جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : آنچه روح می داند: چارلز ویلیامز و کنت برک شعر آرتوری چارلز ویلیامز را با استفاده از روش شناسی برگرفته از کنت برک بررسی می کند. این آزمایشی است در نقد ادبی یک شاعر مسیحی با استفاده از روشی که به طور خاص مسیحی نیست. ایده‌های انتقادی کلیدی موجود در برک در خواندن شعرهایی از Taliessin Through Logres و Region of the Summer Stars استفاده می‌شوند. ابتدا به کار برک در مورد شکل و نماد (عمدتاً از Counter-Statement) پرداخته می شود. فرم در یک شعر منفرد (با استفاده از "آواز تکشاخ تالیسین) و در یک چرخه کامل مورد بررسی قرار می گیرد. برک چندین کاربرد نماد را در ضد بیانیه فهرست می کند و نمونه ای از هر یک از این موارد را از شعر ویلیامز شرح می دهد. برک به این موضوع اشاره می کند. ایده‌های جوهر و قربانی (که دومی مورد خاص اولی است) ویلیامز همچنین در مورد جوهر و روابط مردم در شهرها، پادشاهی‌ها و دیگر گروه‌های اجتماعی عادی حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. تجاوزگری در برک زمانی اتفاق می‌افتد که قربانی به طور قابل ملاحظه‌ای با یک گروه شناسایی می‌شود، اما به طور نمادین از گروه خارج می‌شود تا مجازاتی را تحمل کند که به طور نمادین گناه کل گروه را جبران می‌کند. ویلیامز بیشتر به دلیل گرایش مسیحی‌اش با بذل قربانی آنطور که ممکن است رفتار سنتی ندارد. برک شاید بیشتر به خاطر معرفی پنتاد مشهور است: پنج عنصر موجود در انگیزه در یک اثر. ویلیامز قادر است اسطوره آرتورین را از طریق دستکاری عناصر پنتاد به اهداف خود بسازد. برای بورک، لفاظی تا حد زیادی یک مسئله شناسایی است. او همچنین نشان می دهد که همذات پنداری شاعر با آفرینش خود اغلب به خود در متن خیانت می کند. از آنجایی که ویلیامز قویاً خود را با تالیزین می دانست، چندین نمونه از خیانت راوی به باورها و احساسات شاعر مورد بحث قرار می گیرد. استفاده بورک از دیالکتیک سلسله مراتبی به عنوان شکلی از انتلکسی با استفاده ویلیامز از ثنویت در سیستم اعتقادی مسیحی مقایسه می شود.