جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : بودایی‌های پیشامدرن گاهی به‌عنوان «دانشمندان ذهن» واقعی شناخته می‌شوند که بینش‌هایشان تحقیقات مدرن روی مغز و ذهن را پیش‌بینی می‌کند. دن آرنولد با هدف پیچیده‌تر کردن این داستان، با مانع مهمی در برابر تلاش‌های عمومی برای هماهنگ کردن اندیشه‌های کلاسیک بودایی و علمی مدرن روبرو می‌شود: از آنجایی که اکثر بودایی‌های هندی معتقد بودند که تداوم ذهنی با مرگ قطع نمی‌شود (تداوم آن همان چیزی است که بودایی‌ها از «تولد دوباره» می‌گویند). آنها هیچ کامیونی با این ایده ندارند که همه چیز در مورد ذهن را می توان بر اساس رویدادهای مغزی توضیح داد. با این وجود، جریان غالب تفکر بودایی هندی، مرتبط با متفکر قرن هفتمی دارماکیرتی، در برابر استدلال هایی که فیلسوفان مدرن علیه فیزیکالیسم مطرح کرده اند آسیب پذیر است. آرنولد با توصیف مشکلات فلسفی که معمولاً دارماکیرتی و فیلسوفان معاصری مانند جری فودور و دانیل دنت با آن مواجه هستند، می‌کوشد تا درکی از استدلال‌های هندی هزاره اول و بحث‌های معاصر درباره فلسفه ذهن را پیش ببرد. موضوعات بر آن چیزی است که فیلسوفان مدرن آن را قصد و نیت می نامند - این واقعیت که ذهن می تواند درباره چیزهای دیگر باشد (یا بازنمایی یا معنی کند). آرنولد با ردیابی گزارشی از غرض ورزی از طریق کانت، ویلفرد سلرز و جان مک داول، استدلال می‌کند که در اصل، قصد و نیت را نمی‌توان با عبارات علی توضیح داد. آرنولد با تشریح برخی از تعهدات محوری دارماکیرتی (عمدتاً نظریه آپوها او در مورد معنا و گزارش او از خودآگاهی)، نشان می‌دهد که علیرغم نگرانی‌اش برای رد فیزیکالیسم، تبیین‌های علّی دارماکیرتی از معنای ذهنی به این معناست که استدلال‌های مدرن ناشی از غرض ورزی به همان اندازه مخالف پروژه او است. همانطور که آنها علیه فلسفه های ذهن فیزیکی انجام می دهند. این امر در استدلال‌های برخی از منتقدان هندی هم‌عصر دارماکیرتی (طرفداران مکتب برهمنی ارتدکس میماسا و نیز بودایی‌های دیگر مکتب فکری مادیاماکا) مشهود است، که نقدهایشان همان منطق استدلال‌های مدرن از غرض ورزی را نشان می‌دهد. آرنولد با تشریح این رشته‌های مختلف فکری نشان می‌دهد که استدلال‌های به ظاهر محرمانه در میان متفکران هندی هزاره اول می‌تواند موضوعاتی را که هنوز در قلب فلسفه معاصر قرار دارند روشن کند.

ترجمه ماشینی : دن آرنولد در کتاب بودایی‌ها، برهمن‌ها و باورها بررسی می‌کند که چگونه سنت برهمنی Purva Mimamsa و نوشته‌های فیلسوف بودایی مادهیامیکا در قرن هفتم Candrakirti دیدگاه‌های بودایی غالب هند را در مورد معرفت‌شناسی به چالش می‌کشد. آرنولد این دو صدای بسیار متفاوت اما به یک اندازه مهم مخالفت فلسفی را بازیابی می کند و نشان می دهد که آنها نقدهای بسیار پیچیده و قانع کننده ای از معرفت شناسان تأثیرگذار بودایی مانند دیگناگا و دارماکیرتی ایجاد کرده اند. تحلیل او - که در گفتگو با فیلسوفان مدرن غربی مانند ویلیام آلستون و جی. پوروا میمامسا و مادیاماکای کاندراکیرتی به روش‌های منطقی متمایز با مکتب فکری تأثیرگذار بودایی که بر ویژگی بنیادی ادراک تأکید می‌کرد، مخالفت کردند. آرنولد استدلال می کند که استدلال های میمامساکا در مورد "اعتبار ذاتی" قدیمی ترین متون مقدس ودایی به بهترین وجه به عنوان نقدی بر سنت فلسفه بودایی ناشی از دیگناگا درک می شود. اگرچه اغلب به عنوان مخالف با «فلسفه واقعی» رد می شود، اما اندیشه میمامساکا با معرفت شناسی اصلاح شده ای که اخیراً بر فلسفه دین معاصر تأثیر گذاشته است، قرابت هایی دارد. در مقابل، استدلال های کاندراکیرتی به رد اصولی معرفت شناسی می رسد. آرنولد مدعی است که کاندراکیرتی علیه بنیادگرایی بودایی رویکردی شبیه به فلسفه زبان معمولی قرن بیستم دارد – و این کار را با استفاده از آنچه در نهایت به بهترین وجه به عنوان استدلال های متعالی درک می شود انجام می دهد. نتیجه‌گیری که استدلال‌های کاندراکیرتی از یک ادعای متافیزیکی پشتیبانی می‌کند، نشان‌دهنده درک جدید جسورانه از مادهیاماکا است.