جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫دو روش تفسير ترتيبي و موضوعي اگرچه مورد توجه مفسران قرآن کريم بوده است، اما علماي فريقين با رويکرد تطبيقي کمتر به اين مقوله پرداخته‌اند. پژوهش حاضر کوشيده است تا سوره تحريم را با رويکرد تطبيقي و با استفاده از مهم‌ترين کتب تفسيري فريقين، بررسي نمايد. سوره تحريم از سوره‌هاي ممتحنات است، که بر اساس ترتيب نزول سوره 107 قرآن بوده، و در سال دهم هجرت در مدينه نازل شد. آيات نخستين اين سوره به ماجراي پيامبر و همسران آن حضرت اشاره نموده، و برخورد شديدي با اين ماجرا دارد؛ زيرا پيامبر را مورد عتاب قرار مي‌دهد، که در واقع اين عتاب به برخي از همسران آن حضرت باز مي‌گردد که سرّ آن حضرت را افشا نموده بودند. آن‌ها با افشاي سرّ، از خط مستقيم خارج شده و به‌سوي باطل رفته، و با همدستي عليه آن حضرت، موجبات آزار پيامبر را فراهم ساختند، که از نظر قرآن، جزء گناهان کبيره است. درباره ماهيت اين سرّ اگرچه اختلاف نظر وجود دارد، اما فريقين اتفاق نظر دارند که مخاطب قرآن، عايشه و حفصه بوده‌اند. مراد از صالح‌المؤمنين نيز در اين آيات، امام علي( است. از ديگر آيات اين سوره نيز استفاده مي‌شود که مؤمنان در برابر خويش و خانواده خود مسئول بوده و مي‌توانند خانواده خود را با تربيت صحيح و آموزش احکام دين، از عذاب حفظ کنند. همچنين در اين سوره نسبت به جهاد در برابر کفار و منافقان، و توبه از گناهان تذکر داده شده است. نکته ديگر آن است که زن و مرد از لحاظ رسيدن به مقام قرب الهي يکسان بوده، و هرکدام مي‌تواند مقامات والاي انساني را کسب نمايد. همان‌طوري که بعضي از مردان با خودسازي و تقوا توانسته‌اند فرشته الهي را مشاهده کنند، و با او صحبت نمايند، بعضي از زنان هم به اين مقام رسيده‌اند، که در اين زمينه قرآن به داستان مريم( اشاره مي‌کند.

پژوهش حاضر درصدد بررسی ادراک حسی از نظرگاه ابن عربی با روش پدیدارشناسی است. روش پدیدارشناسی با به کارگیری اصول خود، سودای آن دارد که بنیان های امر حسی را بررسی کند تا اصالت آن را در دایره ادراک عیان نماید. آنچه در ابتدای امر از معنای «حس» متبادر می شود، حواس ظاهری است. این معنا بر ذات سرآغازین حس دلالت دارد اما منظور اصیل ما از «شهود حسی»، گشودگی چشم اندازی آن به هستی یا درخشندگی اصیل امر حسی در آستان هستی است. تکیه بر روش پدیدارشناسی هرمنوتیکی به منظور واکاوی ادراک حسی- شهودی در تقرب بی واسطه به وجود و چگونگی حضور و غیاب آن می باشد. بنابراین روش، نحوه تقسیم ما «زبانی» است نه «منطقی». بخش اول با به کارگیری زبان انسان در توصیف فرایند گشودگی حس به هستی به مثابه ادراک انسانی می آغازد و در بخش آخر با کاربست زبان وجود و تهافت در زبان انسان، به توصیف حس همچون رخداد هستی، التفات شده است.