همچنین در تکمیل پایان نامه از نرم افزاهای حدیثی مانند جامع الاحادیث (نور)، درایه النور، جامع التفاسیر، جهت بیان بهتر مطالب و رساندن فحوای کلام استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که روایات تفسیری امامیه دلالت‌های عمیقی بر مفهوم مهدویت دارند و از نظر سندی نیز اعتبار بالایی برخوردارند. این روش علمی می‌تواند به تبیین بهتر باورهای مهدوی و پاسخ به شبهات موجود کمک کند. در نتیجه، ضرورت بحث مهدویت به وضوح نمایان می‌شود و این تحقیق به تبیین ارتباط آیات مهدویت با روایات تفسیری و تأثیر آن بر باورهای شیعه پرداخته و راهکارهایی برای تفسیر دقیق‌تر آیات مهدویت ارائه می‌دهد.

مفهوم «جریان شناسی» با وجود نوپا بودن، از جمله مفاهیمی است که در فضای علمی و فکری دوران معاصر با بسامد بالایی تکرار شده است. این مفهوم عموماً به عناوینی چون «فکری»، «سیاسی»، «فرهنگی» اضافه شده و ترکیب «جریان شناسی فکری/فرهنگی/سیاسی» را شکل می دهد. جریان شناسی دانشی است که درباره جریان های مختلف فکری، فرهنگی، سیاسی و یا اجتماعی بحث می کند. در روند جریان شناسی، پیدایی، تطور و زوال جریان های مختلف مورد بررسی قرار می گیرد. تفسیر قرآن از زمان عصر نزول قرآن تاکنون یک ضرورت اجتناب ناپذیر محسوب می شود. که برای فهم بهتر معنا و مفهوم آیات در بین پیامبر، ائمه ، صحابه و تابعین رواج داشته است. بعد از فوت پیامبر (ص) که نیاز بیشتری به تفسیر احساس می شد و به ویژه در قرن دوم هجری در پی توسعه مرزهای اسلامی و کسانی که تازه مسلمان شده بودند و نیز نهضت ترجمه این نیاز و ضرورت بیشتر احساس می شد. در این میان برخی جریان های سیاسی و فکری تلاش می کردند به منظور پیشبرد اهداف خود به آیاتی از قرآن کریم استناد کرده و این آیات را بر اساس امیال خود تفسیر کنند. مطالعه نظام مند این جریانها در قالب «جریان شناسی» می تواند ما را با روند تحولات صورت گرفته در این راستا در گذر زمان آشنا سازد.جریان های فکری وابسته به دستگاه بنی امیه همچون مرجئه و جریان فکری خوارج نخستین تلاشها را در راستای تفسیر آیات قرآن بر مبنای نگاه انحرافی خود انجام دادند. در همین بازه زمانی جریان انحرافی غُلات و باطنیه نیز با ورود به عرصه تفسیر سعی در مشوه جلوه دادن مکتب شیعه داشتند، که بخش زیادی از فعالیت معصومین (ع) در راستای مبارزه با این اقدامات بود. با گذار از سده نخست هجری به سده دوم و ظهور جریانهای فکری و کلامی معروفی چون معتزله و اشاعره و تلاش هر جریان فکری برای استناد به آیات قرآن کریم، در پاره ای از موارد زمینه ورود به تفسیر به رأی را فراهم نمود. بعدها نیز تفاسیر بزرگی برخاسته از این جریانهای فکری پدید آمد. در سده های میانی هجری با روی کار آمدن تفاسیر اشاری و عرفانی نمونه های دیگری از تفسیر به رأی را شاهد هستیم. با ورود به دوران معاصر و شکل گیری جریان های فکری متعدد نیز تفسیر به رأی در گستره بیشتری توسعه یافت. جریانهای همچون قرآنیون، جریان علم زده، جریان سلفیه، جریان های سیاسی انحرافی در ایران و ... برخی از این ها هستند. در پژوهش حاضر تلاش خواهد شد با نگاهی ساختارمند هر یک از این جریانهای فکری مورد مطالعه قرار گیرد

در بسیاری از مکاتب فکری، از فلسفه انتقادی اروپا تا عرفان نظری اسلامی، پرسش از «بنیان اخلاق» همواره در پی کشف معیاری بوده است که بتواند هدایت رفتار انسانی را فراتر از قراردادها، مناسبات ابزاری و ملاحظات مصلحت‌اندیشانه بر عهده گیرد. در این میان، فاصله زمانی، فرهنگی و زبانی فراوان میان آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، و محیی‌الدین ابن‌عربی، عارف صوفی قرن هفتم هجری، در نگاه نخست امکان گفت‌وگو میان نظام‌های اخلاقی آنان را دور از ذهن جلوه می‌دهد. با این حال، در لایه‌های ژرف‌تر اندیشه هر دو، می‌توان اشاراتی به تجربه‌ای بنیادی یافت که غایت آن، برهم‌زدن مرز میان «خود» و «دیگری» و تعریف دوباره نسبت انسان با کل هستی است. این پژوهش با روش تحلیلی‌ـ‌تطبیقی، نخست به واکاوی مفاهیم کلیدی «شفقت» و «وحدت اراده» در چارچوب اخلاق شوپنهاور، و «مهرورزی»، «صلح کل» و «وحدت وجود» در نظام عرفانی ابن‌عربی پرداخته است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که اگرچه رویکرد شوپنهاوری متأثر از متافیزیک اراده به سوی کاستن از رنج و نهایتاً نفی اراده انسان سوق می‌یابد، و رویکرد ابن‌عربی با اتکا به متافیزیک وحدت‌وجودی، بر گسترش رحمت الهی و تجلی اسماء و صفات حق در زندگی اخلاقی تأکید دارد، هر دو نگاه در پذیرش بنیاد هستی‌شناختی یگانگی موجودات اشتراک دارند. این اشتراک، اخلاق را نه محصول تصمیم‌سازی عقلانی صرف، بلکه نتیجه شهود و درک حضوری از پیوند کلیه مراتب وجود می‌داند. یافته‌های تحقیق بیانگر آن است که چنین بنیانی، با وجود تفاوت در زبان بیان، غایت‌شناسی و بستر تاریخی، می‌تواند ظرفیت ارائه الگویی اخلاقی جهان‌شمول را فراهم آورد؛ الگویی که بتواند در عرصه‌های اخلاق فردی، عدالت اجتماعی، تعامل میان‌فرهنگی و حتی اخلاق زیست‌محیطی به کار بسته شود. از این رو، بازخوانی این همگرایی در ساحت متافیزیکی و شهودی اخلاق، می‌تواند گامی مؤثر در جهت توسعه نظریه‌های اخلاقی چندساحتی معاصر و پاسخ به بحران‌های ناشی از گسست‌های فرهنگی و معنوی جهان امروز باشد.

در قرآن کریم آیات متعددی دعوت به وحدت و همدلی بین مومنان کرده است همچنان که می فرماید : « یا ایّها الّذین آمنوا ادخلوا فی السلم کافه و لا تتبعوا خطوات الشیطان انّه لکم عدوّ مّبین » (بقره آیه 208 ) و نیز تاکید می کند که مومنان به شدت از تفرقه و دوری پرهیز کنند. همچنان که می فرماید: «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا ...» (آل عمران آیه 103). این دعوت به وحدت و پرهیز از تفرقه از جهات مختلف در قرآن قابل بررسی است. پیامبران الهی همیشه بر اصل وحدت بین امت ها اهمیت قائل بودند و تلاش می کردند تا از بروز نفاق و تفرقه جلوگیری کنند. پیامبر گرامی اسلام(ص) نیز برای تحقق وحدت بین مسلمانان و جلوگیری از تفرقه همواره اقداماتی داشته اند برای مثال فتح مکه بدون جنگ و خونریزی، خطبه ی پیامبر در غدیر خم و ... . موضوع وحدت و یکپارچگی اجتماع مسلمین به طور مستقل مورد توجه و عنایت ائمه اطهار (علیهم السلام) قرار داشته است، به گونه ای که آن بزرگواران ضمن تأکیدهای فراوان بر ضرورت حفظ اتحاد مسلمین، آن را از وظایف اصلی شیعیان در بر خورد با مخالفان مذهبی می دانسته اند. امام علی (علیه السلام) می فرماید: به شدت از اختلاف و تفرقه بپرهیزید ، چه اینکه انسان های اندک پراکنده دستخوش دام های شیطان می گردند ، چنان که گوسفندان پراکنده و از محور به دور افتاده، طعمه گرگ می شود. بنابر آنچه گفته شد می توان گفت مسئله وحدت، یکپارچگی و همدلی یکی از عناصر مهم حفظ جامعه اسلامی است و تفرقه همانند آتشی ست که به جان امت اسلام می افتد و سبب منفعل شدن و در نهایت نابودی جامعه اسلامی خواهد شد. در میان مذاهب اسلامی اعتقادات، باورها و اصول مشترک زیادی وجود دارد از جمله اعتقاد به توحید، نبوت، معاد، کتاب آسمانی مشترک و ... اما با این حال در میان این مذاهب، مفاهیم و عقایدی نیز وجود دارد که در آن اختلاف است و مسلمانان از دیر باز تا کنون با استفاده از روایات، آیات قرآن، دلایل عقلی و مستندات تاریخی در تلاش برای اثبات درستی این عقاید مخالف هستند. از جمله این عقاید مخالف مسئله امامت، عدالت خداوند، برخی از احکام و .... می باشد. از دیر باز دشمنان اسلام از همین اختلافات بین مسلمانان سوءاستفاده کرده و با دامن زدن به این اختلافات و تحریک مسلمانان از راه های گوناگون دست به تفرقه افکنی بین مسلمانان زدند و از همین مسئله به عنوان مهم ترین سلاح خود استفاده می کنند. در خلال تحولات اخیر منطقه ای در رابطه با درگیری و تنش میان فلسطین و رژیم صهیونیستی مشاهده شد که برخی از مسلمانان اهل تشیع به کمک رسانی و حمایت شیعیان از مردم مظلوم غزه به دلیل سنی مذهب بودن آن ها معترض هستند. بررسی این موضوع نشان می دهد ریشه این اعتراضات نابخردانه در تلاش های دشمنان اسلام برای تفرقه افکنی میان مذاهب اسلامی می باشد. با توجه به ضرورت و اهمیت وحدت مسلمین و جلوگیری از تفرقه بر اساس مطالبی که به آن اشاره شد برخی از علمای اسلام اندیشه تقریب مذاهب را پایه گذاری کردند. و هدف آن ها نزدیک کردن هر چه بیشتر مذاهب مختلف مسلمانان به یکدیگر و از بین بردن اختلاف بین آن ها است. در تاریخ اسلام گاهی برخی از خلفا برای تقریب مسلمانان تلاش کرده اند اما به دلیل اینکه بیشتر اهداف آن ها مسائل سیاسی بوده است، سرانجام موفق نداشته اند. اما از قرن چهاردهم هجری به بعد با مقالات سید جمال الدین اسدآبادی، تقریب مذاهب جان تازه ای به خود گرفت. و پس از او با تلاش و اهتمام برخی علمای شیعه و اهل سنت مانند محمد عبده، محمد تقی قمی و .... مجامع مهمی برای تقریب مذاهب تشکیل شد که نقش بسزایی در تحقق این اندیشه ی مهم داشته اند. در قرن اخیر و با ظهور بیشتر جریان‌های تندروی اسلامی همانند وهابیت، اسماعیلیه، صوفیه و... و علنی شدن دشمنی بدخواهان اسلام و تلاش بیشتر آنان برای تفرقه افکنی بین مسلمانان جهت جلوگیری از قدرت گرفتن آنها، مسئله‌ی تقریب مذاهب اسلامی به یکی از دغدغه‌های مهم دلسوزان جهان اسلام تبدیل ‌شده است. کتاب‌ها و مقالات بسیاری نوشته شده است؛ ولی با این همه، بحث تقریب هنوز در چهارچوب احساسی و شعارگونه محدود شده است. و همچنان دچار خلا های پژوهشی می باشد. یکی از تأثیرگذارترین رهبران وحدت‌طلب و پیشوایان اصلاح‌گرای معاصر، امام خمینی(ره) است. او نیز همچون سید جمال‌الدین اسدآبادی، بنیان گذار حرکت اصلاحی و وحدت‌طلبی، از برجسته‌ترین منادیان همبستگی و انسجام اسلامی به شمار می‌رود. در نگاه امام خمینی(ره) تعالیم اسلامی بر محوریت امت اسلامی و برادری و برابری اسلامی استوار است. وی تعدد و اختلاف و دشمنی را در جامعه اسلامی از دسیسه‌های استعمار و قدرت‌های جهان‌خوار می‌داند. امام خمینی(ره) سخت معتقد به وحدت مسلمانان- با قطع نظر از گرایش‌های مذهبی آنان- در مقابل استعمارگران و دشمنان اسلام بود و وحدت اسلامی را رمز پیروزی و موفقیت مسلمانان می‌دانست. و هر حرکتی را که به تفرقه و تشتت صفوف مسلمانان و بهره‌برداری و استیلای استعمارگران می‌انجامید، محکوم می‌کرد و با صدور فتاوای تقریب‌گرایانه و پیام‌های پیاپی راه‌های عملی وحدت شیعه و سنی را بیان می‌نمود. آیت الله خامنه ای، به عنوان رهبر مقتدر حکومت اسلامی یکی از طلایه‌داران تقریب مذاهب اسلامی دارای مبانی و شاخص هایی منطبق بر آموزه‌های اصیل اسلامی است. وحدت از نگاه ایشان یک مسأله استراتژیک است ، ایشان نه تنها با گفتار و بیانات‌شان در این زمینه گام برداشته‌اند بلکه در حیطه عمل ، با تأسیس مجمع جهانی تقریب مذاهب و مجمع جهانی اهل‌بیت علیهم‌السلام که هر دو در راستای تقریب مذاهب و وحدت اسلامی فعالیت می‌کنند در این جهت قدم برداشته‌اند.

در این پژوهش با رویکرد گفتمان پژوهانه، نگاه محمدرضا حکیمی در تقابل با دیدگاه وین دایر به مبانی معنویت شناختی زندگی مورد ارزیابی واقع شده است. این مبانی عبارتند از نگرش معنوی، گروش معنوی و روش معنوی. بدین صورت که نقاط عطف و نظرات کلیدی حکیمی و دایر در مورد زیست معنوی با شیوه و قالب روش عملیاتی تحلیل گفتمان بشیر(پدام) مورد سنجش وگفتمان کاوی قرار گرفته و نتایج بر اساس نظریات ون دایک و ژنت تحلیل و ارزیابی شده است. در باب نگرش معنوی که عبارتند از خداباوری، راهنماشناسی، انسان شناسی، آخرت و مرگ اندیشی، گناه شناسی، آینده نگری و عدالت محوری ؛ حکیمی و دایر تفاوتهای مبنایی بسیاری داشته و می توان بیان کرد که نگرش معنوی وین دایر، نگرشی غیر دینی، غیر عقلانی، حداقلی و فردی است؛ در حالیکه جهان نگری معنوی محمدرضا حکیمی رویکردی عقلانی، دینی، اجتماعی و حداکثری است. در باب گروش معنوی که شامل محبت به خدا، به خلق و طبیعت میشود، شاید بیشترین تفاهم اندیشه را می توان برای هر دو در نظر گرفت. حکیمی و دایر به محبت بسیار به خالق و مخلوقات تاکید کرده و محبت را اساس معنویت معرفی نموده اند، لیکن در شیوه های محبت شاهد برخی تفاوتها هستیم. در باب روش معنوی هم در شیوه های سیر و سلوک و عبادت تا حد زیادی در روش و هدف اختلاف نظر دیده میشود. در معنویت دایر مدیتیشن و مراقبه جای عبادت های متداول ادیان الهی را گرفته است و از روشهای خاص خود جهت تعالی روح و سیر و سلوک استفاده می کند و هدف نهایی وی نیز رسیدن به مکاشفه، الهام و جذب در این دنیا می باشد. در حالیکه حکیمی به عبادات مرسوم در اسلام و تشیع پایبند بوده و هدف غایی معنویت را رسیدن به قرب و رضوان الهی در این دنیا و سعادت ابدی در جهان آخرت معرفی می کند. در باب فضایل اخلاقی نیز شاهد اشتراکات فراوان و دستورات اخلاقی بسیار بوده که شاید نقطه عطفی برای طرح ریزی یک معنویت مشترک جهانی باشد. در واقع دایر به یک معنویت فردی و خودساخته اعتقاد داشته در حالیکه حکیمی ابعاد فردی و اجتماعی معنویت را در هم تنیده و مذهب را اساس معنویت می داند. به علاوه می توان بیان کرد که حکیمی عناصر زیست معنوی را به صورت مبنایی و بر اساس اصول یقینی معارف اسلامی و تشیع بنیان و معرفی نموده است و دایر بیشتر بر جنبه عملی، کاربرد و کارکرد عناصر معنوی تکیه داشته است.

مفهوم دیگر دینی و هم‌زیستی مسالمت‌آمیز با آن یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی است که جوامع چندفرهنگی در تمامی دوران‌ها با آن روبرو هستند. این مسئله از طبیعت انسان نشأت می‌گیرد که ویژگی‌هایی چون کثرت و تفاوت دارد و از پیچیدگی‌های روابط اجتماعی و سیاسی که ناشی از این تنوع است. در این راستا، نیاز به مطالعات فلسفی انتقادی برای پرداختن به این پدیده و بررسی علل درگیری‌های ناشی از تفاوت‌های دینی و فرهنگی و ارائه راه‌حل‌های عملی مبتنی بر اصول معرفتی و اخلاقی به وضوح دیده می‌شود. این مطالعه دیدگاه‌های فیلسوف اسلامی ابوحیان توحیدی و متفکر معاصر غربی سیلا بن حبیب را در خصوص مفهوم دیگر دینی و امکان هم‌زیستی مسالمت‌آمیز در شرایط تنوع دینی و فرهنگی مورد بررسی قرار می‌دهد. پرسش مرکزی این تحقیق چنین است: چگونه دیدگاه‌های اسلامی و غربی در خصوص دیگر دینی تقاطع می‌کنند و افق‌های ممکن برای تحقق هم‌زیستی مسالمت‌آمیز میان ادیان و هویت‌های مختلف چیست؟ این مطالعه در تلاش است تا دیدگاه‌های فلسفی در تفکر توحیدی و سیلا بن حبیب را تحلیل کند، با تمرکز بر ارزش‌های اخلاقی، مفاهیم عدالت و نقش عقلانیت در تقویت گفت‌وگو میان فرهنگ‌ها. روش‌شناسی تحقیق شامل روش توصیفی تحلیلی انتقادی مقایسه‌ای است؛ روش توصیفی به منظور روشن ساختن پدیده و ابعاد فکری آن، روش تحلیلی برای شکستن مفاهیم و نظریات و فهم ریشه‌ها و اصول معرفتی آن‌ها و روش مقایسه‌ای برای مقایسه دقیق دیدگاه‌های توحیدی و بن حبیب به کار رفته است. روش انتقادی به منظور ارائه دیدگاهی فلسفی نوین که بازنگری در امکان‌پذیری به کارگیری این ایده‌ها در زمینه‌های معاصر را فراهم می‌آورد. از نظر دستاوردهای علمی، این مطالعه توانسته است دیدگاه فلسفی انتقادی جامعی درباره مفهوم ",دیگر دینی", ارائه دهد که ترکیبی از میراث فلسفی اسلامی و دیدگاه لیبرالی غربی است. این مطالعه به ارزش‌های مشترک میان توحیدی و بن حبیب مانند تسامح، احترام به تنوع و اهمیت عقلانیت در غلبه بر درگیری‌ها پرداخته و در عین حال تفاوت‌های اساسی میان آن‌ها را مشخص کرده است، به‌ویژه در زمینه رابطه فرد و جامعه و مرزهایی که میان حقوق دینی و هویت ملی وجود دارد. از جمله دستاوردهای مهم این تحقیق ارائه یک مدل فلسفی پیشنهادی است که ویژگی‌های اخلاقی فکر اسلامی و گشودگی جهانی تفکر غربی را در بر می‌گیرد و امکان نزدیک شدن به یک رویکرد جدید برای حل درگیری‌های دینی و فرهنگی در جوامع معاصر را فراهم می‌آورد. به این ترتیب، این مطالعه سهم علمی ارزشمندی در فراتر از نظریه‌پردازی سنتی دارد و تنها به تحلیل مفاهیم اکتفا نکرده بلکه در پی بازنگری در آن‌ها در یک زمینه فلسفی عملی است که با واقعیت جوامع متنوع روبرو می‌شود و به توسعه بحث فلسفی در خصوص مسائل هم‌زیستی مسالمت‌آمیز و پذیرش دیگر در دنیای پرچالش کمک می‌کند.

سید کاظم رشتی؛ نقطه‌ عطفی در تحولات فکری و مذهبی شیعه تحولات فکری و مذهبی در تاریخ تشیع، همواره با ظهور شخصیت‌هایی همراه بوده است که با اندیشه‌های نوآورانه خود، مسیر این مذهب را تحت تأثیر قرار داده‌اند. یکی از این شخصیت‌های تأثیرگذار، سیدکاظم رشتی است. او به عنوان شاگرد برجسته شیخ احمد احسایی(م 1241 ق) و جانشین او نقش بسزایی در گسترش و ترویج آموزه‌های این مکتب ایفا کرد. شیخیه، را می‌توان یکی از جریان‌های مهم عرفانی-کلامی در تشیع معاصر دانست. جایگاه اهل بیت در سلوک معنوی این مکتب کاملاً مشهود است. احسایی علوم و حقایق را به تمامی نزد پیامبر و امامان می‌داند و از دیدگاه او حکمت ــ که به علم حقایق اشیاء است ــ با باطن شریعت و نیز با ظاهر آن از هر جهت سازگاری دارد. او معتقد است که عقل آنگاه می‌تواند به ادراک امور نایل شود که از انوار اهل بیت روشنی گیرد و این شرط در شناختهای نظری و عملی یکسان وجود دارد. درست است که تعقل در اصول و معارف دین واجب است، اما از آنجا که حقیقت با اهل بیت همراهی دارد، صدق احکام عقل در گرو نوری است که از او می‌گیرد. احسایی ضمن آنکه موضع اهل ظاهر را در اکتفا به ظاهر شریعت نمی‌پذیرد، مسلک متصوفه‌ای را که در پرداختن به باطن شریعت از پای‌بندی به ظاهر آن باز مانده‌اند، مردود می‌شمارد. سید کاظم رشتی، با برخورداری از دانش گسترده و شخصیتی فرهمند، توانست پیروان بسیاری را به سوی خود جذب کند. او با تفسیر و توسعه آموزه‌های شیخ احسایی، مکتب شیخیه را به اوج شکوفایی رساند و تأثیر شگرفی بر تحولات مذهبی در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری قمری گذاشت. علی رغم جایگاه والای سید کاظم رشتی در میان پیروان شیخیه، اندیشه‌های او با مخالفت برخی از علما و مراجع شیعه نیز روبرو شد. این مخالفت‌ها و همچنین نقش پررنگ سید کاظم رشتی در شکل‌گیری و گسترش مذهب بابیه، از جمله مواردی هستند که مطالعه جامع و عمیق درباره زندگی و اندیشه‌های وی را ضروری می‌سازد. آثار و نوشته‌های سید کاظم، نشان از عمق معرفت و بصیرت او دارد. او به مباحثی چون وحدت وجود، معرفت نفس، و ارتباط انسان با خداوند به شیوه‌ای عمیق و دقیق پرداخته است. سید کاظم، همچون استادش، بر اهمیت کشف و شهود در شناخت حق تأکید می‌کرد و معتقد بود که معرفت حقیقی تنها از طریق تجربه مستقیم و شهودی به دست می‌آید. او عشق و ارادت خاصی به اهل بیت داشت و در آثار خود به مدح و ثنای آن‌ها پرداخته است. سیدکاظم ارزشمندی از خود به یادگار گذاشته است. این آثار که عمدتاً به صورت رساله نگارش شده‌اند، حاوی دیدگاه‌های عمیق و گسترده‌ای در زمینه‌های مختلف عرفان، کلام، فقه و اخلاق هستند. او در رسائل خود، به تفسیر و تبیین آموزه‌های اسلامی، به ویژه مباحث عرفانی، با رویکردی نو و مبتنی بر کشف و شهود پرداخته‌اند. اندیشه‌های مطرح شده در رسائل او، بر جریان‌های فکری و مذهبی پس از خود، به ویژه بابیه و بهائیت، تأثیر گذاشته است. این رسائل، منبعی غنی برای پژوهشگران و محققان حوزه تاریخ تشیع، عرفان اسلامی و مطالعات شیخیه محسوب می‌شود. مطالعه درباره او، به درک بهتر تحولات مذهبی، فکری و اجتماعی آن دوره کمک می‌کند. شخصیت سید کاظم رشتی دارای ابعاد مختلفی از جمله عرفانی، علمی، رهبری و اجتماعی است. این تنوع، امکان پژوهش‌های گسترده و متنوع را فراهم می‌کند. به علاوه علی‌رغم اهمیت سید کاظم رشتی، هنوز پژوهش‌های جامعی درباره او انجام نشده است و اندیشه‌های عرفانی او می‌تواند برای مخاطب امروزی جذاب و قابل تأمل باشد. یکی از رسائل ارزشمند عرفانی او "السیر و السلوک الی ملک الملوک" است که یکی از آثار برجسته عرفان شیخیه است. در این رساله بررسی سلوک الی الله و دستیابی به کمال و قرب الهی پرداخته شده است. این اثر توسط شاگرد برجسته سیدکاظم، حسین بن علی تبریزی خسرو شاهی بسیار روان و قابل فهم ترجمه شده و به صورت نسخه خطی موجود است. گرچه اطلاعات دقیقی از زندگی و آثار حسین بن علی خسروشاهی تبریزی، فیلسوف و عارف شیعی در دست نیست، اما شواهد موجود حاکی از آن است که وی عالمی فاضل و صاحب تألیفات بوده است. بررسی منابع موجود نشان می‌دهد که تاکنون آثار مستقلی از خسروشاهی به چاپ نرسیده است و تنها به برخی رسائل کوتاه از وی در کتابخانه‌های نسخ خطی اشاره شده است. این امر می‌تواند دلایل مختلفی از جمله فقدان توجه کافی به آثار وی پس از وفات یا پراکندگی این آثار در کتابخانه‌های مختلف داشته باشد. تاکنون چهار رساله از خسروشاهی شناسایی شده است که مهم‌ترین آن‌ها ترجمه فارسی رساله «سیر و سلوک الی ملک الملوک یا دلیل المتحیرین» اثر سید کاظم رشتی است. این ترجمه که با بهره‌گیری از شیوه‌ای روان و شیوا به فارسی نگاشته شده، نشان از تسلط خسروشاهی بر زبان فارسی و عربی و همچنین آشنایی عمیق وی با مباحث عرفانی دارد. بطور کلی این رساله بسیار حائز اهمیت است زیرا به صورت مرحله به مرحله، مسیر طی شدن سلوک را از ابتدای راه تا رسیدن به مقصد نهایی شرح می‌دهد و با زبانی شیوا و روان، مفاهیم پیچیده عرفانی را برای عامه مردم قابل فهم می‌سازد. همچنین نویسنده علاوه بر نظریه‌پردازی، بر اهمیت عمل و تجربه در سلوک تأکید فراوان دارد و این امر باعث شده است که این اثر صرفاً یک اثر نظری نباشد، بلکه راهنمایی عملی برای سالکان باشد. همچنین یکی از مهم‌ترین مفاهیم مطرح شده در این رساله، وحدت وجود است که از اصول بنیادین عرفان اسلامی به شمار می‌رود و سید کاظم رشتی با زبانی شیوا و دقیق به تبیین این مفهوم پرداخته است. در نهایت این رساله به دلیل عمق و جامعیت، بر بسیاری از عرفای پس از خود تأثیر گذاشته و به عنوان یکی از منابع اصلی در مطالعات عرفانی به شمار می‌رود.