جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نبوت، نقش اساسی در معنابخشی به حیات بشر دارد و این حرکت صرفاً در انحصار نبوت و انبیاست. هیچ مکتب بشر و نیروی عقل نمی تواند زندگی جدید بعد از مرگ را به تصویر بکشد و به بشر ارائه کند، برای دنیا نقش مقدمی در تامین سعادت ابدی و اخروی قائل شده و بدین ترتیب زندگی را هدفمند سازد. امید را افزایش داده و ب راه کارهایی به زندگی از قبیل تفسیر واقع بینانه مرگ و شرور به حیات او امید بخشد. با توصیه به عدم وابستگی به دنیا و آرامش در سایه اتصال به مبدا اعلا از او رفع غربت کرده و اضطرابات درون را فرو نشاند. با تثبیت خانواده و هم بستگی اجتماعی و رفع اختلافات قومی، حیات هدفمند جمعی را برای او رقم زده و او را قرین کمال سازد.

میراث مکتوب معصومان از اهمیتی دو چندان در اکتشاف دیدگاه اهل بیت در ساحت های گوناگون معرفت دینی برخوردارند.نامه های معصومان،میراث مکتوب و معمولی است که در مطالعات امامت پژوهی شیعی مورد وا کاوی قرار نگرفته است.در این پژوهش ابعاد امامت با تکیه بر نامه های امام علی(ع) تا امام باقر(ع) تحلیل شده است .برابر این نصوص مکتوب این پژوهش امامت یک مفهموم چند بعدی است که ابعاد آن قابل انفکاک نیستند.لازمه ی پیشوایی امت دارا بودن اوصاف الهی،اتصاف به پیامبر و بهره مندی از صفات شخص بارز است

در نگاه متكلمان معتزلي، عدالت خداوند و اختيار انسان، مسئوليت انسان در قبال افعال وي را به دنبال دارند. مسئله اساسي اين است كه چه افعالي به انسان منتسب هستند و انسان فاعلِ آن ها به شمار م يرود؟ ضرورت تحقيق در اين مسئله، در نسبت مستقيمِ فاعليت انسان با گسترة مسئوليت هاي حقوقي و اخلاقي اوست كه از مسائل فلسفي و اخلاقي معاصر است. از آ نجا كه قاضي عبدالجبار به طور مستقيم به اين مسئله نپرداخته است، در اين مقاله با روش تحليلي منطقي به استنباط آن از آراي وي در مسائل مرتبط مي پردازيم. قاضي عبدالجبار انسان را مسئول افعالي ميداند كه قدرت، علم و اختيار بر انجام آن ها داشته باشد. وي ضمن باطل دانستن نظرية كسب و نظرية طبع، انسان را فاعل افعال مباشر و متولد خويش ميشمارد

برقعي در كتاب،« خرافات وفور در زيارات قبور » به نقد اعتقاد به زيارت و توسل به اولياي الهي پرداخته است. وي با استناد به آيات قرآن مدعي م يشود كه در عالم برزخ، حيات كامل وجود ندارد و برزخ تنها شبه حياتي است كه فاقد بسياري از صفات حياتي از قبيل بينايي، شنوايي و... است و به عبارتي، برزخ را دالاني براي رسيدن به قيامت م يداند. او در پي اثبات اين مطلب است كه ارتباط ارواح در عالم برزخ با دنيا به طور كامل قطع م يشود؛ پس اعتقاد شيعه و توسل به آن ها، بي اساس بوده و اعتقادي خرافي است. بررسي آرا و D به زيارت قبور ائمه نظريات شيعه دربارة حقيقت روح و عالم برزخ، به خوبي مي تواند بطلان سخنان برقعي را آشكار كند.

استدلال های وهابیت دربارة «توسل » تا چه میزان با مواضع متفکران اهل سنت تطابق دارد؟ نگارندة مقاله برای پاسخ به این پرسش ، به بررسی دیدگاه های «محمد بن علوی مالکی » و «محمد بن صالح عثیمین » از علمای اهل سنت پرداخته و روشن می کند که استدلال وهابیت در این باره پذیرفته نیست . در استدلال های محمد بن علوی مالکی که با استناد به متون روایی ، به وضوح ثابت می کند توسل به دعای پیامبر ص و صالحان گذشته ، عملی در راستای اعتقاد به توحید خداست ، نقاط ضعفی وجود دارد که برطرف کردن و تقویت آن ها موجب ارائه نقدی مستحکم و همه جانبه بر انگاره های ابن عثیمین و دیگر علمای وهابیت می گردد. دیدگاه مالکی در مسئله توسل تا حد زیادی مطابق با نگرش امامیه بوده و به صحت توسل به دعای پیامبرص و صالحان گذشته معتقد است ./ خلاصه ماشینی: "در استدلال های محمد بن علوی مالکی که با استناد به متون روایی ، به وضوح ثابت می کند توسل به دعای پیامبرص و صالحان گذشته ، عملی در راستای اعتقاد به توحید خداست ، نقاط ضعفی وجود دارد که برطرف کردن و تقویت آن ها موجب ارائه نقدی مستحکم و همه جانبه بر انگاره های ابن عثیمین و دیگر علمای وهابیت می گردد. ٢. محمد بن علوی مالکی و نقد عثیمین مالکی این ادعای ابن عثیمین و علمای وهابیت را مورد نقد قرار داد و می گوید: بر اساس روایات معتبر، توسل به دعای پیامبرص علاوه بر زمان حیاتشان ، پیش از خلقت آن حضرت و پس از رحلتشان نیز جایز و در میان صحابه و تابعان متداول بوده است (مالکی ، ١٤٣٠ق : ١٣١ـ١٣٢). هم چنین قرطبی نیز در تفسیر خود روایتی مشابه این روایت نقل کرده است که پس از گذشت سه روز از رحلت پیامبرص ، شخصی اعرابی به کنار قبر آن حضرت آمد و به ایشان متوسل شد (قرطبی ، ١٣٨٤ق ، ٥: ٢٦٥) مالکی می گوید: صرف نظر از صحت یا ضعف سند این قضیه ، آیا علمایی که این روایت را نقل کردند کفر و ضلالت را نقل کردند؟ آیا چیزی را که موجب عبادت قبور و بت پرستی می -شود ترویج کردند؟ اگر این گونه باشد، پس چرا این علما مورد اعتمادند و کتاب های آن ها مورد استناد قرار می گیرد؟ (مالکی ، ١٤٣٠ق : ١٥٧ـ١٥٩)."