جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در تعالیم پیامبر اکرم، ائمۀ طاهرین و صحابه بر تلاوت دو سورۀ پی­درپی تأکید شده یا به اشتراک مضمونی آن دو اشارت رفته یا عنوان مشترکی بر آن دو نهاده شده است؛ چنان که رسول خدا دو سورۀ بقره و آل­ عمران را «زَهراوَین» (دو سورۀ بسیار درخشنده) و ناس و فلق را «مُعَوِّذَتَین» (دو سوره ‏ای که انسان را در پناه خدا قرار می ‏دهند)، نامیده ‏اند و بر قرائت آن دو زوج سفارش کرده‏ اند. از مجموع این آموزه ‏ها می ‏توان زوجیّت سوره ‏های قرآن را استنباط کرد؛ یعنی سوره ‏های قرآن دوبه ­دو، زوج یکدیگرند و مانند دو آینۀ موازی عمل می‏ کنند و تصاویر بسیاری از مضامین دو سوره را به نمایش می ‏گذارند و یکدیگر را تفسیر و تبیین می ‏کنند. برخی از احادیث حاکی از زوجیت سوره‏ ها در فقه امامیّه نیز بازتاب یافته است، مانند وجوب قرائت زوج ‏سورۀ فیل و قریش و انشراح و ضحی پس از حمد در نمازهای واجب. این پژوهش با گزارش همۀ احادیث ناظر به زوجیت سوره ‏ها، برای نمونه ارتباط و پیوند زوج ‏سورۀ کوثر و ماعون را بررسی کرده و نشان داده است که یک دسته از «شانئ»‏های رسول خدا و «کوثر» عطاشده به ایشان، مکذّبان دین (منافقانی) هستند که در پوشش مناسک دینی و با ریا و نمایش، «ماعون»هایی را که باید در دسترس «یتیمان»، «مسکینان» و نیازمندان قرار گیرد، به نفع خود مصادره می ‏کنند و از هر گونه «عطا» و بخشش و «نحرِ» آنچه که موجب «اطعامِ» محرومان جامعه می ‏شود، دریغ می‏ ورزند.

رئوون فایرستون مقاله یوسف (Yusuf) در دائرةالمعارف اسلام را به دو بخش قرآنی و متون پساقرآنی تقسیم کرده است که بسیار الهام‏بخش و از نقاط قوّت این مدخل است؛ زیرا قصّه پردازش‏شده یوسف در متون پساقرآنی که تحت تأثیر عهد عتیق، اسرائیلیات، روایت قُصّاص و ادبیات عامّه مردم قرار دارد با داستان یوسف قرآن از زمین تا آسمان متفاوت است. فایرستون، گرچه به تفاوت قصّه یوسف صدّیق در قرآن و عهد عتیق اشاره کرده، ولی نتوانسته است این تفاوت را به دقّت پیگیری کند. نوشتار حاضر به روش توصیفی – تحلیلی به بررسی و نقد این مقاله بر اساس گزارش قرآن و تبیین آن در احادیث صحیح اسلامی پرداخته است. ازجمله نقدهای واردشده بر متن مقاله که در شمار دستاوردهای این جستار هم قرار می‏گیرد، می‏توان به تحلیل این مسائل اشاره کرد که آیا برادران، یوسف را به کاروانیان فروختند؟ آیا واکنش حضرت یعقوبj در فراق یوسف، گریه و زاری بود؟ آیا او از زنده‌بودن یوسف بی‏خبر بود؟ چرا یوسف صدّیق پس از تعبیر خواب مَلِک مصر، از زندان بیرون نیامد و از پادشاه مصر تقاضای رسیدگی به دست‏بریدن چند زن درباری را کرد؟ چرا پس از اعتراف آن زنان و همسر عزیز مصر به بی‏گناهی یوسف در محضر مَلِک مصر، خبری از عزیز مصر نیست و پادشاه مصر یوسف صدّیق را به جای او به عزیزی مصر انتخاب می‏کند؟ آیا پس از کوچ آل‌یعقوب به مصر، یوسف هنوز عزیز مصر است؟ اگر یوسف در این زمان مَلِک (پادشاه) مصر باشد، پدر و مادر و برادران یوسف به سجده نیفتادند؛ بلکه مطابق آداب و رسوم دربار پادشاهان، خدمه دربار پادشاهی مصر به هنگام جلوس یوسف و پدر و مادرش بر عرش (تخت پادشاهی: «رَفَعَ اَبَوَیهِ عَلَی العَرش») سجده و تعظیم کردند.

در قرآن کریم فقط نام 25 پیامبر ذکر شده است، اما در تفاسیر مجامیع حدیثی و دیگر منابع اسلامی، شمار پیامبران را از 23 تا 2225000 آورده‌اند. غالب این آمار‌ها یا سند ندارند یا ازنظرِ سندی ضعیف‌اند و حجیت ندارند. در عین حال، از صدر اسلام تاکنون با استشهاد به آیۀ «وَ لَقَد اَرسَلنا رُسَلاً مِن قَبلِکَ مِنهُم مَن قَصَصنا عَلَیکَ وَ مِنهُم مَن لَم نَقصُص عَلَیکَ» (مؤمن: 78) تضادی میان قرآن و روایات دیده نشده و در عرف مسلمانان شمار پیامبران با رقم 124000 جا افتاده و شهرت یافته است. مسئله این است که آیۀ پیش‌گفته و نیز آیۀ هم‌مضمون آن «وَ رُسُلًا قَدْ قَصَصْناهُمْ عَلَیکَ مِنْ قَبْلُ وَ رُسُلًا لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَیک» (نساء: 164) در مقام بیان آن نیستند که نام برخی از انبیا در قرآن آمده و نام برخی نیامده است، بلکه هر دو آیه در مقام بیان این مطلب‌اند که قصۀ بعضی از انبیا همچون نوح(ع) و ابراهیم(ع) در قرآن بیان شده و قصۀ برخی از انبیا چون ذوالکفل(ع) و ادریس(ع) در قرآن نیامده و تقریباً یا تحقیقاً به ذکر نام آن پیامبران اکتفا شده است. خداوند هدایت اقوامی که پیامبری نداشته‌اند را با عقل -پیامبر درونی– و سلسلۀ منذران و هادیان به سامان رسانده است. انبوه‌سازی پیامبران ریشه در فرهنگ یهودیان دارد، زیرا «نبی/نوی» معنایی عام داشته و کاهنان و پیشگویان و مفسرانِ تورات را نیز در برمی‌گرفته است.

برخی از محقّقان با استناد به آیه «کَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِیینَ مُبَشِّرِینَ وَمُنْذِرِینَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ لِیحْکُمَ بَینَ النَّاسِ فِیمَا اخْتَلَفُوا فِیهِ» (بقره/213)، نبوّت آدم را منتفی و حضرت نوح(ع) را نخستین پیامبر خدا می‌‌دانند؛ زیرا مردمان نخستین بر روش و آیین واحدی زندگی می‏کردند که نیازی به پیامبر (حجّت بیرونی) نداشتند، با آغاز اختلاف‏هایی که دیگر با حکم عقل (حجّت درونی) به‏تنهایی قابل حل نبود، خداوند بعثت انبیاء را با فرستادن حضرت نوح(ع) آغاز کرد که از جمله آیات «شَرَعَ لَکُمْ مِنَ الدِّینِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِی أَوْحَینَا إِلَیکَ ...» (شوری،13) و «إِنَّا أَوْحَینَا إِلَیکَ کَمَا أَوْحَینَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِیینَ مِنْ بَعْدِهِ» (نساء، 163) و نیز احادیث معتبر مبیّن آن است. این جستار ضمن بررسی دلایل این دسته از پژوهشگران، با تدبّر در آیات قرآن و مطالعۀ احادیث، پیامبری آدم ابوالبشر را با مؤلّفه‌های مطرح شده برای بعثت و نبوّت انبیا به بوتۀ نقد و سنجش گذارده است.

اندرو ریپین در مقاله «یعقوب» (Jacob) در دائرةالمعارف قرآن لیدن نتوانسته است شخصیت حضرت یعقوبg را به خوبی تبیین کند، حتی گزارش دقیقی از نقش یعقوب در داستان یوسف صدیق ارائه نکرده است و در وجه تسمیه او به یعقوب تحت تأثیر عهد عتیق است. این نوشتار با روش توصیفی – تحلیلی و مطالعه تطبیقی میان آموزه‏های قرآن و متن عهد عتیق، مضامین مقاله یعقوب را به نقد گرفته است. اهمیت و ضرورت نقد این مسئله ازآن‌روست که نویسندگان دائرة‏المعارف تحت تأثیر آرای کتاب مقدس هستند. از این‌رو برخلاف مشهور که چهره حضرت یعقوبg به‌عنوان فردی درمانده و همواره غمگین و گریان به تصویر کشیده می‏شود، قرآن کریم، یعقوب نبی را توانمند و بصیر و صالح و عابد و آگاه به تأویل‏الاحادیث معرفی می‏کند. از یافته‏های مهم این پژوهش آن است که در بیان قرآن، برخلاف عهد عتیق، اسرائیل لقب یعقوب نیست و این دو متمایز از یکدیگرند. همان‌طور که خاندان آن دو: «آل‌یعقوب» و «بنی‌اسرائیل» در قرآن متمایز از یکدیگر یاد شده‏اند. اسرائیل در بیان قرآن، یکی از همراهان حضرت نوحg در کشتی است که پس از نجات دچار انحرافاتی ازجمله تحریم برخی خوراکی‏ها بر خود می‏شود، و این مسئله در دودمان او ـ بنی اسرائیل ـ گسترش فراوانی می‏یابد.

آیه 130 سوره صافات: «سَلاَمٌ عَلَى إِلْ‌یَاسِینَ» از جمله آیاتی است که در قرائت و تفسیر آن اختلاف نظر وجود دارد. این آیه طبق قرائت متواتر و جمهور مردم و هفت قرائت از قرائات ده‏‌گانه یعنی قرائت ابن‌کثیر مکی، عاصم، حمزه و کسائی کوفی، ابوعمرو بصری، یزید مخزومی و خلف بن هشام بغدادی، به صورت «إل‌یاسین» قرائت می‌شود، اما سه نفر از قاریان ده‌گانه: نافع مدنی، ابن‌عامر دمشقی و یعقوب حضرمی آن را به صورت «آلِ‌یاسین» خوانده‌اند. در روایات تفسیری، مصداق «اِل‏‌یاسین» و «آلِ‌یاسین»؛ الیاس نبی، الیاس و پیروانش، آل محمد و ادریس نبی بیان شده است. این جستار به روش توصیفی ـ تحلیلی، ضمن بررسی و نقد آراء تفسیری و نقد سندی و متنی آن دسته از روایاتی که مصداق آن دو را ادریس، پیروان الیاس یا آل محمد مطرح کرده‏‌اند، نشان داده است که طبق سیاق آیه فقط الیاس نبی(ع) مصداق «اِل‏‌یاسین» است.

خطبۀ غدیر مهم­ترین خطبۀ پیامبر است که بسیاری از حوادث مهم بعدی تاریخ اسلام، تحت تأثیر آن قرار گرفت. جملۀ «مَن کُنتُ مَولاهُ فَهذا علیٌ مَولاه» در این خطبه، در بین فریقین بیش‌ترین چالش را نسبت به جملات دیگر خطبه به همراه داشته است؛ با این­که پیامبر(ص) مشابه الفاظ این جمله -مانند «امام»، «خلیفه»، «وصیّ»، و حتی «ولی»- را در قسمت‌های دیگر خطبه به کار برده است. سؤال مطرح این است که ویژگی چالش­برانگیز در این جمله چیست؟ نظریۀ کنش‌گفتاری، به عنوان یک نظریۀ کاربردشناسانه که گفتار را یک کنش ارتباطی و اجتماعی می­داند و با بررسی زبان در بافت، در پی کشف زوایای پنهان معانی است، در بررسی حدیث غدیر حائز اهمیت است. در این مقاله بر اساس دیدگاه کنش گفتاری آستین، تبیین شده است که اگرچه این جمله به ظاهر دارای ساختار خبری است، ولی یک پاره‌گفتار کنشی محسوب می‌شود که علاوه بر کنش بیانی، دارای کنش منظوری و تأثیری است. در کنش منظوری که محور تحلیل زبانی آستین است، به این نتیجه رسیدیم که پیامبر(ص) درصدد انشای حکم است. در این حکم، امام علی(ع) به عنوان ولی امر مسلمین منصوب می‌‌شود. همان­طور که کنش‌هایی مثل عقدکردن و نذرکردن الفاظ و واژگان مخصوص خود را می‌‌طلبد و الفاظ مشابه افادۀ حکم را نمی‌کند، در خطبۀ غدیر هم، اگرچه مشابه این الفاظ به کار برده شده، ولی فقط واژگان تعریف­ شده از جانب خدا است که افادۀ این حکم را می‌‌کند.

«قرآن» سخن و کلام خداوند یکتا و «قرائات» بازتاب خوانش‏های مختلف مردم از متن واحد قرآن است. «اختلاف قرائات» همزمان با آموزش و ترویج و تثبیت متن واحد قرآن در عهد نبوی و تحت اشراف پیامبر اکرمk به منصّۀ ظهور رسید و پابه‏پای گسترش قرآن، تا اوائل سدۀ چهارم هجری پیوسته توسعه یافت تا اینکه با تدوین هفت قرائت شاخص و منضبط در السبعۀ ابن مجاهد تقریباً متوقّف گردید. این جستار با توصیف و تحلیل داده‏های تاریخی کوشیده است تا نشان دهد که قرآن از قرائات متمایز بوده و با وجود شکل‏گیری اختلاف قرائات در عهد نبوی، متن صوتی کلام‌اللّه یکسان و یکدست به نسل بعدی منتقل و تعلیم شد که در سدۀ یکم هجری از آن به «قرائت ناس» و «قرائت عامّه» یاد می‏شده است. با شهرت یافتن هفت قرائت منتسب به قاریان هفت‏گانه که حدود 98 درصد کلمات قرآن در قرائاتِ آنان یکسان قرائت شده‏‏اند، معلوم گردید که فقط قرائت عاصم به روایت حفص از هرگونه اجتهاد در قرائت، پیراسته و منطبق با قرائت ناس و عامّۀ مردم و متواتر از رسول خداk است که تاکنون تقریباً در همه جای جهان اسلام رواج و گسترش همگانی دارد.

اختلاف قرائت به عنوان واقعیتی انکارناپذیر در عهد نبوی به سبب اختلاف لهجه و گویش مسلمانان آغاز شد. رسول خداk به منظور فراهم‏ آوردن زمینه بهتر، برای فهم زبان قرآن و اسلوب بیانی آن به صحابه اجازه دادند تا فهم و تدبّر خود از قرآن را در هنگام قرائت قرآن بیان و تبیین کنند. ازاین‌رو، در قرائات صحابه، کلمات و جملات توضیحی، تفسیری و تصریفی آنان به صورت مزجی (لابه‌لای عبارات و فرازهای قرآنی) گزارش شده است. با وجود اینکه پیامبر اکرمk به صحابه اجازه دادند که فهم خود از قرآن را هنگام قرائت و تلاوت آن بیان کنند؛ اما همواره تأکید داشتند که نباید آن را ثبت و وارد متن اصلی قرآن نمود. از اُبَیّ­­بن­کعب، مُقری و معلّم برجسته­ی قرآن و صحابی رسول خداk که چندین مرتبه قرآن را بر ایشان عرضه کرد، قرائات معتنابهی روایت شده که مقاله­ی حاضر با گزارش آنها کوشیده است به دسته‏بندی آنها بپردازد.

پیامبر اکرم همزمان با بنیان­گذاری قرائت و کتابت قرآن کریم، نظام آموزش آن را با هدف فهم و دریافت، و بکارگیری زبان قرآن پایه­گذاری کردند. از این رو، بر اساس زمینه­های صدور حدیث نزول قرآن بر هفت حرف، رسول خدا نه تنها قرائات ناشی از اختلاف­های لهجه­ای و گویشی مسلمانان را تجویز کردند، بلکه از گسترش تصریفات قرآنی در سه حوزۀ کلمات، آیات و سوره­ها استقبال، و آن را تحسین می­کردند؛ قرائات تصریفی را می‌توان نماد پویایی و زایایی زبان قرآن دانست که صحابه آن را به صورت مزجی با آیات قرآن یا به شکلی جدید که برگرفته از ساختار زبان قرآن بود، به کار می­بردند. این نوشتار بر پایه همین رویکرد، بر آن است که جمع و تدوین قرآن در عهد نبوی و با اشراف و تعالیم آن حضرت سامان یافته است؛ پس از رحلت رسول خدا و درگذشت برخی صحابه که از قرائات تصریفی رسول خدا آگاهی داشتند، عمر بن خطّاب پیشنهاد جمع آنها را به ابوبکر داد، ولی در عین حال، در دوران خلافتش محتاطانه از گسترش دامنۀ این گونه قرائات در میان مسلمانان جلوگیری کرد. در ادامۀ این روند، عثمان بن عفّان با تهیه و تدوین مصاحف امام، مصحف‏ها و جزوه­های حاوی قرائات برخی از صحابه در مدینه را از بین می­برد تا رسم الخط معیار و متن مکتوب قرآن به صورتی یکسان باقی بماند.