جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در يك مقدمه و 15 باب و كلام فارسي است. در ذريعه (466: 2) از انيس الموحدين ملامهدي نراقي كه در پنج باب است و چند بار بچاپ رسيده است (مشار 177) ياد گرديد در نسخه ما نام مؤلف پاك شده و دانسته نشد از كيست. فهرست بابها: باب اول در ذكر مراتب خودشناسي. باب دوم در ذكر موجبات هلاكت بدن و روح. باب چهارم در ذكر بطلان مذهب يهود و نصارات و مذهب مجسمه از فرق اسلام. باب پنجم در ذكر كربدا. باب ششم در ذكر اقوال علماي اماميه در مذهب بدا. باب هفتم در ذكر تحقيق معني قضا و قدر. باب هشتم در ذكر بطلان مذهب جسري باب نهم در ذكر شبهات ابليس باب دهم: در ذكر جواب شبهات آن لعين. باب يازدهم در ذكر اسماء الهي و شرح معاني هر يك. باب دوازدهم در ذكر قليلي از مراتب عظمت صنع و آثار رحمت خداوند عالميان باب سيزدهم در ذكر آنكه خداوند صاحب جلال و عظمت را ممالك بسيار ميباشد كه ازين فضا و قبه بيرون است بلكه از عالم ملكوت است باب چهارم و در ذكر ملائكه سموات و ارض و اصناف سكان اطباق سموات و مديرات عالم علوي و سفلي و ذكر احوال هر يك. باب پانزدهم در ذكر احوال مؤمن در قبر و سؤال نكير و منكر. (دانش پژوه) آغاز كتاب: بسمله و به نستعين. زيباترين كلامي كه گلچينان بوستان حدايق معرفت را خار شبهه و ريب از گلدسته گلهاي رنگارنگ ايمان بغيب تواند ربود ... حمد معبوديست. انجام كتاب: چنانكه در حديث ابوذر غفاري مذكور است. [دانشگاه تهران 8/697؛ فهرستواره منزوي 6/82]

مؤلف: ميرزا محمد باقر بن محمد سليم اسكويي قره جه داغي. متوفي در ده روز گذشته از ماه صفر 1301. (مهدي ولائي) [فهرست آستان قدس 11/349]

رساله اي است در بداء شامل مقدمه و پنج هدايه و خاتمه. (انصاري، محمد باقر) مؤلف (به ضبط مقدمه نسخه): عبدالكريم بن عبدالحي. رساله اي است استدلالي در موضوع بداء، مشتمل بر مقدمه و پنج «هدايه» و خاتمه با عناوين «مؤلفگويد» که به نام نواب کامياب ... ارفع اشرف اعلي سمي خامس آل عبا [احتمالاً شاه سلطان حسين صفوي (-1135ق.) ] به شرح زير نگاشته است: مقدمه در بيان معني لغوي بدا، هدايه اول در بيان برخي روايات داله بر حقيقت و اثبات بدا، هدايه دوم در بيان اشکالي که در اين مقام ظاهراً وارد است، هدايه سوم در جواب اين اشکال، هدايه چهارم در ذکر برخي فوايد بدا، هدايه پنجم در تفصيل مذاهب باطله که لدا رد بر آنهاست، خاتمه در جمع ميان احاديث متعارضه. [شيخ علي حيدر 3/381]

در يك مقدمه و پنج هدايه و يك خاتمه بنام شاه سلطان حسين صفوي. (محمد تقي دانش پژوه) [دانشگاه تهران 16/137]