جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ریچارد فورمن از کارگردانان دهه 06 مییلادی تئیا تر آوانگیارد آ مریکیا محسیو میی شیود کیهمنتقدان او را از بزرگترین کارگردانان می دانند. فورمن به عنوان کارگردان، نمایش نامیه نیوی،، طیراصحنه و بازیگر برای ایجاد تئاتر نوین خودش و فاصیله گیرفتن از تئیاتر سینتی زمانی ه، تئیاتر هسیتیشناسانه-تشنج آفرین را تأسی، کرد. این تئاتر در جستجوی شیوههای نوینی از اجرای نمایش، بسیتهبه تحولات سیاسی و اجتماعی جهان، در روزگار بعد از جنگ جهانیدوم است. نوآوریهای او در زمینهنمایشنامهنویسی، کارگردانی و طراحیصحنه او را به هنرمندی باارزش در تئاتر مبدل ساخته است.این پایان نامه در چهار فصل تنظیم شده است، در فصل اول مباحث نظری تئاتر فورمن، مفهوم"هستی شناسی" و " تشنج آفرین" و زمینه پیدایش این گروه مورد بررسی قرار میگیرد. سپ، روندفعالیتهای فورمن به عنوان طرا -کارگردان، ارتباط کارگردانی با طراحیی صیحنه و چگی ونگی اجیرایدکور از دل ایدههای کارگردان در فصل دوم توضیح داده میشود. فصل سوم به جایگاه میتن، ارتبیاطمتن مکتو با کارگردانی میپردازد و در فصل چهارم به نحوه تمرین با بازیگران، نقش تماشیاگران درتئاتر تشنج آفرین و مدیریت کارگردان در ایجاد ارتباط اثر و مخاطب، مورد بحث قرار میگیرد.با بررسیهای صورت گرفته از روند اجراهای نمایشی فورمن، شناخت کامل او از تئیاتر مرسیومزمانه، آشنایی او با هنرهای مختلف و استفاده هنرمندانه از آنها در تئاتر، بیرای ابیداش شییوه اجرایییبدیع، مشخص میشود. او هنرمندیست که تئاتر پیش از خیود و ن یازهیای مخاطبیان در دوره خیود راخو میشناسد. به همین دلیل کارگردانی صاحب سبک و موثر در هنر آوانگارد تئاتر جهان به حسامیآید.

پژوهش حاضر براي توضيح رویکرد جامع‌شناختی آثار نمایشی آخوندزاده که آغاز نمایشنامه-نویسی در ایران بوده است با اتكا به مفروض اصلي جامعه شناسي ادبیات که در آفرینش هنری یک فرد را به تنهایی مورد نظر قرار نمی‌دهد و اثر را بیان نوعی آگاهی جمعی می‌داند، سعی بر ترسیم فضای اجتماعی دوره قاجار داشته و تنش وارده بر آگاهی جمعی - به واسطه شکست ایران از روس، جدایی بخش بزرگی از خاک ایران، تماس مستقيم با غرب و به چشم آمدن نمودهاي پيشرفت‌شان و درک واپس‌ماندگي ايران- را برجسته کرده و نگاهی به نسل اول روشنفکری در جامعه ایران خواهیم داشت. براساس نظریه ساختگرایی تکوینی گلدمن که هر رفتار انسانی را کوششی برای دادن پاسخی معنادار به وضعیتی خاص در جهت برقراری تعادلی میان فاعل عمل و جهان پیرامون می‌داند، اهداف آخوندزاده از تکوین این نوع ادبی را مورد بررسی قرار داده و برای شناخت رابطه نوع ادبی نمایشنامه و ساختار محیط اجتماعی بخشی از تاثیر این پیدایش در ساحت زبان پارسی را بیان می داریم.