جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

میزان تأثیر و دخالت انسان در افعال صادره از او، یکی از مباحث مهمی است که همواره در طول تاریخ کلام اسلامی مورد توجه اندیشمندان فرقه‌های مختلف کلامی اسلامی قرار گرفته‌است. بر این اساس، نظریه‌های جبر‌گرایی، نظریة کسب، تفویض و امرٌ بین‌الأمرین مطرح شده‌است. برخی که از علوم الهی ائمه(ع) برخوردار نبوده‌اند، به سبب دفاع از اختیار و آزادی انسان، به تفویض، به معنای استقلال انسان در افعال خود و عدم تأثیر خداوند در افعال انسان اعتقاد داشته‌اند. متکلمان اشاعره و امامیه، اعتقاد مذکور را به معتزله نسبت می‌دهند. این نوشتار با روش توصیفی‌ـ تحلیلی پس از تبیین ادعای مذکور، با مراجعه به آثار باقی‌مانده از متکلمان معتزله و سایر متکلمان هم‌عصر ایشان، صحت این نسبت و ادعا را بررسی می‌کند و مشخص می‌نماید که معتزله فقط درصدد نفی جبرگرایی و اثبات مختار بودن انسان بوده، نظری به اثبات تفویض ندارند.

انکار تجرد نفس، همواره از سوی برخی از اندیشمندان مسلمان مطرح می شود. این عقیده ممکن است به انگیزه های مختلفی به وجود آمده باشد. دفاع از وحدانیت خداوند و نفی هر گونه مثلیت و شباهت میان خداوند و مخلوقات، یکی از مهم ترین انگیزه هایی است که منجر به انکار تجرد ماسوی الله شده است. این اندیشمندان معتقدند هیچ موجود مجردی غیر از خداوند وجود ندارد. برخی وجود موجود مجردی غیر از خدا را موجب تساوی با خدا در ذات می دانند؛ برخی دیگر از عدم یافت دلیل برای وجود چنین موجودی سخن می گویند؛ و عده ای نیز تجرد را به بالفعل بودن همۀ کمالات تعریف کرده، غیرخداوند را فاقد این ویژگی می دانند. این پژوهش، با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی این عقیده می پردازد. پس از تبیین این ادعا، روشن می شود چنین انگیزه ای برای انکار تجرد نفس، کافی نبوده؛ اشتراک در صفات، اعم از سلبیه یا ایجابیه، موجب اشتراک و تساوی در ذات نمی شود. همچنین ادلۀ متعدد عقلی و نقلی، وجود موجود مجرد ماسوی الله را اثبات می کند.

در طول تاريخ كلام اسلامي، همواره عده‌اي از متكلمان منكر تجرد نفس بوده‌اند. ايشان براي اثبات ادعاي خود، به ادله متعددي، همچون نقد و بي‌اعتبار جلوه دادن ادله عقلي و نقليِ اثبات تجرد نفس، ادله نقلي دال بر عدم تجرد نفس و نيز ادلة عقلي عدم‌تجرد نفس متمسك شده‌اند. اين پژوهش با استفاده از روش «توصيفي ـ تحليلي»، صرفاً برخي از مهم‌ترين ادله عقلي انكار تجرد نفس مطرح شده در متون كلام اسلامي را بررسي مي‌نماید. پس از تبیین ادله، صحت و ميزان دلالت آنها تبیین و مشخص می‌شود كه به‌سبب وجود اشكال‌هاي متعددي، از جمله مغالطي بودن برخي از استدلال‌ها، عدم دلالت اشتراك در صفات بر اشتراك در ذات، بی‌توجهی برخي از استدلال‌كنند‌گان به تقسيم مجردات به مجرد تام و غير‌‌تام، درنظر نگرفتن غيرمادي بودن برخي صفاتي كه به انسان نسبت داده مي‌شود و اشكالات متعدد ديگر، نمي‌توان از استدلال‌هاي ارائه شده براي انكار تجرد نفس استفاده كرد.

انسان‌شناسی یکی از مباحث مهمی است که در فهم، تبیین و تفسیر ما از آموزه‌های دینی تأثیرگذار است. یکی از بنیادی‌ترین بخش‌های آن، بحث از ماهیت انسان است. فلاسفه اسلامی و عده‌ای از متکلمان، به تجرد نفس اعتقاد دارند. برخی از متکلمان، منکر تجرد نفس بوده، آن را مادی می‌دانند. از ابتدای شکل‌گیری مکاتب کلامی تا کنون، گاه مادی‌انگاری و گاه تجردگرایی نظریۀ غالب بوده است. در سدۀ اخیر نیز هرچند دیدگاه تجردگرایی نظریه غالب می‌باشد، اما متکلمان مکتب تفکیک از مادیت نفس دفاع می‌کنند. تجردگرایان برای اثبات تجرد نفس، ادله متعددی اقامه می‌کنند. یکی از مهم‌ترین آن‌ها، دلیلی است که از طریق ادراک مفاهیم کلی توسط نفس، به اثبات تجرد نفس می‌پردازد. در این برهان، گاه از طریق انقسام مفاهیمِ ادراک‌شده و گاه از طریق فاقد عوارضِ مادی بودنِ معقولاتِ ادراک‌شده، تجرد نفس را به عنوان محل این صور و معقولات نتیجه می‌گیرند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی، این دلیل را بررسی کرده است. پس از تبیین آن، صحت و میزان دلالت آن بررسی شده و روشن گردیده است اشکالات متعددی که به هر دو تقریرِ این دلیل عقلی وارد شده‌اند، نمی‌توانند خدشه‌ای به اعتبار این برهان وارد کنند.