جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : قراردادگرایی اغلب به عنوان نوعی چانه زنی با نفع شخصی تلقی می شود که در آن افراد برای حفظ نتیجه دلخواه خود درگیر می شوند. اگر افراد فقط به دنبال خودشان باشند، هیچ کس به هدف مورد نظر خود نمی رسد. با این حال، اگر افراد برخی از خواسته های خود را محدود کنند و مطمئن باشند که دیگران نیز همین کار را خواهند کرد، در این صورت، پیمانکاران می توانند از تخریب متقابل اجتناب کنند. درک اینکه چرا قراردادگرایی اغلب به عنوان راهی برای توضیح منشأ اخلاق در جامعه مدنی تلقی می شود، دشوار نیست. در این مقاله، من نسخه‌ای از قراردادگرایی مورد حمایت نیکلاس ساوتوود را به نام قراردادگرایی مشورتی در نظر می‌گیرم. نتیجه یک فرآیند عقلانی کاملاً مشورتی همان چیزی است که اخلاق را پایه‌گذاری می‌کند یا ساوتوود می‌گوید. من دو اعتراض علیه حساب ساوت وود در نظر می‌گیرم. من ابتدا روشی را در نظر می‌گیرم که ساوت‌وود از دیدگاه قراردادگرای نزدیک انتقاد می‌کند و نشان می‌دهم که همان انتقاداتی که ساوت‌وود علیه آن حساب مطرح می‌کند، در مورد ساوت‌وود نیز صدق می‌کند. با یک نتیجه گیری متواضعانه پایان می دهم. در حالی که من مشکلات هیچ یک از این دو حساب را حل نمی‌کنم، فکر می‌کنم به بحث در مورد اینکه چه چیزی برای پایه‌گذاری اخلاق نیاز است، شفافیت بیشتری می‌دهم.