جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آغاز از ذكر رساله ابوالقاسم حكيم سمرقندي به دستور امير ساماني در رد گمراهان و هوا پرستان و مبتدعان بخارا و سمرقند سپس اخلاق و عبادات روز دوشنبه 26 رمضان. گويا گرفته از سواد اعظم سمرقندي يا عقائد فرق اسلامي پارسا (محمد تقي دانش پژوه) [نشريه 9/120 و 491: 6 - چاپ جيبي]

از: محمد بن مازندراني (محتملاً) ؛ زمان تأليف: محتملاً 1298هـ. ق. نويسنده كه صريحاً نام خود را درين كتاب ذكر نكرده و باحتمال نام فوق از چند سطر پايان كتاب بدست آمد مي گويد: «درين زمان يكي از مقرين و معاندين دين مبين ... » كتابي تأليف كرده و در متن بر طبق عقايد استحاقيه بزعم خود خواسته ناطقي واحد و حاكمي منفرد و سلطاني وحيد سواي خداوند عالم جل شأنه و سواي مظاهر چهارده گانه اثبات كند و براي اثبات خود كتاب و سنت را سهل التأويل مفيد مي داند لذا چندان در عدم حجيت آن دو اصرار نمي ورزد ولي بشدت به «ضرورت» چون قابل تأويل نيست حمله مي برد و از آنجا كه عقايد او كاملاً خلاف شرع است ما در رد او اين كتاب را رد سه مطلب و يك خاتمه مي پردازيم: مطلب اول: اين قول قول ائمه و مشايخ مذهب ما نيست و آن صرف افترائي است كه بر آنها بسته اند؛ مطلب دوم: در اثبات اينكه اين مذهب بدعت است ... ؛ مطلب سوم: در اثبات حجيت ضرورة؛ خاتمه: در ذكر ايات و اخبار كه در رد منكرين ضرورة و بدعت صادر شده است. (عبدالله انوار) [كتابخانه ملي 6/650]

جمال الدين ابراهيم بن حسام ابي الغيث درسال 726 اشعاري به عنوان وصيت به فرزندش سروده ودرآن برخي عقايد واعتقاد به شرفاء را ذم نموده واين مطلب نزد سيدمهنا، درست نبوده، لذا سيد مهنا دراين رساله اشعار وي را ردنموده است مولي جمالي الدين بن حسام اشعاري دروصيت به فرزندش سروده که درآن نقاط ضعفي درمسأله امامت داشته، که مؤلف رساله حاضر را درجواب وي نگاشته است. دردهه آخر صفر سال 726 آنرا تنظيم نموده، ودرابتدا مقدمه اي به نثر وسپس اشعاري در 23 بيت درجواب وي آورده است.

ردّيه اي است كه مؤلف بر كتاب فقه ابن تيميه نگاشته است. او مطالب واهي ابن تيميه را به شش موضوع دسته بندي و ردّ هر قسم را رساله اي ناميده و مجموع ردود ستّه نام گرفته است. عنوان اين بخشها چنين است: الرسالة الاولي: في ملتقطات ذلك الكتاب من مطاعن الشيعه؛ الرسالة الثانية: في ملتقطات ذلك الكتاب من سوء الادب؛ الرسالة الثالثة: في ملتقطات ذلك الكتاب من ذكر فضائل امير المؤمنين علي بن ابي طالب (ع 7)؛ الرسالة الرابعة: في ملتقطات ذلك الكتاب من بعض ما ذكره بعنوان الفضيلة الخلفاء و ما يجاب عنها؛ الرسالة الخامسة: في ملتقطات ذلك الكتاب من ذكر بعض مثالب الخلفاء و غيرهم؛ الرسالة السادسة: في ملتقطات ذلك الكتاب من منع زيارت القبور و منع البكاء علي الاموات. (صدرائي خوئي، علي) [ميراث مشترك ايران و هند 2/234؛ ]

احتجاحات و مناقشاتي است با يكي از ملاحده كه مقيم مصر بوده و هنگامي كه مولف در مصر مخفي بوده او را ديده است. مسائل مطرح شده درباره خلق انسان، توحيد خداوند، بعضي از صفات او و رسالت و غيره مي باشد، و بيشتر پاسخها دليلهاي عقلي است با شواهدي از آيات قرآني و عناوين «قال الملحد - قال القاسم» [مولفات الزيدية 2/24]