جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تربیت هر فرد در اجتماع به دیدگاه و ایدئولوژی آن مکتب بر می گردد در تمامی مکاتب و جوامع بشری تربیت نسلی نو و مفید حائز اهمیت است و برای تربیت افراد روشهای متفاوت بسته به نوع نگرش مکاتب متعدد هست که در مسیر تربیت انسان امر تشویق و تنبیه در این مکاتب مورد توجه می باشد و هر مکتب نسبت به نوع ایدئولوژیی که دارد به روشی خاص به این امر پرداخته است. تشویق و تنبیه از ضروریات هر نظام تربیتی می باشد .نقش مثبت تربیتی تشویق ، بسیار حساس است. تشویق هم نقش قدردانی، نقش انگیزشی نیز دارد. چرا که تشویق باعث برانگیختن قوای بیشتر در جهت مطلوب دارد. نقش تنبیه ، فراهم کردن بیم از بدی و ن ایمن سازی است . البته هر دو ، زمانی مفیدند که مبتنی بر اصول صحیح باشند، در وگر نه آسیب هایی در زمینه های روحی و اجتماعی دارد. در جامعه اسلامی نیز تشویق و تنبیه باید مبتنی بر تعالیم اسلامی باشد. ضرورت وجود تشویق و تنبیه در هر نظام تربیتی ، جایگاه تشویق و تنبیه در فقه و حقوق اسلامی و دیدگاه علما در خصوص حدود تنبیه وتشویق سوالاتی است که در این پژوهش بررسی می شود. باتوجه به اینکه تشویق و تنبیه هر دو جنبه تربیتی دارند و در فقه موافقان و مخالفانی دارد. اسلام تشویق و تنبیه را دو عامل موثر در تعلیم وتربیت می داند و حدودی برای آن قائل شده است. هدف تعلیم و تربیت در اسلام این است که رفتار صحیح و پسندیده را در انسان ایجاد و تقویت نماید و رفتار غلط و نامناسب را تضعیف و حذف کند. از جمله قیود تادیب، جنبه تربیتی آن می باشد . هدف از تنبیه بدنی، تأدیب و تربیت افراد جامعه است در غیر این صورت، عمل مزبور مصداق ظلم و ستم می باشد. در هر دو مورد، محدودیت‌هایی وجود دارد که از جمله مهم‌ترین آنها، رعایت هدف تأدیب و پرهیز از انگیزه‌های نفسانی است که در صورت انجام این عمل ، تنبیه کننده مرتکب عمل حرام شده و قابل مجازات است. علاوه بر این ، محدودیت سنی هم مطرح است و آن، این که کودک در سنّی باشد که این عمل بر روی او اثرگذار باشد . اما نسبت به معلم ، حداکثر تنبیه‌بدنی مجاز از سوی او به مقدار سه ضربه است و بیشتر از آن، جایز نیست. در این تحقیق مسأله فوق از نظر قرآن و سیره پیامبران وائمه و روانشناسان و اندیشمندان علوم تربیتی مورد بررسی قرار گرفته است.

‫امامان شيعه همواره موضع منفي و انتقادي نسبت به حاکمان اموي داشته‌اند. فرض مسأله اين است که أئمه هيچ‌گاه اين حکومت‌ها را به‌رسميت نشناخته‌اند. اين تحقيق در صدد آن است تا موضع سياسي سه امام اول شيعيان را واکاوي کرده و نحوه تعامل آنان را با خلفاي معاصر خود، يعني معاويه و يزيد بن معاويه بررسي کند. آن‌چه از مواجهه امام علي(ع) با معاويه، که از هنگام برکناري معاويه از حکومت شام توسط حضرت اميرالمؤمنين( آغاز گرديد تا نامه‌نگاري‌ها و در نهايت جنگ خونين و تمام عيار صفين، به‌دست مي‌آيد، از موضع شديداً منفي و سرسختانه آن حضرت در قبال معاويه حکايت دارد. هرچند جنگ بين سپاه شام و عراق، به‌دليل ترفند مکارانه شامي‌ها و ساده‌لوحي و نفاق برخي عوامل سپاه عراق، به رهايي سپاه شام از مخمصه شکست منجر شد، اما پافشاري امام علي(ع) در مخالفت با معاويه و ايده هاي شيطاني او، در تمام مراحل کاملاً مشهود است. پس از شهادت اميرالمؤمنين(، امام حسن مجتبي(ع) نيز در آغاز، تصميم گرفت تا راه پدرش در مقابله و جنگ با معاويه را ادامه دهد. اما کارشکني و خيانت برخي فرماندهان سپاه عراق شرايطي را به‌وجود آورد که آن حضرت راهي جز تصميم بر مصالحه نداشته باشد. هر چند در مفاد صلح‌نامه تمامي راه‌هاي سوء استفاده بر روي معاويه بسته شده بود، اما وي به هيچ يک از آن‌ها عمل نکرد. پس از شهادت امام مجتبي(ع) ، برادرش امام حسين(ع) نيز همان موضع منفي و انتقادي را در قبال معاويه اتخاذ کرده و با نامه‌هاي اعتراضي خود نسبت به انحرافات او هشدار مي‌داد. ولي پس از مرگ معاويه و آغاز خلافت يزيد بن معاويه، آن حضرت سکوت را جايز ندانسته و براي نجات اسلام و برگرداندن امت اسلامي به سيره نبوي( قيام کرد، و با نثار خون خود و ياران باوفايش بقاي اسلام را تضمين نمود.

رساله ی پیش رو بر اساس یک مسئله ی محوری، خواهان آن است تا به نسبت سنجی میانِ نظامِ فلسفی «هگل» و پدیده ای سیاسی به نام «توتالیتاریسم» بپردازد. راه بردن به این مسئله ی محوری - چنان که در طول رساله آشکار است – از پاسخ به این پرسش بر می آید که «مفهوم آزادی در فلسفه ی هگل چیست؟» برای پاسخ گویی به این مسئله، نخست نشان خواهیم داد که هگل از آغاز و در طی دورانِ تعلیم و دانش آموزی اش، همواره دغدغه ی آزادی داشته است و همین دغدغه ی بنیادی موجب می گردد که فلسفه ی وی اندیشه ای از اساس سیاسی باشد. مدعای ما این است که او یک فیلسوف سیاسی به معنای مرسومِ آن نیست. یعنی این که نمی توان اندیشه ی او را در قالب یک «فلسفه ی مضاف» به نام فلسفه ی سیاسی جای داد. در عوض، امر سیاسی در متنِ نظامِ او قرار دارد و چیزی زاید و بیرونی نسبت به آن نیست. سپس کوشش شده است تا در دو جهت معنای آزادی نزد او بررسی شود. اول از جهت نگرش تاریخی او و این امر که سیر تاریخ، سیری به سوی آزادی است؛ و دوم از جنبه ی مفهومی ترِ این معنا، که با نقد اندیشه های معاصر وی و به ویژه نقد آموزه های فرد گرایانه و لیبرالیستیک میسر شده است. به طبع بخش عمده ای از رساله مصروف بازیابی همین مفهوم است. البته این اطاله ی ناگزیر تماماً در جهت درکِ آن چیزی است که در عنوان رساله آمده است. بدین ترتیب در فصل پایانی، نتیجه گیری ساده ای خواهیم داشت. مدعای مطرح شده این است که هگل به عنوان فیلسوفِ آزادی، از یک سو با نقد سویه های ویرانگرِ مدرنیته، و پا فشاری بر اینکه فرد باید مسائل مبتلا بهِ جماعت را نصب العین داشته باشد و اصلاً فردیتِ او به همین تشریک مساعی در امور جماعت است؛ و از سوی دیگر با طراحی نظام مفهومی ای که در آن جایی برای ایدئولوژیک اندیشیدن و ترسیم آرمان شهر وجود ندارد؛ هرگز دارای نسبت ایجابی با شکل گیری پدیده ی توتالیتاریسم نیست.

این رساله با هدف جستجوی ویژگی های نظام سیاسی مطلوب در اندیشه های سید حسین نصر شکل گرفته است. از آنجایی که در نزد سنت گرایان و از جمله دکتر نصر، تصریحات آشکار در مورد مباحث سیاسی و به بیان بهتر مباحث مشخصا مرتبط با فلسفه سیاسی کمتر یافت می شود، این جستجو مستلزم تبیین دقیق آرای ایشان بود تا از این طریق امکان دستیابی به دلالت ها و قابلیت های اندیشه ای، پیرامون ویژگیهای نظام سیاسی مطلوب وی فراهم گردد. از این رو در این رساله جهت بررسی مولفه ها، عناصر و اجزاء گفتمان سنت گرایی سید حسین نصر و استخراج ویژگی های نظام سیاسی مطلوب او، از مدل جستاری توماس اسپریگنز بهره برده شد. این مدل به ما کمک کرد که علاوه بر بازسازی منطق درونی اندیشه دکتر نصر، آرای او را در پرتو اوضاع زمانه تحلیل کرده و به این ترتیب نه تنها زمینه های شکل گیری و تکوین این گفتمان را دریابیم، بلکه در پروژه فکری وی ویژگی های نظام سیاسی مطلوب را استخراج نماییم.بررسی اندیشه سید حسین نصر بر مبنای چارچوب تئوریک اتخاذ شده،به نتایج ذیل منجر شد:به نظر می رسد گفتمان سنت گرایانه سید حسین نصر در پاسخ به بحران قداست زدایی از جهان(از میان رفتن پیوند میان معرفت و امر قدسی) قوام یافته است. از منظر او، دلیل بروز این بحران، گسست از سنت(قداست زدایی از معرفت و اصالت فرد) است. آرمان نصر به مثابه راه حل یا تصویرسازی برای نظام سیاسی مطلوب، عبارت از بکارگیری فلسفه جاودان و ایجاد الگویی برآمده از جاودان خرد است که از طریق احیای سنت در دوران متجدد و تلاش برای قداست بخشی دگرباره به معرفت به دست خواهد آمد.

‫در اين پاياننامه كتاب تناسق الدُرر فى تناسب السّور موردنقد و بررسى قرار گرفته و به سرگذشت سيوطى اشاره شده است. سورهها به ترتيب آورده شده و تناسب هر يك با ديگرى بيان و نقد گرديده است. همچنين به نام افرادى كه در اين موضوع داراى تأليفاتى هستند اشاره شده است.

---

با توجه به اهمیت درس ریاضی و وضعیت ایران در ارزیابی های بین المللی، ‌ایجاد تحول درشیوه های یاددهی- یادگیری این درس ضروری است. نظریه سازنده گرایی یکی از نظریات مطرح در زمینه آموزش و یادگیری ریاضیات و علوم است که در 30 سال اخیر در جهان مورد توجه بوده است و چند سالی است که در ایران نیز مطرح شده است. مهم ترین شعار سازنده گرایان این است که «معنی توسط خود فرد به صورت فعالانه ساخته می شود». برای درک بهتر یک نظریه، آگاهی از مبانی فلسفی آن ضروری است. لذا نگارنده در این پژوهش مبانی فلسفی نظریه سازنده گرایی را در سه حوزه هستی شناسی،‌ معرفت شناسی و ارزش شناسی بررسی نموده است. در ادامه با توجه به مبانی و بر اساس دیدگاه های برنامه درسی که توسط میلر مطرح شده است، دلالت های این نظریه در آموزش ریاضی تبیین شده است. از جمله اهداف تربیتی،‌ تلقی نسبت به یادگیرنده، نسبت به فرایند یادگیری و آموزش،‌ محیط یادگیری،‌ تلقی نسبت به معلم و ارزشیابی بررسی شده اند. در پایان نیز انتقاداتی در دو حوزه فلسفی و تربیتی بر این نظریه طرح و بررسی شده است و پیشنهاداتی برای پژوهش های آینده ارائه گشته است.

امروزه با توجه یه کاربرد وسیع هستان شناسی ها به ساخت و توسعه آنها توجه زیادی می شود. اما به این دلیل که افراد مختلفی با درک و کلمات متفاوتی هستان شناسی ها را توسعه می دهند ممکن است دو هستان شناسی که یک دامنه را توصیف می کنند دارای ساختار و واژگان متفاوت باشند. ایجاد درک مشترک بین هستان شناسی ها موجب ایجاد سامانه های تطابقهستان شناسی ها شده است. آن چه که در توسعه سامانه های تطابق تاکنون مغفول مانده است نگاه به مبحث شناخت شناسی به عنوان اساس هستان شناسی و استفاده از مفاهیم این حوزه در تطابق هستان شناسی هاست.در این پژوهش با پرداختن به حوزه شناخت شناسی، به روشی بر مبنای هوش جمعی رهنمون می شویم و فرا سامانه ای برای تطابق هستان شناسی ها ارائه می دهیم. هم افزایی سامانه های تطابق در این روش موجب انطباق هر چه بهتر هستان شناسی ها با دقت و فراخوانی بیشتری نسبت به سایر سامانه های تطابق می شود.

بی گمان دستاورد های جالب توجه معماری ایران در دوران اسلامی مرهون خلاقیت های هنرمندان و معماران عصر ساسانی است. در این میان نوآوری های کم نظیری که در زمینه ایجاد طرح ها و شکل های متنوع انجام گرفته قابل تامل است. بسیاری از سازه های معماری از جمله گنبد، ایوان، ستون و غیره ریشه در معماری پیش از اسلام و بویژه عصر ساسانی دارد. استمرار برخی از این عناصر و شکل ها بدون هیچگونه وقفه ای در دوره های بعد مانند شکل چهار طاقی در سازه های نمادینی چون مسجد، مقبره، کاخ و کوشک موجب شد تا به مطالعه و پژوهش سیر تحول این شکل از معماری عصر ساسانی تا قرون متاخر اسلامی بپردازیم. از آنجا که بازتاب باورها و انگاره های موجود در ادیان و مذاهب ایران باستان در جنبه های گوناگون فرهنگ و هنر ایران اسلامی نمود داشته، بخشی از مطالعات کتابخانه ای تحقیق حاضر به بررسی متون مذهبی و عرفانی( قران کریم، احادیث و کتب فقهی) پرداخته تا با واکاوی هرچه بیشتر آنها به دلایل استمرار این شکل پی ببریم. علاوه بر آن در کنار دلایل فوق نمی توان از مقبولیت استفاده عام از فرم رایج چهار طاقی با توجه به مقاومت آن در سازه های احداثی و در دسترس بودن مصالح آن صرفنظر کرد. بنا براین در کنار پژوهشهای اسنادی، تحقیقات میدانی نگارنده در مناطق مختلف ایران و مقایسه تطبیقی مراحل شکل گیری و استمرار این شکل در جغرافیای پهناور و متنوع ایران در دستور کار قرار گرفت. نتایج این پژوهش که در قالب رساله دکتری باستان شناسی دوران اسلامی ارائه می شود، تلفیقی است از مطالعات کتابخانه ای با محوریت باز شناسی و تحقیق پیرامون ریشه های تاریخی، مذهبی و اجتماعی استفاده از شکلچهارطاقیو استمرار آن در سازه های دوران اسلامی در فاصله زمانی عصر ساسانی تا قرن 9 هجری از یک سو و پژوهش های میدانی باستان شناختی و معماری با تمرکز بر شناخت هرچه بیشتر سیر تحول بناها و ویژگی های ساختاری در اجزا، عناصر و تزئینات از سوی دیگراست. امید است که با انجام یک پژوهش جامع بتوان به سوالات تحقیق حاضر پاسخی قانع کننده داد.

‫كتاب مقدمتان فى علوم القرآن از جمله متون كهن در علوم قرآنى است كه در قرنهاى 5 و 6 هجرى به رشته تحرير درآمده است. مقدمتان مقدمه دو تفسير است. مقدمه نخست متعلق به تفسير «المبانى فى نظم المعانى» است كه به سال 4255 هجرى به تحرير درآمده است. اين كتاب مشتمل بر ده فصل است. با تمامى كوششهاى انجام گرفته، تا به حال از نويسنده آن اطلاعى به دست نرسيده است. مقدمه ديگر، مربوط به تفسير المحررالوحيز فى تفسير الكتاب العزيز كه نويسنده آن ابن عطيه (4880 ـ 5455) از مفسران و فقها و قاضى القضاة شهر قرطبه است.