جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این مجموعه گسترده و متقاعد کننده از مقالات، نایجل توبز نشان می دهد که چگونه یک مفهوم فلسفی از آموزش و پرورش در قلب فلسفه هگل نهفته است و آن را برای نقد برخی از کلیشه ها و خوانش های نادرست که هگل اغلب از آن رنج می برد، به کار می گیرد. توبز با فصل‌هایی درباره آموزش فلسفی در رابطه با زندگی و مرگ، خود و دیگری، موضوع و جوهر، و به‌ویژه دریدا و لویناس، آموزش هگلی را - که به عنوان خاطره خوانده می‌شود - بر روابط اجتماعی و سیاسی مدرن تأثیر می‌گذارد. او در مجموع استدلال می‌کند که فلسفه هگلی که بر حسب تعلیم و تربیت درک می‌شود، نظریه‌ای درباره خود و دیگری به دست می‌دهد که می‌تواند روابط بین غنی و فقیر، غرب و شرق را آگاه و اصلاح کند. در نهایت، این کتاب به بحث برانگیزترین جنبه دفاع از هگل، یعنی درک امر مطلق و پیامدهای امپریالیستی آن برای تاریخ غرب می پردازد. نویسنده با شور و اشتیاق استدلال می کند که هگل از طریق مفهوم آموزش فلسفی به ما می آموزد که هنگام تلاش برای درک برخی از مبرم ترین دغدغه های انسانی خود از معضلاتی که بومی قدرت و تسلط غربی مدرن است اجتناب نکنیم.

ترجمه ماشینی : این کتاب با ارائه ترجمه جدیدی از فصل معروف چهارم ("خودآگاهی") پدیدارشناسی روح، بینش های گسترده هگلی معاصر را منعکس می کند. شامل تفاسیر گسترده و همچنین مروری بر استقبال متفکران مهم قرن بیستمی مانند کوژو، هایدگر، سارتر، گادامر، باتای، دلوز، لاکان و هابرماس از آن است. علاقه به هگل از نظر تاریخی حول محور پدیدارشناسی روح بوده است. به ویژه فصل چهارم، از جمله «دیالکتیک ارباب-برده» مشهور هگل، بر فیلسوفان، نظریه پردازان سیاسی، روان شناسان اجتماعی، انسان شناسان فرهنگی و نظریه پردازان ادبی به طور یکسان تأثیر گذاشته است. هگل این فصل را با بحثی تأثیرگذار درباره ماهیت «میل» انسان آغاز کرد و سپس رویارویی فرضی بین دو انسان پیش از جامعه را که درگیر مبارزه مرگ و زندگی برای شناخت هستند، توصیف کرد. از این مبارزه ای که به هویت خود منجر شد، اشکالی از آگاهی مانند ارباب و برده، رواق گرایی، شک گرایی و آنچه هگل از آن به عنوان «آگاهی ناخشنود» یاد می کرد، پدید آمد که او آن را الگوی مسیحیت اولیه می دانست. این اشکال آگاهی، به نوبه خود، توسط اشکال دیگر، جامع تر، فراتر رفته اند که در نهایت بالاترین جزئیات زندگی اجتماعی را منعکس می کنند. انگیزه این تغییرات پویا ناشی از تضادهای دیالکتیکی است که در ابتدایی ترین تصورات ما از شخصیت وجود دارد.

ترجمه ماشینی : لوئیس هینچمن در هگل اولین فیلسوف بزرگی را تشخیص می دهد که ماهیت مبهم روشنگری را قدردانی کرده و تحقیقی سیستماتیک در مورد منشأ و پیامدهای اجتماعی-سیاسی آن انجام داده است. هینچمن نسبت به رویکرد فلسفی هگل دلسوز است و در آن پیش‌بینی‌هایی از (حتی بهبود) نقدهای تأثیرگذار قرن نوزدهم و بیستم بر تجربه‌گرایی و لیبرالیسم می‌بیند. از سوی دیگر، او در مواردی که به نظر می رسد هگل از برنامه و اصول خود (به ویژه در فلسفه حق) دور می شود، هگل را به کار می گیرد. رویکرد هینچمن به هگل برای طیف وسیعی از خوانندگان، از جمله دانشمندان علوم سیاسی، مورخان روشنفکر، و دانشجویان ادبیات تطبیقی و قرن نوزدهم آلمان، و همچنین فیلسوفانی که به تاریخ رشته خود علاقه مند هستند، جذاب خواهد بود. او متون و عباراتی را برای مقایسه گردآوری می کند که اغلب به صورت جدا از یکدیگر توسط محققان در زمینه های مختلف مورد مطالعه قرار می گیرند. بار استدلال هینچمن بر عهده بازسازی مفهوم هگل از خود است. او نشان می‌دهد که چگونه هگل تا حدی ایده‌هایی از خود را که در میان فیلسوفان روشنگری مانند دکارت، کانت و فیشته قدیمی بوده است، می‌پذیرد و تا حدی در پاسخ به نارسایی‌های نظریه‌های پیشینیانش، مفهومی بدیع را توسعه می‌دهد. هینچمن معتقد است که هگل اولین فیلسوفی است که ایده‌ای واقعاً غیر جوهرگرایانه از خود ارائه می‌کند، ایده‌ای که این گریزان‌ترین فعالیت‌های انسانی را «شدن» نمی‌کند. او سپس نشان می‌دهد که وقتی کسی آن را در نقد معرفت‌شناسی و عملکرد سیاسی-اجتماعی روشنگری به کار می‌برد، پیامدهای این برداشت از خود را به کار می‌گیرد.

ترجمه ماشینی : در دهه گذشته، علاقه مجدد به اندیشه هگل و میراث آن، به ویژه در فلسفه انگلیسی-آمریکایی، با انتشار نسخه های انتقادی جدید آثار او به زبان آلمانی ترکیب شده است تا بر ارزش هگل برای فلسفه معاصر تأکید کند. «هگل: جهت‌های جدید» این ارزیابی مجدد را بررسی می‌کند و ارزیابی از تفکر جاری در مورد این فیلسوف برجسته ارائه می‌کند. محققان برجسته که پیشتاز ارزیابی مجدد بوده‌اند، تاریخ فلسفه را با پرسش‌های فلسفی معاصر وارد گفتگو می‌کنند. این مقالات با تکیه بر طیف وسیعی از مضامین، راهنمای انتقادی و محرکی برای اندیشه هگل ارائه می‌کنند، در حالی که به پرسش‌های اصلی فلسفه معاصر در معرفت‌شناسی، اخلاق، نظریه سیاسی و اجتماعی، دین، فلسفه طبیعت و زیبایی‌شناسی می‌پردازند.