گريه كردن براي مصائب ائمه اهل بيت(ع) از بهترين اعمالي است كه باعث صفاي دل و تقرب به خداوند است و باعث تخفيف گناهان و آمرزش آنها ميشود. البته اين كار واجب نيست و همان رقت قلب هم بسيار خوب است.
گفتني است كه هر چقدر انسان در تاريخ زندگي اين بزرگان دقت كند و رنجها و مصايبي كه براي ارشاد و هدايت افراد بشر تحمل كردهاند، مورد توجه قرار دهد؛ خود به خود متأثر ميشود و اشكش جاري ميگردد و اگر كسي احساس كرد كه هيچ حادثه و جرياني او را تكان نميدهد و رقّت قلب پيدا نميكند، بايد بداند كه متأسفانه در اثر گناه و خوردن غذاي حرام، به قساوت قلب دچار شده كه به حسب روايات از بدترين مرضها و از علايم شقاوت است و بايد هر چه زودتر خودش را معالجه كند؛ يعني، در مرحله اول شكم را از لقمه حرام پاك كند و سپس با گرفتن روزه و تضرع و توبه به درگاه خداوند، از او بخواهد كه وي را از اين حالت نجات بخشد؛ وگرنه ائمه(ع) هيچ نيازي به گريه ما ندارند.