جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: ارنستو لاکلائو از اوایل دهه 1970 مسیر منحصر به فردی را در نظریه و فلسفه سیاسی ایجاد کرده است. با این کار، او طیفی از جریان‌های فلسفی و نظری را به عنوان جایگزینی منسجم برای مدل‌ها و شیوه‌های جریان اصلی هدایت علوم اجتماعی و سیاسی بیان کرده است. ویراستاران بر روی کار در سه زمینه اصلی تمرکز کرده اند: «نظریه سیاسی پست مارکسیستی: گفتمان، هژمونی، دلالت»: لاکلائو مفهومی اصیل از نظریه سیاسی پسامارکسیستی را توسعه داده است که بر اساس نظریه ماتریالیستی گفتمان است. دومی از طیف وسیعی از منابع نظری و فلسفی، از جمله پساساختارگرایی، روانکاوی، نظریه زبانی و فلسفه پسا تحلیلی ساخته شده است. محور اصلی این رویکرد، مقوله هژمونی است که سهم اساسی آنتونیو گرامشی در نظریه مارکسیستی را توسعه می دهد و به نوبه خود به شبکه ای از مفاهیم مرتبط، از جمله مفصل بندی، جابجایی، منطق معادل و تفاوت، هویت سیاسی، اسطوره و تخیلی اجتماعی این ایده‌ها تعدادی از مطالعات تجربی و نظری مرتبط با مکتب نظریه گفتمان اسکس را فراهم کرده است. تحلیل پوپولیسم: یکی از دغدغه‌های اصلی نوشته‌های لاکلائو، مسئله پوپولیسم بوده است، هم در آمریکای لاتین که در آن بازجویی او از پدیده (به ویژه تجربه پرونیسم) و سپس درگیر شدن با «جنبش‌های اجتماعی جدید» و استراتژی سوسیالیستی به طور کلی‌تر است. مفهوم پوپولیسم به روشی کلی برای بررسی «اولیه سیاست» در جامعه تبدیل می شود. تعاملات انتقادی: لاکلائو قبل از هر چیز یک روشنفکر متعهد است که پیوسته به دنبال نظریه‌پردازی وقایع و واقعیت‌های معاصر، و بحث با شخصیت‌های روشنفکر برجسته روز، با توجه به مسائل اصول سیاسی و استراتژی بوده است. مناظرات اخیر او با جودیت باتلر و اسلاوی ژیژک در Contingency, Hegemony, Universality: Contemporary Dialoges on the Left که در سال 2011 (لندن: Verso) منتشر شد، نمونه ای از این اخلاق انتقادی است. او با به چالش کشیدن و بیان رویکردهای مرتبط، و با قرار دادن کار خود در ارتباط با چپ دموکراتیک، به تشریح رویکرد خود ادامه می دهد.