جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسأله انحطاط مسلمین یا رکود تمدن اسلامی از جمله پرسش هایی که ذهن اندیشمندان معاصر جهان اسلام را به خود مشغول داشته است. در یک نگاه کلان می‌توان اندیشوران این عرصه را به دو گروه تقسیم کرد: گروه اول، اسلام را عامل انحطاط می‌دانند و بر این باورند که اسلام در ذات آموزه‌های خویش، عناصری انحطاط‌زا دارد. گروه دوم، اسلام را عامل انحطاط نمی‌دانند و معتقدند اسلام در آزمون تاریخی خود سربلند بیرون آمده است و نشان داده، دینی حرکت آفرین، هدایتگر و تأمین‌کننده سعادت دنیوی و اخروی است. استاد مطهری و دکتر شریعتی از همین تبارند. استاد مطهری، انحطاط مسلمین را نه به‌واسطه آموزه‌های اسلامی و ذات و اصل دین اسلام، بلکه به دلیل دورافتادگی خواص و عوام مسلمین از آموزه‌های اصلیش می‌داند که در گذر تاریخ چهره پوشانده، نیازمند غبارروبی و رونمایی دوباره است. وی گناه اصلی انحطاط را متوجه خواص می‌کند و رشد قشریگری و مخالفت با عقل؛ افراط در تحمیل اندیشه‌های به ظاهر نوآورانه و روشنفکرانه بر آموزه‌های اصیل اسلامی؛ بی‌توجهی به توصیه‌های دینی در خصوص موضوع‌شناسی، مسأله‌یابی و پیروی از روش پژوهش‌های علمی؛ تفکیک علوم دینی از غیردینی و عدم تبیین و تفسیر مناسب از آموزه‌های اسلام را از جمله خطاهای این طبقه بر می‌شمارد. اگرچه وی به نقش دیگر عوامل درونی و بیرونی بی‌توجه نیست، اما برنقش خواص تأکید می‌کند و به دنبال بررسی دیگر عوامل، راهکارهای برون رفت را می‌جوید. او راه را همان حیات و زندگانی برگرفته از آموزه‌های اصیل اسلامی می‌داند که برمنطق قرآن استوار است؛ از این‌رو است که «احیای فکری دینی» را پیشنهاد می‌دهد و با برجسته‌سازی اجتهاد پویا و مطرح نمودن سازمان روحانیت به عنوان سازمان رهبر در مسیر اصلاح و تأکید بر اتحاد و همبستگی مسلمین، بسته برنامه‌ای خود را جهت برون‌رفت سامان می‌بخشد.دکتر شریعتی با درکی که از غرب علمی، سرمایه‌داری و مارکسیستی پیدا کرده بود و از سوی دیگر بر مبنای شناختی که از جامعه ایرانی ـ اسلامی داشت به طرح مسأله انحطاط و عقب‌افتادگی به عنوان یک مسأله فراگیر اجتماعی پرداخت و از آن‌جا که دغدغه دفاع از اسلام را داشت و جامعه ایرانی را دارای سرشتی دینی می‌دانست که تاریخی طولانی آن را پشتیبانی می‌کرد، این مسأله را با رویکردی مذهبی دنبال نمود. بر شمردن علل درونی انحطاط مسلمین، تحلیل وی از نقش استعمار به ویژه استعمار فرهنگی و باورش نسبت به تقدم فرهنگ اسلامی بر ایدئولوژی، او را به راهکار «پروتستانتیزم اسلامی» در مسیر تحقق «نوزایی اسلامی» رسانید. در مجموع، هر دو اندیشور، اسلام را در ذات، حرکت آفرین، حیات بخش، هدایتگر و تمدن‌ساز می‌دانند. آنان در علت‌پژوهی خویش علت‌های درونی را بر علل بیرونی مقدم دانسته، آن‌ها را بسترساز علل بیرونی می‌دانند و به این لحاظ علت پژوهان درون گرا محسوب می‌شوند. در عین حال هر دو بر این باورند که می‌توان جوامع اسلامی را در مسیر برون رفت از وضعیت فعلی قرار داد و راهکار آن نیز بازگشت به اسلام اصیل است.

---

از آنجا که پیشرفت‌های مردمی و جمعی بشر در سایه اجتماعات، حاصل می‌شود لذا مکاتب فکری انسانی و نیز شرایع آسمانی خصوصا اسلام بر این مهم پای فشرده‌‌اند. در گام اول، هر انسانی باید جامعه‌پذیر باشد یعنی بتواند خود را با جامعه وفق داده و قوانین و ملزومات جامعه خود را بپذیرد. لذا این پژوهش با هدف بررسی عوامل و موانع جامعه‌پذیری و نیز راه‌کارهای مقابله با موانعِ این امر مهم با تکیه بر قرآن و جامعه‌شناسی سامان گرفته است.در اهمیت و کارکرد جامعه‌پذیری باید گفت که در سایه این فرآیند، شخصیت افراد شکل گرفته و کمال می‌یابد، و هدف اسلام نیز رساندن آنان به کمال است. علاوه بر آن، فرد با شیوه‌های پذیرفته شده زندگی اجتماعی آشنایی پیدا می‌کند و می‌آموزد که نیازهای خویش را به شیوه‌های قابل قبول جامعه برآورد، و مهارت‌هایی را که برای زندگی در جامعه ضروری است، کسب می‌کند، و با دیگران نیز به‌گونه موثری ارتباط برقرار می‌کند.این فرآیند مهم توسط نهادها و عواملی مانند: خانواده، آموزش و پرورش، همسالان، محیط، فرهنگ، دین و رسانه‌های جمعی به وقوع می‌پیوندد، که البته هرکدام از آن‌ها آسیب‌هایی نیز دارد. علاوه بر این نهادها، عواملی چون: ایمان و عمل شایسته، مهربانی، تواضع، تعاون، صداقت، وفای به عهد، گذشت، سخاوت و مشورت در تحقق این امر موثر هستند. پس از این‌که امر جامعه‌پذیری محقق شد، می‌توان در جامعه آثاری چون: محبت، آرامش، اتحاد، عدالت، مدارا، احترام،استفاده از تجربیات دیگرانو پیشرفت را مشاهده نمود. اما مسیر رسیدن به این پیشرفت همیشه هموار نبوده، بلکه با موانع مختلفی پوشیده شده است، موانعی که در دو بخش فردی_اخلاقی و فرهنگی_ اجتماعی قابل مشاهده است. عواملی مانند: کم‌رویی، پرخاشگری، خودبینی، سخن‌چینی، سوءظن، تکبر، حسد، کینه و نفاق جزء موانع فردی، اخلاقی است و عواملی چون: اختلاف و تفرقه، تجاوزگری و فرهنگ منحط جزء موانع فرهنگی، ‌اجتماعی می‌باشد. از طرف دیگر، عواملی چون: اصلاح میان مردم، نظارت اجتماعی امر به معروف و نهی از منکر، پرورش آگاهی و بصیرت اخلاقی، تکریم شخصیت، ایجاد روحیه‌ی قانون‌پذیری و درمان هر کدام از موانع اخلاقی، خنثی‌کننده و راه-کار این موانع می‌باشند.

‫چکیده الکترونیکی در پیوستها موجود می باشد

‫چکيده : پايان نامه حاضر به مقايسه مدينه فاضله محمدي( با مدينه فاضله تصوير شده توسط افلاطون يا اتوپياي افلاطوني مي‌پردازد و مؤلفه‌هاي مهم حکومت، اجتماع و اخلاق را از اين دو منظر با هم مقايسه مي‌کند. نويسنده در سه باب به تحقيق در ابعاد اين مسأله پرداخته است. وي در باب اول ابتدا مفردات مهم تحقيق يعني اتوپيا، مدينه، مدينه محمديه، مباني مدينه فاضله و ارزش پرداختن به آن در مسايل اجتماعي اسلام را وصف کرده، سپس به معرفي سيره و شخصيت پيامبر اسلام(ص) و پس از آن به شخصيت و افکار افلاطون و منابع فکري و آثار و روش وي در فلسفه سياسي و مباحث اجتماعي مي‌پردازد. نگارنده در باب دوم از نوشتار خويش نخست به واکاوي ديدگاه‌هاي افلاطون درباره حکومت پرداخته و انواع آن مانند دموکراتيک، اريستوکراسي، حکومت نخبگان، حکومت مردم بر مردم، حکومت اشراف و مدينه فاضله را از منظر وي تصوير کرده است. سپس ريشه و اساس دين محمدي( و دولت در اسلام را بررسيده و دين آسماني را متضمن عقيده، شريعت و اخلاق دانسته و ويژگي‌هاي شريعت محمدي( و ادله ضرورت دولت و حکومت در سيره و سخن پيامبر اسلام(ص) با تکيه بر مبحث ولايت رسول خدا(، احکام، نياز جامعه به حکومت، اقوال علما و حکما و سياست‌مداران و سيره آنان درباره حکومت، آيات و روايات دلالت کننده بر حکومت و مفهوم مدينه محمديه را تبيين مي‌سازد. نويسنده در باب سوم از پژوهش خود به مقايسه سيره فکري و سيره عملي پيامبر اسلام با افکار افلاطون مقوله حکومت و اجتماع پرداخته و عناصر تشکيل دهنده حکومت فاضله مانند طبقات مردم، قانون و حاکم يا سلطان را بيان مي‌کند. او در ادامه با نگاهي به مدينه فاضله محمدي( در زمينه وجود طبقات اجتماعي، قانون و... اين عناصر را با عناصر مدينه فاضله افلاطوني مقايسه کرده است. جايگاه زن در مدينه فاضله افلاطوني و مدينه فاضله محمدي(، تعدّد زوجات در دين اسلام، مسأله ازدواج در مدينه فاضله افلاطوني و مدينه فاضله محمدي(، پوشش مناسب عورت (حجاب) در اسلام و مدينه فاضله افلاطوني، رقيت (بندگي و بردگي) در دين اسلام و مدينه فاضله افلاطوني و اخلاق و جايگاه آن در اين دو مدينه، از ديگر مطالب مهم در اين نوشتار محسوب مي‌شود.