جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: نگارنده می گوید: این تحقیق به مسئله رابطه نبوت و امامت در میان شیعیان دوازده امامی می پردازد که می توان آن را در یک سؤال مشخص و روشن طرح کرد: آیا امامت از نظر آنان در واقعیت با نبوت منافات دارد یا خیر. نوعی دور زدن عقیده ختم نبوت توسط محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ اجماع مسلمانان بر آن، و ادامه نبوت پس از او تنها به تغییر نام به امامت؟

ترجمه ماشینی: نظریه نبوت در برداشت فلسفی آن به طور کلی، چه برای فارابی، چه مسکویه و یا دیگران، یکی از مهمترین حلقه های آشتی دین و فلسفه در میان فلاسفه اسلامی و قضاوت درست یا نادرست آن علاوه بر اهمیت فی نفسه است. به نوبه خود بازتاب مثبت یا منفی در قضاوت دارد، با موفقیت یا شکست فکری در مسئله سازش، موضوعی که دغدغه فلاسفه اسلامی بود و با وجود کم و محدودیت، برجسته ترین جنبه خلاقیت آنها بود. کاربرد رویکرد انتقادی عقلانی در حوزه اندیشه اسلامی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. زیرا حقیقت را - در عین حال علمی و عملی - در مورد ارزش مسائلی که بسیاری از محققان معاصر آن را بدیهی دانسته اند، آشکار می کند و بیشتر به گزاره های بلاغی شباهت دارد تا اقوال علمی و برهانی، مانند آنچه اسلامی. فیلسوفان و متکلمان این یا آن فرقه، جریان ذهنی و آزادی فکری را در برابر جریان رکود و پاکی که فقها و علمای دین نمایندگی می‌کردند، نمایندگی می‌کردند. زمانی که جستجو و کاوش در پس جزئیات و ذراتی که از آنها استخراج شده و نقد ذهنی عمیق از آنها صورت می گیرد، چنین ادعاهای بلاغی عمومی شروع به سست شدن می کند که از طریق آن روشن می شود: چه کسی ذهن را نمایندگی می کند؟ و چه کسی مدعی آن است و آن را نمایندگی نمی کند؟ و چه کسی عقل و حمل و نقل را با هم ترکیب کرد؟ و چه کسی مدعی آن است و چیزی جز ترکیبی از مخالفت این دو با هم را نمایندگی نمی کند؟

ترجمه ماشینی: مؤلف گوید: ابوالخیر الحسن بن سوار بن بابا بن بهنام، معروف به ابن الخمر، فیلسوف و طبیب معروف به هوش و نبوغ، در سال 321 هجری قمری متولد شد، مسیحی و سپس در اواخر عمر به اسلام گروید.از نوشته های او چیزی باقی نمانده است مگر مقاله ای مبنی بر اینکه اولاً دلیل یحیی النهاوی بر ظهور جهان است.با قبول شواهد متکلمان در اصل و دکتر عبدالرحمن بدوی به بررسی آن پرداخت و در کتاب: افلاطون گرایی نوین عرب منتشر کرد. این مقاله اگرچه مختصر است، اما یک اثر فلسفی سازمان یافته و پیشرو به شمار می رود. زیرا در یکی از بارزترین و مهم ترین مسائل آنها که همانا وقوع اجساد است، نسبت به سخنرانان موضع انتقادی تهاجمی می گیرد. بنابراین، آنها به گونه ای منحرف می شوند که با آثار فلسفی قبلی یا بعدی که موضع انتقادی نسبت به متکلمان داشتند، اما موضع دفاعی بود، متفاوت است: مانند پیام الکندی به معتصم بالله در فلسفه اول. و تفکیک ماده بین حکمت و قانون ارتباطات و عدم انسجام عدم انسجام که هر دو از ابن رشد است.

ترجمه ماشینی: می توان گفت فارابی با دین سازگارتر است - به این معنا نیست لزوماً کاملاً سازگار است - هر چه نزدیک تر باشد جنبه عملی، هر چه بیشتر با فلسفه مطابقت داشته باشد، موضوع نزدیکتر است از جنبه نظری، به این دلیل است که فلسفه نظری دارای جزئیات است تا حدی با جزئیات دین اسلام در تعارض است - مهم نیست که فارابی یا دیگران چقدر سعی می کنند آن را کوچک جلوه دهند یا ادعای موفقیت کنند و تقریب پیرامون - در حالی که فلسفه عملی چنین جزئیاتی را در خود ندارد دامنه تحقیق او و در نتیجه فضای تضاد بین آن و جزئیات شریعت اسلام گرایی تا حد زیادی در حال محو شدن است.

ترجمه ماشینی: مفهوم خالق - سبحان الله - با ایده علیت فعال با آگاهی و اراده پیوند خورده است که بر این اساس افعال آن با قطعیت مشخص می شود. همچنین از اجتناب ناپذیری و ضرورت برخوردارند و با نظم و قوام اختیاری غیر ضروری مشخص می شوند. رویکرد تجربی را نمی توان بدون ایده علیت به معنای عام آن به دست آورد، همانطور که نمی تواند به طور خاص روزی آگاهانه و داوطلبانه علیت فعال را کنار بگذارد. قانون علمی در منطقه ای بین جبر و امکان قرار دارد، همانطور که پدیده های کیهانی که علم از طریق روش تجربی مطالعه می کند در منطقه ای قرار دارد: بین امکان و الگوی منظم بودن. علیت فاعلی آگاهانه و با اراده، توضیح منطقی این دوگانگی ها در روش تجربی و در عالمی است که آن را مطالعه می کند. الحاد منکر وجود خالق هیچ پاسخ منطقی قابل قبولی برای مسائل قبلی ندارد.

ترجمه ماشینی: مؤلف گويد: نام احمد بن محمد بن يعقوب ملقب به مسكويه در انديشه فلسفي با اخلاق همراه بود و به سبب كتاب تحذيب الاخلاق به آن شهرت فراوان داشت و از بعد اخلاق توجيهاتي دارند. و توجیهاتی برای آنها، اما این بدان معنا نیست که این جنبه تنها وجه در فلسفه اوست. مؤلف همچنین می‌گوید: ارتباط طبیعی و الهی در تاریخ فلسفه، امر مسلمی است که شک و شبهه را نمی‌پذیرد، به‌طوری که مفاهیم اساسی در الهی، پیامدهای آن چیزی است که قبلاً در امر طبیعی تصمیم گرفته شده است. بنابراین اشتباه در بعد الهی فلسفه باید به دلیل نقص در جنبه طبیعی باشد.

شفاء السقام في زيارة خير الأنام صلی‌الله‌علیه‌وآله، تألیف تقى‌الدين سبكى، على بن عبدالكافى بن على ابوالحسن الانصارى الخزرجى المصرى است. وى شافعى مذهب مى‌باشد و اين كتاب را در قرن هشتم هجرى در يك جلد به رشته تحرير در آورده است. موضوع كتاب رد بر ابن تيميه درباره تحريم زيارت رسول اكرم(ص) مى‌باشد كه با ادله عقلى و نقلى به اثبات دعوى خود پرداخته است. ابواب مهمى كه در اين كتاب به آن اشاره شده است، توسل، زندگى انبيا، شفاعت و ديگر مسائل مى‌باشد. ابن عبدالهادى صاحب كتاب صارم المنكى، بر كتاب شفاء السقام، رديه‌اى نوشته است، مبنى بر اين كه نسبت دادن امام سبكى به ابن تيميه در منع زيارت پيامبر(ص) صحيح نمى‌باشد و او اصل زيارت را منع ننموده، بلكه قائل به استحباب زيارت پيغمبر است. این کتاب دارای ده باب است: محتوى احاديث وارده در زيارت مى‌باشد كه بر پانزده حديث عنوان اشاره شده و تمام اين احاديث مربوط به زيارت نبى(ص) بعد از وفات بالعموم يا بالاطلاق مى‌باشد. در هر حديثى از مصادر و سند و ضبط نص حديث و توثيق رجال آن بحث شده است. مراد از زيارت را بيان مى‌كند، بدون اينكه محتوى لفظ "زار" باشد را آورده است. و در آن جا احاديثى را كه در آنها سلام و صلاه بر پيامبر آورده شده را ذكر نموده است. همچنين فصلى را متذكر شده، درباره علم نبى(ص) به كسانى كه بر او صلوات مى‌فرستند و اين كه پيامبر اين سلام آنها را از نزديك مى‌شنود و از دور هم ملائكه سلام را به وى مى‌رسانند. احاديثى كه صريح در سفر به زيارت پيامبر چه قديم و چه حديث است، ذكر نموده است. وى در اين باب اثبات نموده كه صحابه و تابعين و افراد بعد از آنها سفرهايى به سوى آستان مقدس قبر پيامبر(ص) داشته‌اند، بدون هيچ حرجى بلكه با رغبت و شوق چنين مى‌كرده‌اند. و زعم ابن تيميه بر عدم قيام صحابه و تابعين بر اين امر را، رد نموده است. تقرير فقها بر سفر به سوى زيارت قبر شريف پيغمبر ذكر شده و از فقهاء مذاهب چهارگانه اين حكم را نقل نموده است، همچنين آنچه را كه علماء در كتاب مناسك حج از استحباب اين زيارت و آنچه حكايت از اجماع آنان شده، ذكر نموده است. به علاوه در اين باب حديث عتبى و حكايت مالك با منصور عباسى بر طبق آنچه كه مشهور و مذكور است و در تأليفات علماء ذكرگرديده است، سپس اقوال مانعين ذكر كرده‌اند و بر آن استناد نموده‌اند از: اكراه داشتن مالك در استفاده لفظ "زيارة القبر و زيارة النبى" و نسبت منع به اهل بيت و همچنين حديث " لاتجعلوا قبرى عيدا..." و سپس ردى بر آنها آورده ذكر كرده است. قربت داشتن زيارت قبر پيامبر(ص) را آورده و بر اين مطلب به كتاب و سنه و اجماع و قياس استدلال نموده است. سپس جهت قربت در زيارت نبى را ذكر كرده و ترغيب شرع بر آن را يادآور شده است. قربت داشتن در سفر به زيارت پيامبر را از وجوهى چون كتاب و سنة و اجماع ذكر كرده و چنين نقل كرده كه وسيله قربت سبب تقرب مى‌شود، وى همچنين در اين قسمت بحث مفصلى از قواعد شرع را كه معتبر بر طبق مقاصد مى‌باشند را آورده و با ابواب كثيره‌اى از فقه، آن را استدلال نموده است. مربوط به شبهاتى است كه دشمنان در زمينه زيارت قبور وارد نموده‌اند؛ مؤلف به دفع اين شبهات در دو فصل اقدام نموده است. أ- در ذكر كردن شبهات و جواب از آن، لذا استدلال به حديث "لا تشد الرحال" نموده و به ذكر الفاظ و مصادر آن پرداخته، سپس دلالت و معناى حديث را بيان نموده است و به ذكر فتاواى مختلفه‌اى كه منسوب به علماء بغداد كه تاييد كردند فتواى ابن تيميه را، پرداخته است و سپس مؤلف نص فتواى ابن تيميه را كه تصريح به منع اصل زيارت قبر نبوى شريف ولو به غير شد رحل و سفر دارد، ذكر نموده است. شبهه دوم عدم مشروعيت اصل زيارت و اين كه اين امر از بدعت مى‌باشد تا آنجا كه قول ابن تيميه را در عدم فعل صحابه و تابعين، مى‌آورد و سپس به ورود تشريع بر زيارت قبر نبى(ص) با نص صحيح و عدم وجود دليل نزد ابن تيميه بر نفى فعل صحابه و تابعين اشاره مى‌كند. شبهه سوم درباره رابطه بين زيارت با شرك مى‌باشد، لذا مؤلف به بحث مفصلى درباره اين تخيل پرداخته و بيان داشته است كه زيارت ربطى به شرك ندارد، بلكه جز تبرك و تعظيم چيز ديگرى قصد نمى‌شود و شرك جز به عباده و اتخاذ شريك و بت حاصل نمى‌شود و در حالى كه چيزى از اين قبيل در زيارت قبر نبوى متصور نمى‌باشد. ب- ذكر كلمات ابن تيميه است، لذا نص فتاوايى را كه ابن تيميه نوشته است را نقل كرده و به قضات مذاهب چهارگانه مصر ارسال نموده و آن او را مورد محاكمه قرار دادند و احكامشان را عليه ابن تيميه نوشتند. بحثى از توسل و استغاثه و تشفع به نبى اكرم(ص) نموده است؛ وى در اين باب جواز توسل به نبى(ص) را بر سه نوع دانسته است: أ- قبل از خلقت نبى(ص)، مثل توسل حضرت آدم و عيسى(ع). ب- توسل به نبى(ص) بعد از خلقتش، كه حديث أعمى در توسلش به پيامبر را ذكر نموده است. ت- توسل به نبى(ص) بعد از موتش همان طور كه در حديث عثمان بن حنيف آمده است. سپس حديث استسقاء به معنى طلب دعا از نبى را آورده است. به زندگى انبياء بعد از موت و در قبورشان طى پنج فصل اشاره نموده: أ- مربوط به آنچه كه در باره حياه انبياء وارد شده است، مى‌باشد. ب- در حياه شهداست. ت- درباره "سماع اموات مر سلام احيا" و كلام آنان و ادراك و حياتشان و عود روح به جسد در قبر مى‌باشد. ث- فرق بين شهدا و غير آنان در همين مساله است. ج- درباره كيفيت حصول سماع براى ميت است. آخرين باب اين كتاب درباره شفاعت است. مؤلف وجه ذكر اين باب را قول نبى اسلام(ص) مى‌شمرد كه در اول حديثى كه در اين كتاب ذكر شد "من زار قبرى وجبت له شفاعتى" آمده است. ايشان كلام مفصلى را در اين زمينه مطرح نموده‌اند، و مصادر و و احاديث آن را ذكر كرده‌اند، سپس شرح حديث طويل در پناه بردن مردم به انبيا و توسل آنان به نبى اكرم در روز قيامت، همچنين بحثى از عصمت انبيا و ترتيب شفاعات و مقام محمود، طى فصولى نموده‌اند. خاتمه كتاب را به جمع‌آورى نصوصى كه محتوى الفاظ ماثوره به صلاه بر نبى(ص) پرداخته است كه شامل 65 نص مى‌باشد. پايان كتاب شامل دو فهرست از مصادر و محتويات كتاب مى‌باشد.