جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این پژوهش تلاش شده است تا آموزه‌های تربیتی مکتب واقع‌گرایی به منظور بهبود کیفیت نظام تعلیم وتربیت ایران شناسایی و معرفی گردد بنابراین طبق روش پژوهشی سندی – تحلیلی آموزه‌های تربیتی این مکتب به همراه اندیشه‌های ارسطو ،کمنیوس و جان‌لاک که از سرمداران و بزرگان این مکتب هستند در نظام تعلیم و تربیت ایران در سه حیطه مربوط به فراگیر، روشهای یاددهی-یادگیری و محتوای برنامه‌های آموزشی مورد بررسی و شناسایی قرارگرفته است در مرحله بعدی بااستفاده از کتابها و نتایج تحقیقات انجام شده در این راستا به برخی از مسایل و مشکلات تعلیم و تربیت ایران اشاره شدهو تلاش بر این بوده با استفاده از آموزه‌های تربیتی واقع‌گرایی راهکارهایی به منظور رفع برخی از این مسایل و مشکلات ارائه شود. این راه کارها عمدتآ در دو بخش محتوای برنامه های آموزشی و رابطه معلم و شاگرد ارائه گردیده است در پایان محقق به تحلیلو نتیجه‌گیری پرداخته و پیشنهادهایی را برای بهبود کیفیت نظام تعلیم و تربیت و همچنین پیشنهاداتی را برای انجام تحقیقات بعدی در این زمینه ارائه داده است.

‫افغانستان کشوري است که با وجود سابقه و قدمت تاريخي، و برخورداري از تمدن کهن، به‌عنوان کشوري محروم و عقب‌مانده در همه ابعاد جلوه مي‌نمايد. پژوهش حاضر کوشيده است تا علل و عوامل اصلي اين عقب‌ماندگي را مورد بررسي قرار دهد. مجموعه اين عوامل را مي‌توان به دو دسته داخلي و خارجي تقسيم نمود؛ در بعد داخلي، بي‌کفايتي مديران و فساد اخلاقي دربار، موجب فاصله گرفتن آن‌ها از ارزش‌هاي ديني و اجتماعي شده، و در کنار آن، گسترش بي‌سوادي به سبب فقر اقتصادي جامعه و فقدان امکانات آموزشي و نيروي انساني لازم، تبعيض مذهبي و نژادي در آموزش، و فرهنگ سنتي حاکم، عقب‌افتادگي فرهنگي را به‌دنبال داشته است. ناکارآمدي حاکمان در برنامه‌ريزي‌هاي دقيق، جنگ‌هاي داخلي و پيامدهاي حاصل از آن، قوم‌محوري و قوم‌سالاري، وفاق اجتماعي و وحدت ملي را متزلزل نمود. ازسوي ديگر، استبداد حاکم با تفرقه‌اندازي ميان اقوام و مليت‌هاي مختلف، و عدم مشارکت دادن آنان در ساختار حکومت با هدف حفظ مقام و موقعيت سياسي خود، باعث انحطاط سياسي اين کشور گرديد. عدم توسعه صنعت، تجمل‌گرايي و خوش‌گذراني زمامداران، و سيستم‌هاي مالياتي بي‌ثبات نيز اقتصاد افغانستان را دچار رکود نمود. و اما در بعد خارجي، نقش استعمار بسيار برجسته است؛ استعمارگران تحت تأثير اهداف سياسي و اقتصادي خاص خود، همواره با سياست استمرار جنگ، ناامني و بي‌ثباتي سياسي تلاش کردند تا از يک‌سو در افغانستان حکومتي وابسته، ضعيف و همسو با خود را برقرار سازند، و از سوي ديگر با تهاجم فرهنگي به محو فرهنگ بومي و ملي اين کشور اقدام کرده‌اند. همچنين سياست تضاد با کشورهاي منطقه و همسايه، موجب درگيري‌هاي داخلي و تنش و بحران در اين کشور بوده است. و اما راه نجات افغانستان، ايجاد حکومت مقتدر اسلامي با حضور همه مليت‌هاي ساکن در اين کشور است، که بر خلاف تمايل قدرت‌هاي بيروني، حاکميتي متحد و منسجم را در عرصه بين‌الملل براي خود به‌وجود آورند.