جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : از جمله روندهای فعلی در خودکشی شناسی که نویدبخش پیشگیری از خودکشی است، تمرکز بر حوزه های جدید برای کاوش تجربی و استفاده از روش های خلاقانه برای تعیین این پدیده ها است. یکی از این حوزه‌ها، دین، همراه با همتای مرموزتر آن، یعنی معنویت است. تحقیقات خودکشی مدت‌ها نشان داده است که افرادی که از نظر مذهبی درگیر هستند بیشتر از افرادی که درگیر خودکشی هستند محافظت می‌شوند، اما توجه کمتری به شرایطی داشته است که در آن مذهب یا معنویت نمی‌توانند مانع خودکشی شوند. در دهه‌های پس از مطالعه مشهور دورکیم در سال 1897، اکثر پژوهش‌های مرتبط با استفاده از معیارهای محدود دینداری به جای انجام تحقیقات روان‌شناختی نافذتر در مورد تجارب زیسته ایدیوگرافیک دین و معنویت، از آنجایی که با خودکشی تلاقی می‌کنند، رویکرد جامعه‌شناختی گسترده‌ای را اتخاذ کرده‌اند. این مطالعه کیفی روایی- پدیدارشناختی، همگرایی پیچیده دین/معنویت و خودکشی را با در نظر گرفتن این سوال اصلی پژوهشی خود بررسی کرد: «معنوان اقدام به خودکشی در طول زندگی خود چه تجربیاتی از دین/معنویت داشته اند؟» هشت بزرگسال در سراسر ایالات متحده که حداقل یک بار اقدام به خودکشی کرده‌اند، در مصاحبه‌های عمیق درباره نقشی که دین و/یا معنویت قبل، در حین و بعد از این اقدام داشته‌اند، شرکت کردند. داده‌ها بر اساس مقوله‌های به دست آمده از پرسش‌های مصاحبه کدگذاری شدند و با استفاده از مدل نظری رابطه دین-خودکشی ارائه‌شده توسط والی در سال 1964، به‌ویژه گزاره‌های آن مبنی بر اینکه مذهب می‌تواند باعث تشویق، ممانعت یا هیچ تأثیری بر خودکشی فرد نشود، تفسیر شد.