جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫بهار" نام ايالتي در قسمت شمال‌شرق هند با مرکزيت شهر پنته، و با وسعتي در حدود 900 هزار کيلومتر مربع مي‌باشد، که 14درصد از جمعيت آن را در حال حاضر مسلمانان تشکيل مي‌دهند، و اين مقدار به حدود هشتاد هزار نفر بالغ مي‌شود. اين ايالت از اوايل استيلاي اسلام بر سرزمين هندوستان همواره به‌صورت غيرمستقل بوده، و در دهه 1950 ميلادي مرزهاي آن تعيين گرديد. سابقه نفوذ زبان و فرهنگ ايراني در ايالت بهار نيز به زمان حکومت هخامنشيان بازمي‌گردد. و اما درباره ورود تشيع به ايالت بهار هند، سه نظريه اصلي وجود دارد؛ بعضي آن را به دوران تشکيل دولت‌هاي مستقل و کوچک شيعيان پس از انقراض حکومت مغول‌هاي هند، مرتبط دانسته‌اند؛ برخي آغاز ورود تشيع را به زمان شاه‌شجاع فرزند شاه‌جهان، يکي از پادشاهان مغول هند، بازمي‌گردانند؛ و عده‌اي آن را از زمان آمدن فرستاده المستنصر بالله، خليفه مصر، به پنته دانسته‌اند. پژوهش حاضر کوشيده است تا حالات و آثار علماي شيعه ايالت بهار را در صد سال اخير، با استفاده از روش‌هاي مختلفي همچون مصاحبه با مبلغان اعزامي، طلاب در حال تحصيل در شهر قم، و مطالعه کتاب، گردآوري نمايد. حاصل اين تلاش، شناسايي و معرفي 26 تن از علماي شيعه اين ايالت بوده است. اين افراد داراي تأليف، تصنيف يا ترجمه در موضوعات مختلف مانند اخلاق، ادعيه، انساب، ادبيات، تفسير، حديث، تاريخ، رجال، شعر، عقايد، عرفان، علوم قرآن، فقه، فلسفه، کتابشناسي و منطق بوده‌اند، که اين آثار به زبان‌هاي مختلف همانند اردو، انگليسي، سواحلي، عربي، فارسي و هندي تدوين شده است. بررسي‌هاي پژوهش حاضر نشان مي‌دهد که تنها دوسوم اين آثار منتشر شده است. علماي شيعه بهار هند سرآمد مناظرين، متکلمين و مفسرين هندوستان به شمار مي‌روند، که اکثر آن‌ها در کلام تخصص داشته، و بخش زيادي از آثار آنان در دفاع از حقانيت مذهب شيعه مي‌باشد.