جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دین و دینداری در جامعه کنونی ایران در وضعیت عجیب و متناقض نمایی است. از یک طرف آمارها و مشاهدات نشان از کم رنگ شدن التزام مردم به مناسک و آداب دینی دارد و دینداری در ظاهر و رفتار و کلام انسان ایرانی به تدریج نقش کم رنگ تری پیدا می کند و میزان نفوذ نهادهای دینی رو به کاهش است. از طرف دیگر فکر دینی و دینداری همچنان جایگاه مهمی در سپهر اندیشه انسان ایرانی دارد و فرهنگ عمومی و اخلاق فردی و اجتماعی مردم تاثیرات خودآگاه و ناخودآگاه فراوانی از دین می گیرد. به بیان بهتر می توان مدعی شدکه لباس زیرین جامعه ایران همچنان دین است و به راحتی نمی توان این ادعا که ایران همچنان یک جامعه دینی است را نفی نمود. زیرا حداقل در بخش اعتقادات و باورها، اکثریت جمیعت ایران معتقد به معنادار بودن زندگی، خدا، غیب، ماوراء، معاد و… هستند. این امر در میان جوانان و لایه های به ظاهر سکولار هم صادق است. لذا از یک طرف دین و دینداری جامعه ایران در وضعیتی است که بخاطر نفوذ و گستره آن نمی توان نسبت به آن بی تفات بود یا آن را عنصری کم اهمیت جلوه داد.و از طرف دیگر مشکلات دینداری ( چه در مقام نظر و چه در مقام عمل )در جامعه ایران نشان از این دارد که پروژه اصلاح فکر دینی در جامعه ایران یک پروژه تاریخ گذشته یا کم اهمیت نیست. اما با توجه به تغییر اوضاع و احوال جامعه ایران و تاریخ اصلاح فکر دینی در صده اخیر و نقدهایی که بر جریان روشنفکری دینی می شود پرسش مهمی که باید در مورد آن بیشتر اندیشید و نوشت این است که در وضعیت کنونی ایران کدام گروه و اندیشه توفیق و امکان بیشتری برای اصلاح فکر دینی دارد.سخن این یاداشت این نیست که جامعه ایران به یک گروه یا جریان نیازمند است و تلاش و دست آوردهای گروه دیگر بی ثمر است. بلکه سخن در اولویت و میزان تاثیر آنهاست. مدعای این نوشتار این است که در جامعه کنونی ایران دینداران معنویت اندیش تاثیر بیشتری در اصلاح فکر دینی در ایران دارند زیرا نیاز کنونی جامعه ایران در دینداری و دین فهمی بیشتر در انبان ایشان یافت می شود و جامعه کنونی ایران همچون چند دهه قبل آمادگی شنیدن صدای روشنفکران و نواندیشان دینی را ندارد. یعنی گمشده و نیاز او دیگر آن چیزی نیست که جریان ورشنفکری دینی تلاشش را معطوف به آن کرده است.

اکبر گنجی: در مقالات پیشین (“سروش − تفسیر سخنان خداوند یا تعبیر خواب‌های محمد“، “ممتازبودگی مشرکان در فرضیه “خواب‌های محمد” سروش“، “قرآن سروش: “خوابنامه پریشان محمد” ” و “سروش: “خوف نامه جهادی/بردگی قرآن” و “عشق‌نامه غیر جهادی مثنوی” “) توضیح دادم که سروش می‌کوشد با سه گام مهم برای یک خیز بزرگ زمینه سازی کند.

درباره دانشمند و امام نامدار زيدی يمن در سده هشتم المؤيد بالله يحيی بن حمزه (۶۶۹-۷۴۵ ق) تاکنون تحقيقاتی از سوی برخی از محققان عرب سامان گرفته اما واقعيت اين است که به دليل عدم انتشار مهمترين کتابهايش انجام تحقيقی جامع و دقيق درباره انديشه های کلامی و اصولی او و نيز سهمش در تحول علم کلام معتزلی و زيدی چندان آسان نيست. در ميان ادبيات زيدی يحيی بن حمزه البته بيشتر مورد عنايت محققان سنی و خاصتا مصری قرار گرفته و برخی کتابهای او از اين طريق منتشر و شناخته شده اند. يحيی بن حمزه در دانشهای مختلفی کتابها و رساله هايی نوشته و يکی از مهمترين ويژگيهای او نوشتن کتابهايی با حجمهای مختلف و در سطوح گوناگون در زمينه های کلامی و فقهی و اصولی است. ديگر ويژگی او پرداختن به تقريبا بيشتر علوم زمان است؛ بيشتر در کلام و فقه و همچنين در زمينه اصول فقه و ادب و ديگر دانشهای عصرش. نکته ديگر اينکه از بسياری جهات يحيی بن حمزه را بايد با معاصرش علامه حلی مقايسه کرد؛ هر دو در دانشهای مختلف قلم زده اند و هر دو کتابهای حجيم و متنوع در فقه و اصول و کلام دارند و هر دو نيز علاوه بر تخصص در دانش کلام فقيهانی برجسته قلمداد می شوند.