جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شوپنهاور این عالم را پدیداری می‌داند که تجلی شئ فی‌نفسه است و شئ فی‌نفسه یا به عبارتی «بود» عالم، چیزی نیست جز اراده که باطن جهان و نه چیزی برتر از جهان است. جهان فلسفی او از سه مرتبه‌ی اراده، ایده و پدیدارها تشکیل شده است. اراده بنیاد و اساس فلسفه شوپنهاور را شکل می‌دهد که هستی ظهور آن است. شوپنهاور ایده را ناب‌ترین تصویرِ شیء فی‌نفسه یا اراده می‌داند؛ به‌عبارت‌دیگر مستقیم‌ترین تعین اراده جهان نمونه‌های عالم معقولات است که در فلسفه افلاطون مثل خوانده می‌شود و مخلوقات سایه و نسخه‌ای از آن اصل هستند. از نگاه شوپنهاور مثال افلاطونی واسطه میان اراده به‌عنوان شئ فی‌نفسه و پدیدار است. البته مثال افلاطونی معقول است؛ حال‌آنکه عقل به اراده شوپنهاور راهی ندارد، بلکه هنر می‌تواند شئ فی‌نفسه و اراده را به‌خوبی درک کند. در این مقاله به روش توصیفی – تحلیلی سعی شده است بعد از تبیین عالم پدیدار و شئ فی‌نفسه از دیدگاه شوپنهاور، به اهمیت و جایگاه هنر، مراتب هنر و کارکرد معرفتی آن در اندیشه شوپنهاور با تأملی در فلسفه افلاطون و دیدگاه او پیرامون رابطه هنر با درک حقیقت عالم پرداخته شود.

ترجمه ماشینی : این کتاب با در نظر گرفتن جنبه های نمایشی و فلسفی آن، تفسیری از اوتیدموس افلاطون به عنوان یک قطعه ادبی یکپارچه ارائه می دهد. هدف این کتاب عدالت در مورد یک اثر عمده افلاطونی است که تاکنون به نسبت کمی مورد توجه قرار گرفته است. به‌جز بخش‌هایی از گفت‌وگو که در آن سقراط استدلالی در مورد تعقیب eudaimonia ارائه می‌کند، به نظر می‌رسد که Euthydemus تا حد زیادی نادیده گرفته شده است. دلیل این امر این است که بسیاری از اهمیت فلسفی اثر در زیر پرده ای از کمدی آشوبگرانه پنهان است. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه خوانش دیالوگ در کل، به جای تمرکز محدود بر صحنه‌های سقراطی، بر پرسش‌های فلسفی اصلی اثر روشن می‌شود. این استدلال می کند که اتیدموس نه تنها به تفاوت های بین سقراط و سوفسطائیان، بلکه به شباهت های واقعی و ادعایی بین آنها نیز اشاره می کند. صحنه‌های کادربندی دقیقاً در مورد این جنبه از گفت‌وگوی درونی توضیح می‌دهند، با کریتو هنوز فلسفه و ارستیک کمی قبل از پایان بحثش با سقراط. از این رو سؤالی که در اتیدموس رسوخ می کند در پایان گفت و گو دوباره مطرح می شود: به درستی چه چیزی را باید فلسفه نامید؟