جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : چارلز ویلیامز (1886-1945) یک الهی دان انگلیسی بود که دو ایده اصلی الهیات را توسعه داد، ایده "تبادل" یا "عشق جایگزین" و "دیدگاه بئاتریسی". این دو جنبه از آنچه ویلیامز آن را «الهیات رمانتیک» نامید، تشکیل دادند. این ایده‌ها مجزا هستند اما مکمل یکدیگرند، زیرا هر دو از فرض ویلیامز درباره واقعیت تجسم سرچشمه می‌گیرند. ویلیامز با ارائه تعریف خاص خود به دنبال بازسازی ایده رمانتیسم بود: ادراک الهی آنگونه که در موجود است و از طریق اشیاء مخلوق می درخشد. از نظر ویلیامز، معنای تجسم دقیقاً همین حضور الهی در نظم مخلوق و دستیابی به خداوند از طریق موجودات و مخلوقات است که بدین ترتیب به مکاشفه های تجسم تبدیل می شوند. از آنجایی که ویلیامز تجسم را واقعیت سازنده واقعیت انسانی (یعنی رستگار شده) می‌داند، معتقد است که انسان‌ها به معنای واقعی کلمه از طریق معنای اسرارآمیز به اعضای مسیح و اعضای یکدیگر تبدیل شده‌اند. این به اعمالی که از طرف دیگران انجام می دهیم اثربخشی عمیقی می بخشد. این توصیف مختصری از مفهوم رادیکالی است که ویلیامز آن را «عشق جایگزین» نامیده است - مفهومی که او بیشتر به آن شهرت دارد و منتقدان بیشترین توجه را به آن معطوف کرده‌اند. پایان نامه من یکی از معدود مطالعاتی است که بر مفهوم دوم ویلیامز متمرکز شده است، "لحظه بیاتریسی" یا "دیدگاه بئاتریک" (که به نام بئاتریس محبوب دانته نامگذاری شده است). از نظر ویلیامز، بینش بئاتریک عشق جنسی است که برای معشوق در یک شخص خاص تجسم یافته است، که بدین ترتیب به مکاشفه یا مکان تجسم تبدیل می شود. می توان با خلق و خوی نسبت به این نوع مکاشفه تمایل داشت، اما برای کسانی که چنین نیستند، توضیح جامعی از این ایده ارائه کرده ام. سپس عبارات مربوطه از آثار الهیات ویلیامز را ترکیب می کنم، تلاش او برای احیای الهیات عشق جنسی و اصرار او بر این که ایده او توسعه مشروع اصل تجسم است، که کلیسا اغلب توسط آن خیانت کرده است را به طور عمیق مورد بررسی و نقد قرار می دهم. کاهش ارزش بدن و تمایلات جنسی من همچنین معیارهای ویلیامز را برای تمایز بین واقعی و نادرست یا شبه رمانتیسیسم بررسی می‌کنم و این احتمال را در نظر می‌گیرم که ستایش رمانتیک همیشه نباید در محتوای جنسی رخ دهد. من نتیجه می‌گیرم که شکایت ویلیامز در مورد نگرش تاریخی کلیسا نسبت به جسد نجات‌یافته موجه است و او یک جایگزین معتبر ارائه کرده است. پس از اعلام برخی معیارها که به ما کمک می کند اصالت یک بینش دینی را ارزیابی کنیم. من نتیجه می‌گیرم که ستایش Beatrician همانطور که ویلیامز توسعه می‌دهد این معیارها را برآورده می‌کند. در نهایت، من نتیجه می‌گیرم که می‌توان دید بئاتریسی را بدون احساس منطقی مجبور به پذیرش توضیح الهیات مسیحی تجربه کرد، اگرچه هنوز باید با بررسی ویلیامز عشق بئاتریسی را تحسین کرد و از آن سود برد.